نوزاد مبتلا به هپاتیت، قربانی هستند؟

در هپاتیت B احتمال انتقال ویروس از مادر به نوزاد بسیار شایع است. از این‌ رو سازمان جهانی بهداشت توصیه می‌ کند، خانم‌ هایی که قصد بارداری دارند، بهتر است پیش از آن برای اطمینان از احتمال ابتلا به هپاتیت B و C تست دهند.
اگر تست آنها مثبت باشد، موقع تولد نوزاد، علاوه بر واکسن، آمپولی به نام ایمونوگلوبولین هپاتیت B هم به طور همزمان به نوزاد تزریق می‌ شود که شانس انتقال ویروس هپاتیت B را از مادر به نوزاد بسیار کاهش می‌ دهد.
به طور کلی، هنگام تولد، چنانچه نوزاد با خون مادر آغشته شود، ویروس ممکن است وارد بدن شده و نوزاد مبتلا به هپاتیت شود. اگر خانمی حین حاملگی متوجه ابتلا به هپاتیت B شود، باید تست دقیق‌ تری از شمارش ویروس از او گرفته شود. اگر شمارش ویروس خیلی بالا باشد، ممکن است در سه ماهه آخر حاملگی، دارویی برای مادر تجویز شود که با مصرف آن، مقدار ویروس کاهش می‌ یابد تا موقع تولد، شانس ابتلای نوزاد به هپاتیت B تا حد امکان کمتر شود.
اگر نوزادی هنگام تولد مبتلا به هپاتیت B شود و ویروس را از مادر خود دریافت کند، تا آخر عمر با این بیماری دست و پنجه نرم می‌ کند و از بدن او پاک نمی‌ شود. بنابراین، مهم‌ ترین کاری که در این میان می‌ توان انجام داد، جلوگیری از ابتلای نوزادان به هپاتیت B هنگام تولد است. در حالتی که نوزاد از هنگام تولد مبتلا به هپاتیت B می‌شود، در 90 درصد موارد، بیماری مزمن شده و فرد تا پایان عمر او را با مشکلات فراوانی مواجه می‌ کند.
ارتباطی بین زایمان طبیعی یا سزارین و ابتلا به هپاتیت وجود ندارد، اما در هر صورت مراقبت‌ های بهداشتی کفایت می‌ کند. از آنجا که درمان هپاتیت C در دوران بارداری دشوار است، چنانچه موارد بهداشتی به خوبی رعایت شود، احتمال انتقال آن به نوزاد بسیار پایین است.
در بیشتر موارد، احتمال انتقال هپاتیت B از مادر به نوزاد وجود دارد. در سنین پایین و زیر ده سال، اگر کودک یا نوزادی مبتلا به هپاتیت شود، ممکن است هیچ علامتی نداشته باشد و در مواردی، ممکن است نوزاد دچار سرماخوردگی و تب شود و سپس بهبود پیدا کند. اما در آزمایش‌ هایی که گرفته می‌شود، آنزیم‌های کبدی بالاست و می‌ توان ابتلا به هپاتیت را تأیید کرد.