تنبیه بدنی کودکان، پیشنهاد یک روش جایگزین
پدر و مادرها اغلب این تجربه را دارند: بچه ها به هیچ صراطی مستقیم نیستند و انگار جز تنبیه یا کتک چاره ای نمانده. واقعاً فکر میکنید بدون تنبیه نمیشود بچه ها را تربیت کرد؟
شهرزاد: نگرانی والدین از این است که در مواردی که کودکان آنها را نادیده می انگارند یا به مبارزه می طلبند آیا نباید تنبیه شوند، آیا رفتار بد آنها نباید هیچ پیامدی داشته باشد؟ جواب این است که کودک باید پیامد رفتار خود را تجربه کند ولی نه با تنبیه و فرض میکنیم کودک به کار بد خود ادامه دهد. در این صورت باز هم نباید تنبیه شود؟ موضوع این است که تنبیه کارساز نیست چون باعث حواس پرتی می شود و کودک به جای اینکه به فکر بیفتد و از کار خود پشیمان شود و به اصلاح کار خود بیندیشد، دچار انتقام های خیالی می شود و در نتیجه ما با تنبیه کودک او را از روند درونی مواجه شدن با رفتار بدش محروم میکنیم.
۱. یک روش مفید پیشنهاد کنید.
مثلاً در مثال فروشگاه
به جای: میریم خونه و به پدرت میگم تاحسابی حالت رو جا بیاره
بگو ییم: چه خوب بود اگه کمک من میکردی و ۲ تا بسته ماکارونی میآوردی
به جای: اینقدر مثل گربه از این طرف به او نطرف ندو
بگو ییم: دوست ندارم اینکارو انجام بدی. دویدن بچه توی فروشگاه مشتریها را ناراحت میکند
۲. برخورد فعال داشته باشید
به جای: خودت اینو خواستی.
تصویر : کتک زدن بچه و صدای گریه او.
بگوییم: میبینم که تصمیم گرفتی توی چرخدستی بشینی.
تصویر: مادر در حال بغل کردن کودک و نشاندن او توی چرخ.
۳. انتظارات خود را «جزء به جزء »بیان کنید
پدر: انتظار دارم دیگه به وسایل شخصی من دست نزنی.
۴. راه جبران خطا را به کودک نشان دهید
پدر: حالا من یک دفترچه تلفن جدید لازم دارم که با پول تو جیبت باید برام بخری.
۵. به کودک فرصت بدهید
به جای: اگر یه دفعه دیگه بدوی کتک می خوری.
بگو ییم: عزیزم دویدن ممنوع! یا میتونی راه بری یا باید توی چرخدستی بشینی، تصمیمت رو بگیر.
۶. به کودک اجازه دهید پیامدهای کار خود را تجربه کند.
کودک: مادر کجا می ری؟
مادر: می رم خرید.
کودک: منم میام.
مادر: امروز نه، تنها م یروم.
کودک: چرا؟
مادر: تو بگو چرا؟
کودک: واسه اینکه تو فروشگاه اینور و اونور دویدم.
مادر: دقیقا.
کودک: منم میخوام بیام.
مادر: نه عزیزم امروز خودم تنهایی می رم.
۷. احساس خود را با شدت بیان کنید.
پدر: از اینکه دفترچه تلفنم توی حیاط افتاده و زیربارون خیس شده خیلی عصبانیم!
وقتی مساله جدی تر از این حرفهاست
در اینجا ممکن است یک سوال پیش آید. اگر ما تمام راههای بالا را امتحان کردیم ولی مساله حل نشد، یعنی در مواقعی که به نظر میرسد هیچ راهی غیر از تنبیه وجود ندارد، چه باید کرد؟ وقتی مشکلی حل نمیشود نتیجه میگیریم که مساله جدیتر از آن چیزی است که به نظر میرسد. بنابراین برای حل یک مساله جدی و پیچیده نیاز به مهارتهای پیچیده ای نیز داریم.
برای حل مشکل
1. درباره احساسات و احتیاجات کودک صحبت کنید.
2. درباره احساسات واحتیاجات خود صحبت کنید.
3. با هم فکر کنید تا راه حل های قابل قبولی برای هر دو طرف ارائه دهید.
