مهارت های حرکتی نوزاد، اتفاقات مهمی که می افتد

چرخش سر که معمولاً در چند هفتۀ اول زندگی نوزاد مشاهده می شود، موجب رشد ماهیچه های گردن و پیشرفت حرکات ماهیچه ای می شود.

اولین حرکت ارادی کودک معمولاً برگرداندن صورت است. چرخش سر که معمولاً در چند هفتۀ اول زندگی نوزاد مشاهده می شود، موجب رشد ماهیچه های گردن و پیشرفت حرکات ماهیچه ای می شود که چند ماه بعد کودک را قادر می سازد غلت بزند.

بعد از حرکت سر نوبت شناهای کوچولوست؛ حرکتی که برای انجام آن ماهیچه های کتف و شانه باید به کار گرفته شوند. در شنا کوچولو که کودک احتمالاً بین دو تا چهار ماهگی قادر است آنها را انجام دهد، برای بلند کردن شانه ها و قفسۀ سینه از روی زمین، بازوهایش را به کار خواهد انداخت.

البته اگر کودک تمام مدت بر پشت خوابیده یا در صندلی کودک نشسته باشد، دیرتر به این مرحله خواهد رسید. برای تمرین شنا، او را روی پتویش، کف اتاق، روی شکم قرار دهید. یک اسباب بازی رو به رویش و کمی بالاتر از سرش بگیرید؛ به گونه ای که برای خوب دیدن آن، مجبور به بلند کردن خود باشد.

ضربه زدن و قاپیدن

برای انجام دو رویداد مهمِ مهارت های حرکتیِ اولیه که ساده به نظر می رسند، دست یابی به قابلیت ها و توانایی های رشدی و تکاملی لازم است. این اعمال معمولاً در فاصلۀ دو تا پنج ماهگی مشاهده می شوند.

کودک برای انجام عمل ضربه زدن و قاپیدن، باید بر دو وتکنشی که با آن متولد شده است، غلبه کند: واکنش عضلانی و گردنی. بر اساس این واکنش هرگاه کودک بر پشت قرار گرفته و سر او به یک طرف خم شده باشد، دست هایش در حال شمشیر بازی - یک دست دراز شده در کنار و دست دیگر خم شده - قرار می گیرند.

کودک تا زمانی که قادر نیست از این واکنش جلوگیری کند و هر دو دست را در جلو قرار دهد، نمی تواند حرکت دست هایش را کنترل کند. سپس او باید تشخیص دهد که دست ها اعضایی قابل کنترل هستند و می توان آنها را به طرف اشیائی برد که دیده می شوند.

مرحلۀ بعد از ضربه زدن، در دست گرفتن اشیاء است و کودکان معمولاً بین سه تا پنج ماهگی به این مرحله می رسند. برای قاپیدن ارادی اشیاء کودک باید بر واکنش چنگ زدن که موجب بسته شدن محکم دست ها به هنگام تماس شیء با کف دست می شود، فائق آید.

غلت زدن

غلت زدن نه تنها یک رویداد مهم و بسیار چشمگیر و مشهود، بلکه برای بسیاری از نوزادان، اولین اقدام برای حرکت مستقل است که بین سه تا هفت ماهگی شاهد آن خواهید بود. کودکی که اغلب اوقات بر شکم خوابیده باشد، ممکن است با غلتیدن از رو به پشت، زودتر غلت بزند.

برای ترغیب نوزاد به غلتیدن، توجه کنید که او را روی شکم قرار دهید. در صورت تمایل کودک، او را مانند وردنه در اتاق بغلتانید. برای پهلو به پهلو کردن کودک، همچنین می توانید از یک بالش یا پتوی رول شده برای راست نگه داشتن او روی پهلو استفاده کنید.

بنشین!

نشستن که به طور متوسط در پنج تا نه ماهگی صورت می گیرد و ممکن است پیش یا پس از غلتیدن به وقوع بپیوندد، زندگی را برای شما بسیار آسان تر می سازد. دست های کودکِ نشسته آزاد هستند و او با برداشتن یا انداختن اسباب بازی ها می تواند خود را سرگرم کند.

به منظور تمرین نشستن برای حفظ تعادل کودک، اطراف او چند کوسن و بالش قرار دهید، ولی در همان نزدیکی باقی بمانید؛ زیرا کودک یک وری می شود و مرتب باید نجات داده شود.

در حرکت

مهمترین رویداد بعدی برای فرزندتان و تغییر اساسی در زندگی شما، خزیدن است. کودکی که غلت می زند، هر بار فقط قادر است چند متر جابجا شود، اما کودکی که خزیدن را آغاز کرده است، تقریباً به هر جایی می تواند برود و دوست ندارد متوقف شود.

در این مرحله است که به طور جدی باید خانه را برای کودک امن و ایمن کنید. برای این کار، روی چهار دست و پا در اطراف اتاق بخزید و به آنچه احتمالاً به کودک صدمه خواهد زد، بیندیشید.

کودک ممکن است خیلی سریع بنشیند و سینه خیز رفتن یا خزیدن تکاور (حرکت روی شکم، با استفاده از دست ها، آرنج ها، زانوها و پاها برای ایجاد نیروی رانش، شبیه به سربازی در حال تکاپو برای گذر از زیر سیم خاردارها)، یا راه رفتن فیل (حرکت با چهار دست و پا، اما به جای زانو راه رفتن روی پنجۀ پا) را یاد بگیرد.

چنانچه می خواهید فرزندتان را به خزیدن ترغیب کنید، یک شلوار بلند لطیف دمپا کشدار، برای آسان تر خزیدن به او بپوشانید و یک توپ سبک و اسباب بازی چرخداری که به آسانی از دسترس دور می شود به دست او بدهید.

شهروند ایستاده

به محض اینکه کودک شروع به بالا کشیدن خود کند، حتی در شب هم از هر چیزی که در دسترسش باشد، بالا خواهد رفت. به محض اینکه کودک بالا کشیدن خود را یاد بگیرد، خم کردن زانو و نشستن دوباره را به او بیاموزید.

ایستادن توام با تکیه دادن، مهارتی که کودک در حدود هفت تا سیزده ماهگی خواهد آموخت، نیازمند رشد ماهیچه های اطراف مفاصل، قدرت کافی ماهیچه های پاها و دست ها، هماهنگی و حفظ تعادل است.

برای اینکه به کودک کمک کنید که بایستد، تا حد امکان او را پا برهنه نگه دارید: حس کردن کف اتاق اعتماد بیشتری به هنگام ایستادن در کودک ایجاد می کند. کفش را فراموش کنید. کودک برای مراقبت از پاها به آن احتیاج ندارد و هنگامی که شروع به ایستادن و راه رفتن می کند، کفش، بیش از اینکه به او کمک کند، مزاحمش خواهد بود.