۱۸۹۰۱۲
۱۴۹۷
۱۴۹۷
پ

بستری شدن کودکان در بیمارستان، وظیفه حمایتی والدین

بعد از ۴ سالگی ، ترس و نگرانی کودک بیشتر از آن جهت است که نمی داند چه آسیبی ممکن است به او برسد.

برای راهنمای کودکان به منظور بستری شدن در بیمارسان ، شناخت مایل بیمار ، از جمله مرحله رشد کودک ، بیماری ، شرایط بیمارستان و روحیه و فرهنگ خانواده طفل ضروری است .
کودکان در فاصله تا ۴ سالگی ، بیشتر از هر زمان دیگری ، از جدایی والدین و به ویژه مادر) ، احساس نگرانی می کنید : وفی والدین فرزندان خود را در بیمارستان بسری می کنند و برای اولین بار شمهایش می گذارند و یا وقتی بعد از هر عبادت او را ترک می کنید ، کودک بیمار تصور می کند که برای همیشه پدر و مادرش را از دست داده است و ممکن است کودک در فاصله ملاقاها نیز همچنان نگران وافسرده باقی بماند و زمانی که والدین به عیادتش می آیند و از سلام با پاسخگری به پرسشهای آنها خودداری کند و به این وسیله پدر و مادر خود را مورد سرزنشر انتقاد قرار دهد.
بعد از ۴ سالگی ، ترس و نگرانی کودک بیشتر از آن جهت است که نمی داند چه آسیبی ممکن است به او برسد و در این مرحله ، والدین نباید به فرزند قول بدهند که بیمارستان از هر نظر بدون عیب وراحت است ، زیرا اگر حادثه نامطلوبی بوی دهد ، اعتماد کودک نسبت به والدین سلب می شود و از طرف دیگر ، اگر گفته شود که همه چیز بیمارستان غیرقابل تحمل است ، ناراحتی و نگرانی کودک زیاد می شود.
معمولا پدرها و مادرها و دراین مرحله احساسی نگرانی حسینی دارند و به ویژه اگر بیماری فرزند جدی باشد، با آگاهی والدین در زمینه بیماری اندک باشد و با امکانات پزشکی و درمانی کافی به نظر نرسد و مهم ترین رهنمود برای والدین آنست که آرامش خود را حفظ کنند و بدون ظاهر سازی و اعتماد بنفس واقعی شان را نشان دهند . اگر کودک قبلا در بیمارستان بستری نشده باشد، احتمال دارد که با نگرانی تلاش کند وضع بیمارستان را به شکلی وحشتناک در ذهن خود ترسیم کند و والدین می توانند با نشریح بیمارستان ونقش و وظیه کارکنان به کودک بیاموزند که برای درمان به این محل آورده شده است و به این ترتیب به جای بحث بی نتیجه اطمینان خاطر او را فراهم سارند ، همچنین میتوان برای کودک تشریح کرد که پرستار چگونه او را از خواب بیدار می کند ، به او غذا می دهد و او را استحمام می کند و به احتمال اجازه می دهد با سایر کودکان بخش بازی کند . کودک نیز باید یاد بگیرد که چگونه باید در بیمارستان در خواستهایش را مطرح سازد ، بهویژه آنکه بچه ها از سدا زدن پرستار به کمک زنگ احبار خوشحال می شوند.
والدین باید اسباب بازیها و کتابهای مورد علاقه کودک را در اختیارش قرار دهند و در صورت امکان رادیوی کوچکی برایش تهیه کنند.
می توان در مورد جنبه های مشت بیمارستان تاکید کرد و یادآور شد که می تواند بخش زیادی از وقت خود را صرف بازی و سرگرمی نماید و در صورت امکان برنامه های تلویزیون را نیز تماشا کند و البته جنبه های درمانی را نباید به کلی از یاد برد بلکه باید آن را در نظر کودک ، بخش کوچکی از برنامه های بیمارستان به حساب آورد.
اگر قرار است کودک تحت عمل جراحی قرار گیرد و باید آموزشهایی نیز در این زمینه دریافت کند آشنایی کودک با برخی وسایل ، چگونگی بیهوشی و مهوش آمدن دوباره ولزوم رعایت نکنه های بهداشتی بعد از عمل ، می تواند آمادگی کودک را افزایش دهد و در این حالت نیز کودک باید با واقعیت روبرو شود ، ولی ملایمت رفتار والدین یا پرسیار اهمیت بسیار دارد.

بگذارید کودک نگرانی هایش را بگوید
والدین ( با پرستار باید به کودک فرصت بدهند تا نگرانبهایش را برای آنان تشریح کند و این که اهمیتی بالاتر از آموزشهای مقدماتی دارد ، نظر کودکان درباره بستری شدن با عنیده بزرگسالان تفاوت دارد و کودکان معمولا در درجه اول تصور می کنند علت بیماری و بستری شدن آنها بدرفتاری با گوش ندادن به حرب والدین است و به علاوه بستری شدن و جراحی را بسیار بزرگتر و طولانی تر از آنچه هست تصور می کنند . مثلا سکی است حبال کنند که برای عمل لوزه گردن آنها را می شکافید و زمانی بسیار طولانی مصرف این کار می شود . کودکان در ۳ تا ۶ سالگی و به ویژه با آگاهی بر اختلاف مسی دختر وبر ، نگراند که مبادا بعد از عمل جراحی دیگری نیز بر روی آلت تناسلی آنها صورت گیرد ، و نگرانی کودکانی که با الت تنالی شان زیاد بر می رود ، بیشتر است . بنابراین والدین ( با پرستار) باید چنان رفتار کند که کودک بتواند نگرانبهایش را در هرزمینهای بازگو کند ، در این صورت می توان ترهای واهی را بازساخت و با رفع آنها و فعل را برای بستری شدن آماده باحت

