میوم باعث ناباروری میشود؟

فیبروئید یا میوم رحمی به تومورهای خوش‌خیم (غیر سرطانی) در بافت عضلانی رحم گفته می‌شود. این تومورهای بی خطر تا حد زیادی شایع هستند (مثلاً در ۸۰ درصد از خانم‌های بالای ۵۰ سال دیده می‌شوند) اما ناباروری ناشی از میوم رحمی آن قدرها هم شایع نیست. به طوری که حدود ۲ تا ۱۲ درصد از خانم‌های باردار، در رحم خود فیبروئید دارند.
میوم رحمی می‌تواند به طرق مختلفی باروری را تحت تاثیر قرار دهند. از جلوگیری از ورود اسپرم گرفته تا تغییر جایگاه جنین در رحم و افزایش خطر سقط جنین. میوم رحمی بسته به محل قرارگیری در رحم نامگذاری می‌شود که در شکل زیر مشاهده می‌کنید.

فیبروئید یا میوم چیست؟
میوم رحمی زمانی ایجاد می‌شود که یک سلول عضلانی در رحم به شکل غیرطبیعی رشد کند، تقسیم شود و یک تومور غیرسرطانی را بسازد. میوم‌ها می‌توانند شکل و ساختار رحم و گاهی گردن رحم (بخش تحتانی رحم) را تغییر دهند. معمولاً در خانم‌ها چندین میوم رحمی به صورت همزمان در رحم وجود دارد اما وجود تنها یک عدد فیبروئید نیز ممکن است.
اینکه میوم‌ها باعث بروز علائم شوند یا نیاز به درمان داشته باشند؛ به اندازه، تعداد و محل آن‌ها بستگی دارد. حدود ۶۰ درصد میوم‌ها در دیوارهٔ رحم و ۴۰ درصد در گردن رحم ایجاد می‌شوند. میوم رحمی در ۲۰ درصد بانوان در سن باروری مشاهده می‌شود و علت ایجاد آن‌ها هنوز مشخص نیست. به نظر می‌رسد که عوامل ژنتیکی، هورمونی و محیطی (مثل مصرف دخانیات) دست در دست هم می‌دهند و باعث ایجاد این تومورهای خوش خیم می‌شوند.

ناباروری ناشی از میوم رحمی
حدود ۵ تا ۱۰ درصد از زنان نابارور از میوم‌ها رنج می‌برند. ناباروری ناشی از میوم ها به محل و سایز آن‌ها بستگی دارد. مثلاً میوم‌های حفرهٔ رحم یا آن‌هایی که در دیوارهٔ رحم جا خوش کرده‌اند اگر بزرگ‌تر از ۶ سانتی‌متر باشند، باعث ناباروری می‌شوند.
بالا بودن اسید فولیک در بدن
البته ناباروری ناشی از میوم چندان هم شایع نیست و بیشتر خانم‌هایی که در رحم خود تومورهای فیبروئیدی دارند، مشکلی در بارور شدن ندارند. به همین جهت توصیه می‌شود که پیش از درمان میوم، عوامل دیگر ناباروری در خانم و همچنین همسر او به دقت بررسی شوند.

علت ناباروری ناشی از میوم رحمی
فیبروئیدهای رحمی از چند طریق می‌توانند باعث ناباروری شوند:
با تغییر شکل و ساختار رحم باعث جلوگیری از ورود اسپرم‌های کافی به رحم می‌شوند.
تغییر شکل رحم باعث محدودیت حرکت اسپرم و همچنین جنین می‌شود.
ممکن است مسیر لوله‌های فالوپ (راه ارتباطی تخمدان‌ها و رحم) را مسدود کنند و از آزاد شدن تخمک جلوگیری کنند.

کاهش خونرسانی به رحم
جلوگیری از برقراری اتصال میان جنین و رحم. جنین برای رشد باید از طریق بند ناف به رحم متصل شود تا مواد غذایی را از مادر دریافت کند.

میوم‌ها و بارداری
۲ تا ۱۲ درصد از خانم‌های باردار در رحم خود فیبروئید دارند. گاهی بارداری موجب بزرگ شدن فیبروئید می‌شود که اگر این اتفاق (که خیلی هم شایع نیست) رخ دهد، معمولاً در ۱۲ هفتهٔ اول اتفاق می‌افتد.
اگر میوم بزرگ شود، خونرسانی آن هم افزایش می‌یابد که باعث درد شدیدی در شکم می‌شود. در این صورت احتمالاً باید در بیمارستان بستری شوید. همچنین این تومورها می‌توانند جایگاه جنین در رحم را تغییر دهند که خطر سقط جنین، زایمان زود هنگام و نیاز به جراحی سزارین را افزایش می‌دهند.

درمان
درمان میوم‌ها یا ناباروری ناشی از میوم رحمی به نظر پزشک بستگی دارد و با توجه به شدت علائم و تاثیر آن‌ها بر باروری بسیار متغیر است. اصولاً تا زمانی که میوم‌ها علائمی نداشته باشند و کیفیت زندگی را تحت تاثیر قرار ندهند، نیازی به درمان ندارند.