عفونت و التهاب واژن، علت تا درمان
واژینیت (= واژینیتیس) التهاب واژن است. واژینیت به طور معمول بر اثر وجود عفونت در واژن بروز میکند.
واژینیت (= واژینیتیس) التهاب واژن است. واژینیت به طور معمول بر اثر وجود عفونت در واژن بروز میکند. بیمار به صورت متعارف دچار ترشح، خارش، سوزش، و احتمالاً درد میشود.
واژینیت یک اختلال شایع است و اغلب زنان دستکم یک بار در طول زندگی خود به آن مبتلا میشوند.
واژن یک کانال عضلانی است که از گردن رحم به خارج از بدن زن میرسد و با دیوارهای از غشاء مخاطی پوشیده شده است. واژن به طور متعارف در حدود ۱۵ تا ۱۹ سانتیمتر طول دارد.
تنها بخش واژن که به صورت نرمال از بیرون قابل رویت است ورودی خارجی واژن است.
انواع واژینیت
چند نوع مختلف واژینیت بسته به علت بروز آن وجود دارد. اشکال شایع واژینیت عبارتند از:
واژینیت آتروفیک:
اندوتلیوم یا جدار واژن، هنگامی که سطح استروژن در کوران یائسگی کاهش پیدا میکند، باریکتر میشود، که این شرایط آن را در مقابل التهاب و تحریک آسیب‌پذیرتر میکند.
واژینوزیس باکتریایی:
این اختـلال بر اثر رشد بیش از حد نرمال باکتری‌ها در محیط واژن ایجاد میشود. بیماران به طور معمول دارای سطح پایینتر از نرمال نوعی باکتری موسوم به لاکتوباسیلی هستند.
تریکوموناس واژینالیس:
این اختلال که گاهی از اوقات به طور ساده تریک نامیده میشود بر اثر یک عفونت واگیردار جنسی یا تریکوموناس واژینالیس که یک انگل پروتوزوآن تک سلولی است ایجاد میشود. تریکوموناس واژینالیس میتواند دیگر بخشهای دستگاه ادراری تناسلی شامل مجرای ادرار را که ادرار از طریق آن از بدن خارج میشود، آلوده کند.
کاندیدا البیکانس:
کاندیدا البیکانس مخمری است که سبب بروز یک عفونت قارچی به نام برفک واژینال میشود. کاندیدا در مقادیر کم درون روده وجود دارد و به طور نرمال توسط باکتریهای روده در محدودۀ تحت کنترل نگه داشته میشود.
علایم واژینیت
شایع‌ترین علایم واژینیت شامل موارد زیر است:
-خارش ناحیۀ تناسلی
-ترشحاتی که ممکن است سفید، خاکستری، آبکی یا کفآلود باشند
• التهاب، که به سرخی و تورم لابیا ماژورا (لبهای بزرگ مادگی)، لابیا مینورا (لبهای کوچک فرج یا مادگی) و ناحیۀ پرینئال منجر میشود و علت اصلی آن افزایش سلولهای ایمنی است.
-دیسیوری، که احساس درد یا ناراحتی در هنگام ادرار کردن است
-دردناک شدن مقاربت جنسی که زیر عنوان دیسپارونی (دیسپارونیا) شناخته میشود
-بوی بد یا بوی ماهی گرفتن واژن
علل واژینیت
عفونت، شامل کاندیدیازیس، واژینوزیس باکتریایی، و تریکومونیازیس شایع‌ترین علت بروز واژینیت محسوب میشود. پس از دورۀ بلوغ، واژینیت عفونی مسؤول 90 درصد موارد واژینیت محسوب میگردد.
با شیوع کمتر، احتمال بروز واژینیت بر اثر سوزاک، کلامیدیا، میکوپلاسما، هرپس (تبخال)، کامپلیوباکتر، برخی انواع انگل، و فقر بهداشتی وجود دارد.
احتمال بروز واژینیت پیش از دورۀ بلوغ وجود دارد، اما در این مورد انواع متفاوتی از باکتری ممکن است دخیل و درگیر باشند. پیش از دورۀ بلوغ، استرپتوکوک استافیلوکوکی بیشتر محتمل است که علت بروز واژینیت باشد، و گاهی از اوقات ضعف رعایت موازین بهداشتی باعث میشود تا باکتری‌ها از ناحیۀ مقعد وارد ناحیۀ تناسلی شوند.
