بازی های گروهی برای کودکان، چه دستاوردی دارد؟

وقتی پدر و مادر می بینند فرزندشان در ورزش های گروهی خاصی شرکت می کند، لذت می برند.

وقتی پدر و مادر می بینند فرزندشان در ورزش های گروهی خاصی شرکت می کند ، لذت می برند . آنها خوب می دانند که ورزش کردن نه تنها برای فرزندشان هیجان انگیز است ، بلکه مزایای بسیار دیگری نیز برای کودک دارد.

کودکی که در انجام فعالیت های ورزشی شرکت می کند ، نه تنها مهارت های زیادی را یاد می گیرد بلکه نظم ، پشتکار ، مسئولیت پذیری ، روحیه ی ورزش کاری و کار گروهی نیز در او تقویت می شود. او در این کار نهایت سعی خودش را می کند و برد و باخت برایش مهم نخواهد بود.

کودک با حساس علایق خودش و این که با چه کسانی دوست دارد معاشرت کند ، ورزش خاصی را انتخاب می کند. معمولا پدر و مادر روش خاصی را برای فرزندشان پیشنهاد می کنند و مثلا ممکن است پدری علاقه داشته باشد فرزندش فوتبال بازی کند ولی وقتی می بیند قد او از هم تیمی هایش خیلی کوتاه تر است ، سریع تصمیم خودش را عوض می کند.

وقتی والدین برای فرزندشان ورزشی را پیشنهاد می کنند باید به علایق ، توانایی و سن او نیز توجه داشته باشند. بعضی از بچه های شش یا هفت ساله آمادگی انجام ورزش های خاصی را ندارند.

والدین علاوه بر این باید به مسایل دیگری نیز توجه داشته باشند. ورزشی که به چند ساعت تمرین در روز نیاز دارد ممکن است مناسب کودک نباشد و به او اجازه ندهد تکالیفش را انجام دهد. علاوه بر این والدین باید به کودک کمک کنند تا ورزش را انتخاب کند و در آن احساس موفقیت کند و اعتماد به نفسش بالا برود.

وقتی کودک در آن ورزش مهارت بدست می آورد و میتواند با مربی و هم تیمی هایش به راحتی کنار بیاید ، به خود و توانایی هایش افتخار می کند.

در این صورت علاقه ی او برای بیشتر ورزش کردن و کسب مهارت های بیشتر ، زیاد می شود ؛ البته بعضی از بچه ها بیشتر به ورزش کردن اهمیت می دهند. مثلا ممکن است فوتبال برای کودکی فقط یک تفریح ساده باشد ولی کودکی دیگر به شدت به آن علاقه داشته باشد. چنین کودکی ممکن است خودش تمرین کند و برنامه ها و تمرین های تیمی اش را با علاقه دنبال کند.

یکی از مهمترین عواملی که در تجربه ی ورزشی بچه ها موثر است مشارکت والدین آنها است. بچه ها دوست دارند والدینشان وارد بازی های آنها شوند و بازی های آنها را تماشا کنند. وقتی پدر یا مادری بازی کودکش را تماشا میکند ، او و تیمش را تشویق می کند ، در بازی های او شرکت میکند و درباره ی بازی با او حرف می زند ، علاقه ی کودک به آن ورزش و بازی بیشتر میشود.

نکته ی دیگری که در این رابطه مهم است ، رابطه ی کودک با مربی اش است. معمولا مربیان افرادی دلسوز و مهربان هستند و با بچه ها عادلانه و منصفانه رفتار میکنند. یک مربی خوب میتواند باعث تقویت روحیه ی ورزش کاری بچه ها شود و باعث شود بچه ها نهایت سعی خودشان را بکنند.

بعضی از مربیان حسن نیت دارند ولی مهارت های لازم فردی و ورزشی را برای آموزش بچه ها ندارند. از طرفی دیگر بعضی از مربیان آن قدر به مسابقه ، رقابت و برنده شدن اهمیت می دهند که الگوی نادرستی برای بچه ها می شوند. بنابراین بهتر است والدین با مربیان فرزندشان در تماس باشند و اگر پیشنهادی دارند مطرح کنند.

