علت کابوس دیدن کودکان، راهکارها

گاه کودک با دیدن یک کابوس چنان فریاد بلندی می‌کشد که همه را از خواب‌بیدار می‌کند. گاه آرام کردن او بسیار دشوار است.

کابوس دیدن کودکان

بسیاری از کودکان کم سال به شکایت می‌گویند که دیشب خواب بدی دیدم. خواب بد دیدنِ کودکان شدت و ضعف دارد. گاه کودک با دیدن یک کابوس چنان فریاد بلندی می‌کشد که همه را از خواب‌بیدار می‌کند. گاه آرام کردن او بسیار دشوار است.

اغلب والدین می پرسند این شکایات تا چه اندازه رایج است؟ از چه زمانی شروع می‌شود؟ چه عاملی آنها را به وجود می‌آورد؟ چگونه میتوان به بهترین شکل با آنها برخورد کرد؟

کودکان سه ساله

و گاه کودکان کم سال‌تر دربارۀ خواب دیدن خود حرف میزنند. بعضی از سه ساله ها تحت تاثیر رویا ازخواب بیدار میشوند اما معمولاً این خوابها آنقدر ناراحت کننده نیستند.

کودکان ۳.۵ ساله ممکن است زیاد خواب ببینند و گاه تحت تاثیر آن ناراحت می‌شوند اما اغلب آنها گریۀ خفیفی میکنند و بعد ساکن می‌شوند.

در چهار سالگی احتمالاً از شدت خواب دیدن کاسته می شود اما در ۴.۵ سالگی و پنج سالگی خواب دیدن بیشتر و جدی‌تر میشود. کودک پنج ساله اغلب‌از خواب هایش ناراحت می شود. بسیاری از کودکان پنج ساله با صدای جیغ و گریه‌از خواب بیدار میشوند.

بسیاری از آنها وقتی مادرشان به کنار تختخواب آن‌ها می‌آید نمیتوانند از کابوس بیرون بیایند. بعضی از بچه ها حتی وقتی آرام می‌گیرند، به طور کامل ازخواب بیدار نمی‌شوند و نمیتوانند رویای خود را تعریف کنند و بگویند از چه ناراحت شده اند.

اغلب، بدون توجه به اینکه فرزند شما چه اندازه ترسیده است میتوانید در فاصله زمانی کوتاهی او را ساکت کنید و در این میان چه بهتر که آرامش خود را حفظ کنید و نگرانی از خود نشان ندهید.

کودک پنج ساله

پس از بیدار شدن در اثر کابوس به دشواری میتواند بخوابد. در این مواقع ممکن است لازم باشد که مادرش مدتی در اتاق او بماند تا کودک بار دیگر به خواب عمیق فرو رود.

در این ارتباط پنج سالگی دوران بسیار بدی است اما در حدود ۵.۵ تا شش سالگی بسیاری از بچه ها می‌توانند به راحتی ازخواب بیدار شوند، به اتاق خواب مادر بروند و خوابشان را برای او تعریف کنند و مجدداً به بستر خود بازگردند. اما بعضی از بچه‌ها به این نیاز دارند که مدت طولانی تری را با مادرشان بگذرانند.

اما کودکان شش ساله در مقایسه با کودکان پنج ساله به‌سادگی بیشتری از ناراحتی بیرون می‌آیند. در این میان جمعی از بچه ها هم حاضر نمی شوند که به رختخواب خود بازگردند و ترجیح میدهند که در رختخواب پدر و مارشان باقی بمانند.

پدر و مادر اگر کمی دقت کنند به‌سادگی می‌فهمند که چه زمانی ترس فرزندشان حقیقی است و چه مدتی لازم است که پیش او بمانند.

دیدن رویاهای بد در هشت سالگی تخفیف میگیرد و در نه سالگی مجدداً شدت بیشتری پیدا میکند.

کودک شش ساله

در دنیای رویاها و در دنیای حقیقی خود نهایت گراست. ابتدا ممکن است از دیدن روح یا اسکلت تا حد مرگ بترسد. بعد تحت تاثیر فرشته‌ها نرم و ملایم میشود. ممکن است در خواب ببیند که حیوانات او را گاز می‌گیرند و تعقیب می‌کنند، اما سگ ها دوستانه و بی‌آزار زیر میز دراز می کشند.

رویاهای خوشایند به‌تدریج به سراغ کودک می‌آیند. خواب دیدن دربارۀ همبازیها، میهمانیها و بازی در ساحل دریا از جمله مواردی هستند که میتوان به آن اشاره کرد.

هفت ساله ها به واقع از رویای خود لذت می‌برند. خود را می‌بینند که چه راحت شنا می‌کنند یا در آسمان به پرواز درمی آیند. اما فکر اینکه ممکن است پدر و مادرش در آب غرق شوند، یا اندیشیدن به یک خطر احتمالی زندگی رویارویی او را به هم می ریزد.

در هشت سالگی اغلب بچه‌ها در زمینۀ رویا گرفتاری زیادی ندارند. خواب های ترسناک و کابوس گونه آنها را میتوان به فعالیتهایی نظیر خواندن کتاب‌های ترسناک، دیدن فیلم های وحشتناک و یا برنامه‌های تلویزیون نامناسب نسبت داد.

در حالیکه کودکان هفت ساله نمی‌توانند از خود در برابر این عوامل حمایت کنند کودک هشت ساله اغلب میداند که چه زمانی کتاب را ببندد و یا از نگاه کردن به فیلم خودداری نماید تا از گرفتاری کابوس احتمالی نجات یابد.

پدر و مادر در زمینۀ عوامل کابوس ساز باید گوش به زنگ باشند و در وقت نیاز اقدامات کنترل کننده به عمل بیاورند.

نه ساله‌ها

حتی بیش از ده ساله ها میتوانند از خود در برابر کابوسهای وحشتناک محافظت کنند. کودک نه ساله برای خود راهی برای مقابله با این مسائل دارد. او می‌داند که خواندن کتاب های ترسناک در روز منجر به دیدن کابوس در شب نمیشود و حال خواندن همین کتاب در شب می‌تواند او را اسیر کابوس کند.

در ده سالگی کابوسهای شبانه تخفیف بیشتری می‌یابد اما در این سن و سال رویاها گاه خوب و گاه بد هستند.

تا اینجا طوری حرف زده ایم که انگار کابوس ها و وحشتهای شبانه بخشی متعارف از جریان رشد هستند. این مطلب در گذشته بدون تردید درست تلقی میشد.

اما در حال حاضر با توجه به مدارک و نشانه‌های موجود میدانیم که طعم‌ها و رنگهای مصنوعی و نیز مصرف غذاهایی که ممکن است کودک نسبت به آن آلرژی یا حساسیت داشته باشد، نه تنها کودک را در شب بی‌قرار میکند و او را از خواب‌محروم می‌سازد، بلکه او را در معرض خوابهای ترسناک شبانه قرار میدهد.

از جمله غذاهایی مانند شیر، گندم، ذرت یا شکر می‌تواند در بعضی از بچه‌ها تولید کابوسهای شبانه کند.