همجوار بودن واژن با مقعد، فقدان استروژن، فقدان موی زهاری، و فقدان پدهای چربی مادگی میتوانند ریسک ولوُواژینیت را در دورۀ پیش از بلوغ افزایش دهند. ولوواژینیت، التهاب واژن و فرج است و میتواند زنان را در تمامی سنین آلوده کند.
پس از دورۀ بلوغ عفونت ایجاد شده در این مورد اغلب اوقات از گاردنرلا ناشی میشود.
گاهی از اوقات امکان نشأت گرفتن واژینیت از یک واکنش آلرژیک، برای مثال آلرژی نسبت به کاندوم، مواد اسپرمکُش، برخی صابونها و عطرها، دوش واژینال داروهای موضعی، لوبریکانتها و حتی منی مرد، وجود دارد.
در برخی زنان حتی تحریک ناشی از گذاشتن تامپون نیز میتواند سبب ایجاد واژینیت شود.
عوامل افزایش دهندۀ ریسک واژینیت عبارتند از:
-بارداری
-دوش واژینال و کاربرد محصولات مخصوص واژن مثل انواع اسپری، مواد اسپرمکش، و دستگاه‌های کنترل بارداری
-مصرف داروهای آنتیبیوتیک
-پوشیدن زیرلباسی تنگ یا زیرجامۀ مرطوب
-پایین بودن سطح استروژن در طول یائسگی
زنان دچار بیماری دیابت مشخصاً در معرض ریسک ابتلا به واژینیت قرار دارند.
تشخیص واژینیت
دکتر، زن را مورد معاینۀ بالینی قرار میدهد و پرسش‌هایی در مورد تاریخچۀ پزشکی وی مطرح میکند. احتمال دارد که برای تعیین علت بروز التهاب واژن نمونۀ ترشح از این ناحیه گرفته شود.
علت واژینیت را میتوان با بررسی نمای مایع واژینال، سطح اسیدیتۀ واژن، وجود وولاتیل آمینها (گازی که سبب ایجاد بوی بدی میشود)، و کشف میکروسکپی سلولهای خاص، تشخیص داد.
درمان واژینیت
درمان واژینیت به علت آن بستگی دارد. این درمان میتواند استفاده از استروئیدهای موضعی کمتوان، که به طور مستقیم روی پوست استعمال میشوند، آنتیبیوتیکهای موضعی یا خوراکی، داروهای ضد قارچ، یا کرمهای ضد باکتریایی را شامل شود.
واژینیت باکتریایی معمولاً با استفاده از آنتیبیوتیکهایی مثل مترونیدازول (فلاژیل) یا کلیندامایسین درمان میشود.
داروهای مورد استفاده برای درمان عفونت قارچی شامل بوتاکونازول و کلوتریمازول است.
دیگر گزینهها در این مورد شامل موارد زیر است:
-کرم کورتیزون برای درمان تحریک شدید
-داروهای آنتیهیستامین، در صورتی که التهاب ایجاد شده ریشه در واکنش آلرژیک داشته باشد.
-کرم استروژن موضعی، اگر واژینیت به علت پایین بودن میزان استروژن اتفاق افتاده باشد.
اگر زنی حامله بوده و به واژینیت دچار شده باشد، باید حتماً پزشک وی از این موضوع باخبر شود، زیرا واژینیت میتواند به جنین آسیب برساند، و نیز به این دلیل که در صورت باردار بودن زن، استفاده از برخی گزینههای درمانی در مورد وی مناسب نخواهد بود.
پیشگیری از واژینیت
موارد مندرج در زیر برای پیشگیری از ابتلا به واژینیت بهترین راهکارها محسوب میشوند:
-رعایت بهداشت مناسب، استفاده از صابون ملایم بدون مواد محرک یا عطر
-پوشیدن زیرلباسیهای نخی
-اجتناب از کاربرد دوش واژینال و عوامل تحریک کننده که در اسپری‌های بهداشتی، صابونها، و دیگر فرآورده‌های مخصوص زنان وجود دارند
-زنان باید در هنگام تمیز کردن ناحیۀ تناسلی خود همیشه حرکت مربوط به پاک کردن را از سمت جلو به عقب انجام دهند تا امکان سرایت باکتری‌ها از ناحیۀ مقعد به واژن به حداقل برسد.
-استفاده از لباسهای راحت
-اقدام به نزدیکی ایمن
-استفاده از داروهای آنتیبیوتیک صرفاً در هنگام ضروری
پ
منبع:
مهرین
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