ورزش برای کودکان، تقویت روحیه می خواهد
اکثر والدین دوست دارند که فرزندشان یک برنده و یا بازندۀ نمونه باشد.
اکثر والدین دوست دارند که فرزندشان یک برنده و یا بازندۀ نمونه باشد. آن‌ها می‌خواهند که فرزندشان در هر موقعیتی نهایت سعی و تلاش خود را انجام دهد و در آخر، هر نتیجه‌ای که گرفت بامتانت و وقار آن را بپذیرد. والدین برای روحیۀ ورزشکاری فرزندشان ارزش قائل می‌شوند و حامی و طرفدار او هستند. آن‌ها عقیده دارند چگونگی رفتار فرزندشان، بر خودشان نیز تأثیر می‌گذارد و اگر فرزندشان ورزشکار ضعیف‌النفسی باشد، آن‌ها هم ناامید، عصبی و رنجیده‌خاطر می‌شوند.
کودکان می‌خواهند در همۀ مسابقات اول شوند؛ در درس‌ها نمرۀ عالی کسب کنند و در نمایش‌ها نقش اول را بازی کنند؛ وقتی صف می‌گیرند اول بایستند؛ در انتخابات مدرسه پیروز شوند و برای تلاششان جایزه‌بگیرند. بدیهی است که همیشه یک نفر در همۀ سطوح و رقابت‌ها اول نمی‌شود.
خطا کردن، شکست و پیروزی روندی طبیعی و روبه رشد برای زندگی آینده می‌باشد. معمولاً مربی ورزش یا معلم به کودکی که روحیۀ ورزشکاری پسندیده‌ای دارد، جایزه می‌دهد یا برای رقابت سالمی که داشته است به او افتخار می‌کند، اما افرادی که بازنده هستند، جوایز یا پاداش‌های کمی به آن‌ها تعلق می‌گیرد.
اگر کودک روحیۀ ورزشکاری نداشته باشد، خیلی زود از کوره در می‌رود و پرخاش می‌کند. شاید در اوج عصبانیت راکت تنیس را به گوشه‌ای پرت کند، برگۀ امتحانی خود را پاره کند، به میز و صندلی لگد بزند و یا به حریف مقابل فحش و ناسزا بگوید. ممکن است به آموزگار، مشاور، مربی یا والدین بی‌احترامی کند تا عصبانیت و خشم خود را خالی کند.
بعضی مواقع او خودش را سرزنش می‌کند و نسبت به توانایی‌های خود بدبین می‌شود: دیگر نمی‌خواهم نمایش احمقانه بازی کنم، من همیشه می‌بازم حتماً من خیلی کودن هستم.
مسلماً هیچ‌کس دوست ندارد بازنده باشد. دلایلی که باعث می‌شود بعضی از کودکان روحیۀ ورزشکاری مناسبی نداشته باشند، انتظارات بیش‌ازاندازۀ والدین است. شاید والدین اصرار بر پیروزی قطعی او داشته باشند و آن‌ها وقتی می‌بینند که به اهداف خود نرسیده‌اند، مأیوس می‌شوند: امیدوارم بتوانی این بچه را شکست بدهی، از بازی او متنفرم.
بیشتر مواقع راضی نگاه‌داشتن والدین امکان ندارد: تو به‌اندازۀ کافی کوشش نکردی، اگر بیشتر درس‌خوانده بودی در مسابقۀ علوم برنده می‌شدی، خیلی بد شد که اول نشدی. اکثر والدین در برابر رفتار بدی که در مکان‌های ورزشی از خود نشان می‌دهند، عکس‌العمل مناسبی بروز نمی‌دهند و حدومرز مشخصی برایشان تعیین نمی‌کنند و گاهی روحیۀ بد ورزشکاری فرزندشان را مضاعف می‌کنند.
درواقع، روحیۀ ورزشکاری بد و ضعیف به علت نداشتن اعتمادبه‌نفس است. کودکی که اعتمادبه‌نفس بالایی ندارد، وقتی در میدان ورزش موفق نمی‌شود، زود عصبی و خشمگین می‌شود و علت دیگر آن این است که او بیش‌ازحد معمول ناامید است و فکر می‌کند در موردش عدالت اجرا نمی‌شود. شاید او از اینکه با دیگران رقابت کند، لذت نمی‌برد و به‌اجبار این کار را انجام می‌دهد و به‌این‌ترتیب کودک هرچقدر هم که از او پشتیبانی شود، ممکن است بازهم رقابتی سالم با حریف خود نداشته باشد.
