سن مناسب برای جدا کردن اتاق کودک

نی نی بان : سایت نی نی‌ بان یک نظرسنجی با عنوان «سن مناسب برای جدا کردن اتاق کودک» ترتیب داد که در آن مخاطبان طبق نظرات شخصی خود به گزینه‌های «زیر یک سال» و «۱ تا ۳ سالگی» و «۳سالگی به بعد» رای دادند.

طبق آخرین آمار گرفته شده، ۲۰% افراد به گزینه «زیر یک سال» و ۴۲% افراد به گزینه «۱ تا ۳ سالگی» و ۳۸% هم به گزینه «۳سالگی به بعد» رای داده اند و این بیانگر این است که در جامعه ما نوزاد در سال های اول تولد در کنار والدین خود می باشد.

آن‌چه که مسلم است؛ نوزاد در بدو تولد نیازهای بسیاری دارد که به طور ویژه ای مادر مسئولیت رسیدگی به آن‌ها را دارد. شاید دلیل عمده حضور نوزادان در اتاق والدین رسیدگی به موقع به این دسته از نیازها باشد. تعویض به موقع و رفع گرسنگی نوزاد توسط مادر از بارزترین دلایل حضور نوزاد در نزدیک‌ترین مکان به مادر است‌. از طرف دیگر نوع تنفس نوزاد و چگونگی خوابیدن او و بسیاری از مسائل دیگر هستند که نیازمند دقت و رسیدگی می‌باشند.

پس با این حساب طبیعی است که نوزادی که تازه متولد شده تا چند ماه پس از تولدش در نزدیک‌ترین مکان به مادر و یا به بیان دیگر در اتاق پدر و مادر حضور داشته باشد. مرز نوزادی تا هنگامی است که او بتواند واکنش‌های اطرافیان را به خوبی متوجه شده و تا حدی بتواند با توان خودش بنشیند یا چهار دست و پا حرکت کند. پس از این زمان می‌توان کودک را به اتاق دیگری منتقل کرد و هر چند ساعت یکبار به منظور سرکشی و بررسی حالات و شرایط به او سر زد.

مطلوب است کودک از والدین خود جدا باشد و در اتاقی مستقل بخوابد، بهترین زمان جدایی، 12 تا 18 ماهگی است؛ چرا که تا این سن، هنوز به والدین وابسته نشده و مهم‏تر از آن، ترس از تاریکی برایش مفهوم نیافته است پس از این سن، کودک توان مراقبت از خود را دارد؛ اما پیش از آن، توان مراقبت از خود را ندارد و ممکن است دچار آسیب (خفگی) شود. گذشته از این، گرمای وجود مادر و صدای ضربان قلب او در آرامش و رشد عاطفی او بسیار مؤثر است. تماس بدنی کودک با مادر، سبب افزایش ترشح هورمون پرولاکتین در شیر مادر می‏شود و افزون بر این، مادر می‏تواند در مرحله ی آسیب‏ پذیری خواب کودک به او کمک کند و برای انتقال کودک از خواب سبک به عمیق و برعکس، به او یاری برساند.

یکی از مشکلات این است که به دلیل وابستگی بیش از حد والدین به کودکان و گاهی به دلیل گرفتن احساس آرامش از آنها والدین کودکان را کنار خود می‌خوابانند و قادر به جدا کردن محل خواب آنها از اتاق خود نیستند، بنابراین بعد از سال اول والدین به راحتی می‌توانند این کار را انجام دهند.

از آنجا كه كودك به خوابيدن در كنار والدين خود عادت كرده است، تغيير مكان خواب او براي كودك چندان خوشايند نيست، از اين رو ممكن است اين امر با مقاومت كودك روبرو شود و از كودك رفتارهاي نامناسب ديده شود. برخي از والدين براي رهايي از ناراحتي هاي هنگام خواب ، در مقابل كودك كوتاه مي آيند و او را در تمايلاتش براي خوابيدن در كنار خودشان آزاد مي‌گذارند و احساس مي‌كنند كه اين بهترين كار براي كودك است.

هيچ گاه كودك خود را به تنهايي براي خوابيدن در اتاق خود نفرستيد،زيرا اين امر مي تواند فشار رواني زيادي را به كودك متحمل كند. بهتر است كه ده تا سي دقيقه قبل از خواب را به او اختصاص دهيد. مي‌توانيد با او گفتگو يا بازي آرامي كنيد يا برايش قصه بگوييد يا كتاب بخوانيد. هنگامي كه چند صفحه به پايان داستان باقي مانده به او تذكر دهيد كه كم كم وقت تمام مي‌شود و او مي‌بايست بخوابد.

چنانچه كودك تا صبح چند بار از خواب بيدار مي شود و مي‌خواهد به رختخواب والدين برگشته و پيش آنها بخوابد، در اينجا مقاومت والدين به ويژه مادر نقش اساسي و مهم را دارد. در چنين موقعيتي مادر بايد با آرامش و همراه با نوازش با كودك خود صحبت كند و او را متقاعد كند كه به اتاق خود باز گردد. پس از آن مادر بايد به همراه كودك به اتاق او برگردد و تا موقع خوابيدن كنار او باقي بماند. اگر مادر اين روند را براي مدتي مانند يك ماه ادامه دهد اما تنها يك مرتبه به كودك اجازه خوابيدن در كنار خود را بدهد، تمام زحماتش از بين خواهد رفت.

بسیاری از والدین را دیده‌ام که فرزندان‌شان را تا سنین بالاتر از 3سال هنوز در اتاق شخصی خود نگهداری می‌کنند و مدام از سختی‌های جدا کردن اتاق فرزندشان گله و شکایت می‌کنند!

طبیعی است که وقتی کودک با محیطی انس بگیرد و مفهوم ترس و تاریک و … را متوجه شود به سختی می‌شود او را به اتاقی فرستاد که در آن تنها باشد و تنها بخوابد!

کودکان بالای سه سال معمولاً در برابر جدا شدن جای خواب‌شان از کنار والدین واکنش‌های طولانی مدت نشان می‌دهند و به یکباره نمی‌شود جای آن‌ها را از اتاق والدین جدا ساخت!

نظر شما چیست؟