آماده ساختن کودک
والدین باید چند روز قبل از بستری شدن کودک در بیمارستان و او را باخبر ارند ، زیرا اگاهی زودری ، می تواند باعث نگرانی طولانی کودک باشد . کودکانی که بیشتر از ۷ سال دارند و خود تا حدی مسئله را دارند، می تواند چند هفته قبل از بستری شدن از جریان با خبر شوید و باید به خاطر داشت که نباید در هیچ یک از مراحل سی به کودک در گفت و با مدیرتی هانی جواب نادرست داد ، همچنین نباید او را گول زد و وانمود کرد که دارد به محلی تخمیر از بیمارستان برده می شود.
اگر کودک باید تحت عمل جراحی قرار گیرد رشیا درانتخاب متخصص بیهوشی اختیار دارید و بهتر است با پزشک دایمی کودک مشورت کنید و طرز بیهوشی کودک می تواند در واکنش ار نسبت به عمل جراحی موثر باشد و پزشک دامی فررند تا می تواند در این زمینه رهنمود های موثری ارائه کند و ممکن است بتوان راهی را برگزید که طفل از آن بیشتر استقبال نماید و عمل جراحی را بپذیرد و برخی از پزشکان بیهوشی و در برطرف ساختن احساسی تر و جلب اعتماد کودکان ، مهارت بسیار دارند . اگر شما در گزینش متخصص بیهوشی آزاد باشید ، با انتخاب چنین فردی می توانید فشار روانی فرزند را کاهش دهید و شیوه بیهوش کردن کودک و نوع داروی بیهوشی نیز بر روحیه کودک تاثیر می گذارد . معمولا گفته می شود که استفاده از گاز برای شروع بیهوشی ، ترس کمری نسبت به " أخر " ایجاد می کند ، زیرا این ماده (اتر) تنفس کودک را با انکل روبرو می کند و همجنین ، استفاده از تنقید برای بیهوشی و حتی قبل از ورود به اتاق عمل ) ، کمترین وحشت را به وجود می آورد ، هرچند این شیوه در همه موارد مناسب نیست و بدون تردید ، تصمیم گیری در این زمینه را باید به پزشک واگذار کرد ، چرا که او عاملهای بسیاری را می شناسد و در نظر میگیرد . هنگامی که پزشک دریافت که بین دو شیوه بیهوشی از نظر پزشکی تفاوتی نیست ، باید عامل روانی را با دقت مورد توجه قرار داد.

عبادت کودک
پدر یا مادر ، تا جایی که امکان دارد و به ویژه در طول روز ، باید همراه فرزند ۱ ماه سالشان و در بیمارستان بمانند ، هریک از والدین ، دست کم بودیر یک بار ، باید با فرزند بستری شده خود و دیدار کند . قیادت کودکان خردسال دشواریهای زیادی به همراه دارد و کودکی ممکن است در تمام طول ملاقات با هنگام جدایی از پدر یا مادر ، به صورت ترحم انگیزی گریه کد . والدین ممکن است تصور کنند که فرزندتان در تمام مدت چنین حال زاری دارد ولی حقیقت آنست که بچه ها و در غیبت والدین خان ، با زندگی در محیط بیمارستان خو می گیرد و سارکاری نشان می دهد ، حتی اگر سخت بیمار و تحت درمان و مراقبت شدید باشد . سطور من آن نیست که والدین باید در خارج از بیمارستان بیایند و زیرا کودک از دیدار پدر مادرش می اگر او را ناراحت کنید و احساس اپنی می کند و موثرترین واکنش والدین این است که تا حد امکان شاد و مطمکن به نظر آیند و نگرانی و اضطرابی نشان ندهید . اگر والدین احیای مکرانی شان را به زبان آورند و اضطراب فرزند را بیشتر می کنند .
احتمال عوارض روانی و عاطفی عمل جراحی در ۵ سال اول زندگی و بالات و کودکان ۱ تا و سالهایی که تحت عمل جراحی قرار میگیرند و بیش از سایر افراد در معرض آسیبهای روانی و عاطفی قرار دارند . به همین دلیل انجام عمل جراحی تا بعد از این مرحله سنی به تاخیر می اید و به ویژه اگر پزشک احساس کند که فوریت خاصی در کار نیست و کودک وابستگی شدیدی به والدین خود دارد یا دچار نگرانی و کابوسهای شبانه است.
پ

محتوای حمایت شده

تبلیغات متنی

مشاوره ویدیویی

    • اخبار داغ
    • جدیدترین
    • پربیننده ترین
    • گوناگون
    • مطالب مرتبط

    برای ارسال نظر کلیک کنید

    لطفا از نوشتن با حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید.

    از ارسال دیدگاه های نامرتبط با متن خبر، تکرار نظر دیگران، توهین به سایر کاربران و ارسال متن های طولانی خودداری نمایید.

    لطفا نظرات بدون بی احترامی، افترا و توهین به مسئولان، اقلیت ها، قومیت ها و ... باشد و به طور کلی مغایرتی با اصول اخلاقی و قوانین کشور نداشته باشد.

    در غیر این صورت، «نی نی بان» مطلب مورد نظر را رد یا بنا به تشخیص خود با ممیزی منتشر خواهد کرد.