بعضی از کودکان که ازنظر روحیه ورزشکاری ضعف دارند و نمی‌توانند رفتار خود را کنترل کنند، ترجیح می‌دهند که رفتارشان را عوض کنند اما نمی‌دانند چگونه این کار دشوار را انجام بدهند. وقتی‌که دچار اشتباه می‌شوند یا در مسابقه‌ای بازنده می‌شوند، شما باید در این مورد به آن‌ها کمک کنید و در موارد مختلف آن‌ها را راهنمایی کنید.
در مورد اثرات مؤثر داشتن روحیۀ مثبت ورزشکاری با فرزندتان گفت‌وگو کنید. برای او مثال بزنید که بقیۀ افراد ازجمله دوستان، اقوام و افراد مشهور در برابر موفقیت و شکست چه عکس‌العملی نشان می‌دهند.
قبل از آغاز رقابت و شرکت در یک مسابقه، دربارۀ عملکردش به او تذکر بدهید: اگر بیشتر سعی کنی، موفق می‌شوی. امیدوارم به تو خوش بگذرد، وقتی برگشتی نمی‌خواهم شکایت کنی یا دادوفریاد راه بیندازی. در برابر رفتار ناخوشایند و منفی او واکنش نشان دهید و اجازه ندهید مجدداً آن را تکرار کند: اگر بازهم کلاه ایمنی‌ات را پرت کنی، اجازه نمی‌دهم در آن بازی شرکت کنید.
باوجوداین عکس‌العمل مثبت و روحیۀ ورزشکاری او را تشویق کنید. اگر او سعی می‌کند که روحیۀ خود را حفظ کند، او را در آغوش بگیرید یا با دادن هدیه یا یک پاداش، از کارش تشکر کنید.
مسابقه‌هایی که در آن شرکت می‌کند را موردسنجش قرار دهید. گاهی این رقابت‌ها بیش‌ازحد لازم استرس‌زا هستند و به کودکان فشار روانی بیش‌ازحد معمول وارد می‌شود که در توان و کشش کودک نیست. شاید اگر کودکتان را تشویق کنید تا در مسابقه‌ای راحت‌تر شرکت کند، روحیۀ ورزشکاری‌اش نیز تقویت می‌شود.
اگر فکر می‌کنید که رفتار او ربطی به اعتمادبه‌نفس ضعیفش دارد، دربارۀ افزایش اعتمادبه‌نفس فرزندتان راه‌های گوناگونی را بررسی کنید، مثلاً وقت بیشتری به او اختصاص دهید، با یکدیگر به تفریح و گردش بروید، در همۀ فعالیت‌هایی که انجام می‌دهد او را تشویق و تمجید کنید. اجازه ندهید بردوباخت فرزندتان باعث شود تا از مهر و محبت و علاقه شما نسبت به او کم شود.
کوشش کنید خودتان هم الگوی مناسبی برای فرزندتان باشید. آیا وقتی‌که در محل کار، خانه یا در جاده رانندگی می‌کنید و کارها آن طوری که شما می‌خواهید پیش نمی‌رود، عصبانی و خشمگین می‌شوید؟ آیا وقتی دیگران در کاری موفق می‌شوند، به آن‌ها تبریک می‌گویید؟ آیا زمانی که موفقیتی کسب می‌کنید، مغرور و خودخواه نمی‌شوید؟ اگر سعی کنید رفتاری متواضعانه و برخوردی مناسب داشته باشید، مسلماً رفتار فرزندتان نیز تغییر می‌کند.
برای اینکه روحیۀ ورزشکاری فرزندتان مضاعف شود، با مربیان و آموزگاران در این مورد گفت‌وگو کنید. می‌توانید توصیه کنید تا کلاس‌های خاصی درزمینۀ ارزش‌ها و خصوصیات یک ورزشکار خوب برگزار کنند؛ می‌توانید کتاب‌ها یا مجلاتی که در مورد روحیات ورزشکاری نوشته‌شده است را تهیه کنید و آن را برای مطالعه به فرزندتان هدیه کنید.
اکثر اوقات فرزندتان برای بروز احساسات منفی خود دلیل به‌ظاهر موجهی می‌آورد: این مسابقه عادلانه نبود، من نباید بازنده می‌شدم، شاید داور مسابقه درست قضاوت نکرده باشد.
ممکن است گله و شکایت فرزندتان درست باشد، اما او باید با کمک و راهنمایی شما یاد بگیرد که چه عکس‌العملی از خود نشان بدهد تا مثل یک ورزشکار بدون اخلاق رفتار نکند.
منبع:
کودک آنلاین
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