بچه هایی که در ورزش های تیمی و گروهی شرکت میکنند ممکن است نه تنها از جانب مربی شان بلکه از جانب والدینشان نیز تحت فشار باشند. بعضی از والدین ، بچه ها را مجبور به شرکت کردن در تیم خاصی میکند و از آنها به شدت انتقاد میکنند. در بسیاری از بازی ها والدین و مربیان از بچه ها انتقاد میکنند که چرا آنها این گونه بازی کرده اند.

البته برای والدین سخت است که رقابت و مسابقه ی فرزندشان را ببینند و اگر او خوب بازی نکند ، آنها نگران می شوند. ولی برای بچه ها کاملا طبیعی است که گاهی قوانین بازی را فراموش کنند و خوب بازی نکنند و حتی مایوس و ناامید شوند و سر به گریه بگذارند.

والدین باید قبل از انتقاد کردن از کودک یاس و ناامیدی فرزندشان را نیز در نظر بگیرند. کودک باید به قوانینی که گاهی از نظر او غیرمنصفانه هستند ، احترام بگذارد. او باید با بچه هایی که گاهی از خودش قوی تر و ضعیف تر هستند کنار بیاید.

اگر او شروع کننده ی بازی نباشد و یا در طول بازی همیشه در زمین نباشد و گاهی مجبور باشد جزء ذخیره ها بنشیند ، و یا اگر ببازد باید این شرایط را قبول کند. کودکی که مشغول ورزش است باید از حمایت های والدینش بهره مند شود.

گاهی وقتی کودک در یک رشته ی خاص مهارت کافی دارد ، دوست دارد در سطح بالاتری با دیگران رقابت کند. در ورزش های مختلف برای بچه های باهوش و ماهر کلاس های خاصی در نظر گرفته میشود.

شرکت در این کلاس ها و تیم ها به کودک این فرصت را می دهد که مهارت هایش را نشان داده و بهبود بخشد و جوی کاملا رقابتی را تجربه کند. شاید شما و او از این فرصت به وجود آمده بسیار خوشحال باشید ولی از طرفی دیگر ندانید که آیا این کار برای کودک خوب و مناسب است یا نه.

اگر به این مسئله شک دارید از خودتان بپرسید آیا او از شرکت در تیم جدید لذت می برد؟ آیا میتواند فشارهای وارده از سوی مربی و هم تیمی هایش را تحمل کند؟ آیا او میتواند در این رقابت شرکت کند؟ آیا او برای تمرین بیشتر فرصت کافی دارد؟ و این که آیا شما میتوانید برای او وقت و هزینه بگذارید.

اگر فرزندتان خودش در تیمی شرکت کند در نگرش او تغییراتی را مشاهده می کنید. او گاهی برای لذت بردن ورزش می کند و گاهی دوست دارد مهارت هایش را در آن ورزش بهبود بخشد و برنده شود.

مربیان نیز توقعات متفاوتی از اعضای تیمشان دارند و بنابراین وقتی فرزندتان تازه عضو تیمی میشود ، ممکن است با مربی اش مشکل داشته باشد . او ممکن است از مربی اش شکایت داشته باشد. با مربی فرزندتان در تماس باشید تا بتوانید مشکلات فرزندتان را با او در میان بگذارید.

خواه فرزندتان در یک تیم معروف بازی کند یا یک تیم معمولی ، گاهی از ورزش خسته می شود و میخواهد آن را کنار بگذارد. نگذارید او سریع تصمیم بگیرد. بسیاری از بچه ها وقتی از یک ورزش دست بکشند دوباره به سمت آن برنمی گردند. با او درباره ی احساسات و مشکلاتش حرف بزنید. اگر او از چیزی ناراحت است ، با مربی اش حرف بزنید و سعی کنید مشکل او را برطرف کنید.

سعی کنید فرزندتان تا آخر یک فصل در تیمش باقی بماند به خصوص اگر اعضای تیم خیلی روی کمک او حساب میکنند . ولی اگر دیدید فشارهای وارد بر او ، بر زندگی و کارهای مدرسه اش تاثیر منفی می گذارد به او اجازه دهید از آن تیم کناره بگیرد.

حتی در این صورت نیز فرض را بر این بگذارید که او میخواهد مدتی استراحت کند و این کارش به معنی کنار گذاشتن آن ورزش نیست. به او پیشنهاد کنید که فصل بعد میتواند عضو تیم دیگری شود. به احتمال زیاد او از پیشنهاد شما استقبال خواهد کرد.