4. همه نظرها را یادداشت کنید.
5. ببینید کدام یک از پیشنهادها را میپسندید و کدام را نمیپسندید و از کدام یک میخواهید پیروی کنید.
درباره احساسات و احتیاجات کودک صحبت کنید
ما دوستیم، دشمن نیستیم
مادر: داشتم فکر میکردم احتمالا آسون نیست که وسط بازی با دوستات از اونها جداشی.
کودک: آره.
درباره احساسات و احتیاجات خود صحبت کنید
مادر: میدونی وقتی دیر میای خونه من نگران می شم.
با هم فکر کنید و را ه حل پیدا کنید
مادر: بیا فکرامونو رو هم بذاریم و یه را ه حل پیدا کنیم که برای دوتامون خوب باشه.
همه ایده ها را یادداشت کنید
کودک: من ساعت 6 مییام خونه.
مادر: من اینو می نویسم، اگه خواستی دیرتر بیای به من تلفن میکنی، اینم می نویسم.
کودک: یه روزهایی بازی نکنم.
مادر: آهان اینم بنویسم.
پیشنهادها را بررسی کنید و ببینید کدام را میپسندید و از کدام پیروی میکنید
مادر: خوب حالا میتوانیم یه نگاه به لیست بیندازیم و ببینیم کدومارو میخوایم خط بزنیم و کدومارو نگه داریم.
کودک: اینو خط بزن که توبیای مدرسه دنبال من و منو ببری خونه.
ما دوستیم، دشمن نیستیم
ما باید برداشتهایمان را تغییر دهیم، نباید به کودک به چشم «مشکلی که باید حل کرد » نگاه کنیم. نباید فکر کنیم که چون بزرگ هستیم به مسائل همیشه پاسخ درست میدهیم. نباید نگران باشیم که «اگر به قدر کافی پرطاقت نباشیم، کودک از ما سوءاستفاده خواهد کرد. » باید صادقانه بنشینیم احساسات واقعی خود را به کودک بگوییم، احساسات او را بشنویم و با یکدیگر راه حلی پیدا کنیم که برای هر دوی ما مناسب باشد. وقتی کدورتی میان ما پیش میآید مجبور نیستیم قوای خود را علیه همدیگر به کار بگیریم و نگران باشیم که چه کسی پیروز میشود. ما باید نیروی خود را صرف یافتن راه حلی بکنیم که نیازهای هر دوی ما را در نظر داشته باشد. به کودکان بیاموزیم که نیازی نیست که قربانی یا دشمن ما باشند، ما آنان را به ابزاری مجهز میکنیم تا بتوانند در حل مشکلاتی که با آن مواجه هستند فعالانه شرکت کنند.
۱. یک روش مفید پیشنهاد کنید.
مثلاً در مثال فروشگاه
به جای: میریم خونه و به پدرت میگم تاحسابی حالت رو جا بیاره
بگو ییم: چه خوب بود اگه کمک من میکردی و ۲ تا بسته ماکارونی میآوردی
به جای: اینقدر مثل گربه از این طرف به او نطرف ندو
بگو ییم: دوست ندارم اینکارو انجام بدی. دویدن بچه توی فروشگاه مشتریها را ناراحت میکند
۲. برخورد فعال داشته باشید
به جای: خودت اینو خواستی.
تصویر : کتک زدن بچه و صدای گریه او.
بگوییم: میبینم که تصمیم گرفتی توی چرخدستی بشینی.
تصویر: مادر در حال بغل کردن کودک و نشاندن او توی چرخ.
۳. انتظارات خود را «جزء به جزء »بیان کنید
پدر: انتظار دارم دیگه به وسایل شخصی من دست نزنی.
۴. راه جبران خطا را به کودک نشان دهید
پدر: حالا من یک دفترچه تلفن جدید لازم دارم که با پول تو جیبت باید برام بخری.
۵. به کودک فرصت بدهید
به جای: اگر یه دفعه دیگه بدوی کتک می خوری.
بگو ییم: عزیزم دویدن ممنوع! یا میتونی راه بری یا باید توی چرخدستی بشینی، تصمیمت رو بگیر.
