تربیت درست کودکان، چگونه ذهنشان را آرام کنید؟

برای برخی کودکان، آرام کردن افکار مضطرب، دشوارتر از دستیابی به آرامش جسمانی است.

برای برخی کودکان، آرام کردن افکار مضطرب، دشوارتر از دستیابی به آرامش جسمانی است. اغلب اوقات، آنها وقتی می خواهند در پایان روز استراحت کنند، نتیجه برعکس می شود.

در طول روز، کودک مشغول است و وقت زیادی برای نگران شدن ندارد در حالی که شب ها ذهن او آزاد است که پرسه بزند و معمولاً پیرامون نگرانی ها دور می زند.

بنابراین اگرچه ممکن است متناقض به نظر برسد، برای آرام کردن ذهن، کودک باید متمرکز شود. وقتی ذهن نقطۀ تمرکزی دارد، نمی تواند نگران شود.

تمرکز ذهن

برای متمرکز کردن ذهن فعال، چند روش مفید وجود دارد. برای نمونه، اگر فرزندتان تمرین تنفس انجام می دهد، از او بخواهید بر هوایی که فرو می برد و بیرون می آورد، متمرکز شود. به کودک بگویید حتی اگر نگرانی یا اضطرابی به ذهنش رسید، باز هم بر هوایی که از سوراخ بینی عبور می کند، متمرکز شود.

شمارش اعداد هم ذهن را متمرکز می کند. برای همین است که از قدیم می گفتند موقع خواب، مثلاً از یک تا صد بشمارید. برای برخی کودکان، تمرکز بر مواردی که واقعاً برایشان کسالت آور است، می تواند مفید باشد و آنها را به خواب ببرد.

هر کار ذهنی که نیاز به تمرکز داشته باشد، مانع نگرانی می شود. برخی افراد نگران آنقدر می خوانند یا جدول حل می کنند تا خسته بشوند.

به علت تاثیر آرامش بخش تمرکز است که معمولاً می بینیم کودکانی که از مدرسه می ترسند، پیش از رفتن به مدرسه بسیار نگران تر از هنگامی هستند که به مدرسه می رسند و کارشان را شروع می کنند. در ضمن، به همین دلیل است که تماشای منفعلانۀ تلویزیون، معمولاً آرامش بخش نیست.

تجسم

تجسمِ چیزی لذت بخش یا آرامش بخش، اغلب به کودکان خردسال کمک می کند تا فکرشان را از نگرانی یا درد دور کنند. کودک را تشویق کنید که صحنۀ دلخواه را با تمام جزییات، صداها، حس ها، بوها و مزه ها تجسم کند.

اضافه کردن یک شخصیتِ اطمینان بخش مانند پدر یا مادر، دوست یا قهرمان قصه به صحنه نیز می تواند مفید باشد. برای نمونه، یک پسر کوچولو وقتی روی صندلی مطب دندانپزشک نشسته بود، تجسم می کرد که با قهرمان تلویزیونی محبوبش در حال گردش است.

کودکان را به تمرین تشویق کنید.

نمی توان کودکان را مجبور کرد که این تمرین ها را انجام دهند. فقط می توان آنها را تشویق کرد. اگر شما هم همراه کودک در این تمرین ها شرکت کنید و شاد باشید، به احتمال زیاد همکاری کودک هم بیشتر می شود.

امتیاز دیگر روش های آرامش بخش، این است که مزاحم کسی نیستند. بنابراین، کودک وقتی نگران می شود، می تواند این روش ها را به کار ببرد؛ بدون آنکه هیچ کس مطلع شود. این نکته برای کودکانی که از مضطرب بودن خود خجالت می کشند، جذاب است.

با این همه، اگر کودک تمایلی به همکاری نشان نداد، بهتر است کودکان را تشویق کنید که روش های گوناگون سازگاری را امتحان کنند و خودشان تصمیم بگیرند کدام ها برایشان مفید است تا آنکه دربارۀ هر روشی بگو مگو کنید.

در ضمن، می توانید یک نوار آرامش بخش هم در اتاق کودک بگذارید؛ زیرا برخی کودکان دوست ندارند کاری را که پدر و مادرشان از آنها خواسته اند، انجام دهند. در حالی که وقتی تنها می شوند، خودشان انجام می دهند.

وقتی به کودکتان کمک می کنید تا آرام بگیرد، از احساسات شدید منفی دوری کنید. عواطف تند منفی، به خصوص خشم، هر روش آرامش بخشی را خنثی می سازد. در خانه ای که هر شب مشاجرات خانوادگی در می گیرد، فایده ای ندارد که به کودک تنفس شکمی یا تجسم را یاد بدهید.

اگر پیش از به کار گیری روش آرامش بخش، کدورتی پیش آمده است، دربارۀ آن صحبت کنید تا فضا مناسب شود. هیچ کس با وجود دلتنگی و غصه، آرام نمی شود و خوب نمی خوابد.

وقتی اضطراب بسیار شدید می شود.

تمامی روش های سازگاری و آرامش بخش، وقتی بیشترین فایده را دارند که اضطراب در مراحل ابتدایی است و هنوز تشدید نشده است. علاوه بر این، در بعضی مواقع، با وجود همۀ تلاشتان، کودک مغلوب اضطراب می شود.

در آن هنگام، دیوانه وار در پی روش جدیدی نگردید، بلکه بر اضطراب نام بگذارید، از کودک بخواهید چند نفس آرام بکشد و تاکید کنید که اضطرابش به زودی برطرف می شود.

برای برخی کودکان، نوشتن در مورد نگرانی ها یا کشیدن تصاویر آنها مفید است. بعضی کودکان را اگر در آغوش بگیرید، نتیجل بهتری می دهد. وقتی کودک آرام گرفت، می توانید نگرانی ها را بررسی کنید.