۶. به کودک اجازه دهید پیامدهای کار خود را تجربه کند.
کودک: مادر کجا می ری؟
مادر: می رم خرید.
کودک: منم میام.
مادر: امروز نه، تنها م یروم.
کودک: چرا؟
مادر: تو بگو چرا؟
کودک: واسه اینکه تو فروشگاه اینور و اونور دویدم.
مادر: دقیقا.
کودک: منم میخوام بیام.
مادر: نه عزیزم امروز خودم تنهایی می رم.
۷. احساس خود را با شدت بیان کنید.
پدر: از اینکه دفترچه تلفنم توی حیاط افتاده و زیربارون خیس شده خیلی عصبانیم!
وقتی مساله جدی تر از این حرفهاست
در اینجا ممکن است یک سوال پیش آید. اگر ما تمام راههای بالا را امتحان کردیم ولی مساله حل نشد، یعنی در مواقعی که به نظر میرسد هیچ راهی غیر از تنبیه وجود ندارد، چه باید کرد؟ وقتی مشکلی حل نمیشود نتیجه میگیریم که مساله جدیتر از آن چیزی است که به نظر میرسد. بنابراین برای حل یک مساله جدی و پیچیده نیاز به مهارتهای پیچیده ای نیز داریم.
برای حل مشکل
1. درباره احساسات و احتیاجات کودک صحبت کنید.
2. درباره احساسات واحتیاجات خود صحبت کنید.
3. با هم فکر کنید تا راه حل های قابل قبولی برای هر دو طرف ارائه دهید.
4. همه نظرها را یادداشت کنید.
5. ببینید کدام یک از پیشنهادها را میپسندید و کدام را نمیپسندید و از کدام یک میخواهید پیروی کنید.
درباره احساسات و احتیاجات کودک صحبت کنید
ما دوستیم، دشمن نیستیم
مادر: داشتم فکر میکردم احتمالا آسون نیست که وسط بازی با دوستات از اونها جداشی.
کودک: آره.
درباره احساسات و احتیاجات خود صحبت کنید
مادر: میدونی وقتی دیر میای خونه من نگران می شم.
با هم فکر کنید و را ه حل پیدا کنید
مادر: بیا فکرامونو رو هم بذاریم و یه را ه حل پیدا کنیم که برای دوتامون خوب باشه.
همه ایده ها را یادداشت کنید
کودک: من ساعت 6 مییام خونه.
مادر: من اینو می نویسم، اگه خواستی دیرتر بیای به من تلفن میکنی، اینم می نویسم.
کودک: یه روزهایی بازی نکنم.
مادر: آهان اینم بنویسم.
پیشنهادها را بررسی کنید و ببینید کدام را میپسندید و از کدام پیروی میکنید
مادر: خوب حالا میتوانیم یه نگاه به لیست بیندازیم و ببینیم کدومارو میخوایم خط بزنیم و کدومارو نگه داریم.
کودک: اینو خط بزن که توبیای مدرسه دنبال من و منو ببری خونه.
ما دوستیم، دشمن نیستیم
ما باید برداشتهایمان را تغییر دهیم، نباید به کودک به چشم «مشکلی که باید حل کرد » نگاه کنیم. نباید فکر کنیم که چون بزرگ هستیم به مسائل همیشه پاسخ درست میدهیم. نباید نگران باشیم که «اگر به قدر کافی پرطاقت نباشیم، کودک از ما سوءاستفاده خواهد کرد. » باید صادقانه بنشینیم احساسات واقعی خود را به کودک بگوییم، احساسات او را بشنویم و با یکدیگر راه حلی پیدا کنیم که برای هر دوی ما مناسب باشد. وقتی کدورتی میان ما پیش میآید مجبور نیستیم قوای خود را علیه همدیگر به کار بگیریم و نگران باشیم که چه کسی پیروز میشود. ما باید نیروی خود را صرف یافتن راه حلی بکنیم که نیازهای هر دوی ما را در نظر داشته باشد. به کودکان بیاموزیم که نیازی نیست که قربانی یا دشمن ما باشند، ما آنان را به ابزاری مجهز میکنیم تا بتوانند در حل مشکلاتی که با آن مواجه هستند فعالانه شرکت کنند.
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