اختلالات روانی کودکان، علائم مهم و اورژانسی

کودک شما ممکن است در هر سنی دچار استرس شود و تحت فشار قرار گیرد. این اتفاق ممکن است بر سلامت روان او تاثیر بگذارد. واقعیت این است که کودکان نیز، درست مانند بزرگسالان، در معرض ابتلا به اختلال‌های روانی متعددی هستند، گرچه علائم این اختلالات ممکن است در آن‌ها متفاوت باشد. به همین دلیل، دانستن علائمی که باید به دنبالشان بگردید و شناسایی زودهنگام آن‌ها تفاوت‌های چشمگیری در نحوه مقابله شما و خانواده‌تان با این شرایط ایجاد خواهد کرد. در این مقاله، به بررسی شایع‌ترین اختلالات روانی در کودکان پرداخته می‌شود.

اختلال روانی به چه وضعیتی گفته می شود؟
سلامت روان کودک، در توانایی او در بهره‌برداری از تمام پتانسیل خود، به منظور طی کردن رشد صحیح اجتماعی و شناختی، بسیار ضروری است. بیماری‌ها یا اختلالات روانی در نحوه تفکر، احساس و رفتار کودک تغییر ایجاد می‌کنند. این تغییر ممکن است به پریشانی منجر شود و مشکلاتی در تعامل با خانواده و دوستان و مشکلاتی در عملکرد فرد در جامعه و فضای کاری‌اش به وجود آورد.

انواع مختلف اختلالات روانی در کودکان چیست؟
پیش از آنکه به انواع اختلالات روانی محتمل در کودکان پرداخته شود، لازم است بدانید امروزه، درمان بیشتر بیماری‌های روانی با ترکیبی از روش‌های دارودرمانی و روان‌درمانی امکان‌پذیر است. در ادامه، با چند مورد از شایع‌ترین اختلالات روانی در کودکان آشنا خواهید شد:
اختلالات اضطراب
فرزند شما ممکن است به دلایل متعددی از قبیل فشار همسالان، بار ناشی از تحصیل و نحوه عملکرد در مدرسه مضطرب شود. اما اگر این اضطراب مزمن شود یا در کارهای روزمره کودک اختلال ایجاد کند، شاید زمان آن رسیده که نام اختلال اضطراب را بر آن بگذارید. اختلال وسواس فکری ـ عملی یا OCD، فوبیای اجتماعی و اختلال استرسی پس از آسیب روانی یا PTSD از بیماری‌هایی هستند که در زمره اختلالات اضطراب جای می‌گیرند.
اختلال کم توجهی ـ بیش فعالی یا ADHD
اگر فرزند شما در تمرکز کردن دچار مشکل است و رفتارهای بیش فعالی یا تکانشی از خود نشان می‌دهد که گاهی به خشونت هم می‌رسند، ممکن است به اختلال کم توجهی بیش فعالی (ADHD) مبتلا باشد. از آنجا که برخی کودکان مبتلا به این بیماری هیچ علامتی از خود نشان نمی‌دهند، انجام آزمایش‌های حرفه‌ای تنها راه رسیدن به تشخیص قطعی محسوب می‌شود.
اختلالات دفع
بعضی کودکان علائم اختلال دفع را بروز می‌دهند که بر رفتارهای مرتبط با دستشویی رفتن و دفع ادرار یا مدفوع اثر می‌گذارد. وجود چنین علائمی در کودکان بالای پنج سال نیاز به بررسی دارد.
اختلال طیف اوتیسم (ASD)
اختلال اوتیسم که پیش‌تر به نام اختلال رشدی فراگیر نیز شناخته می‌شد، غالبا در کودکان زیر سه سال رخ می‌دهد. بیماران مبتلا به اختلال اوتیسم، در برقراری ارتباط و تعامل مؤثر با دیگران، دچار مشکل هستند.
اختلالات خوردن
اجتناب از خوردن غذا برای کم کردن وزن و زیاده‌روی در خوردن غذا در واکنش به موقعیت‌های ناراحت و پریشان‌کننده دو مورد از رایج‌ترین اختلالات خوردن هستند که ممکن است در هر سنی بروز کند.

اختلالات خلقی
افسردگی و رنج بردن کودک از دوره‌های عودکننده ناراحتی و اختلال دو قطبی، که در آن کودک میان دو وضعیت به شدت شاد ـ فعال و ناراحت ـ غمگین در نوسان است، از اختلالات شایع در کودکان است که در گروه اختلالات خلقی و کج خلقی دسته‌بندی می‌شود.
اسکیزوفرنی
اسکیزوفرنی یا شیزوفرنی یک اختلال جدی مغزی است و در صورت ابتلا به آن، ادراک و اندیشه‌های کودک آنقدر دست‌خوش تحریف و تغییر می‌شود که بر عملکرد او در جامعه، مدرسه یا محیط‌های دیگر تاثیر می‌گذارد.
اختلالات تیک
در این نوع بیماری، کودک کنش‌ها یا اصوات ناگهانی، غیر ارادی و تکراری از خود بروز می‌دهد که معمولا بی‌معنا هستند. این حرکات که معمولا به نام تیک شناخته می‌شوند ممکن است در هر جای بدن رخ دهند، گرچه مشاهده آن‌ها در پلک چشم‌ها و صورت رایج‌تر است.

دلایل بروز اختلالات روانی در کودکان چیست؟
برای بیشتر اختلالات روانی، نمی‌توان بر علت خاصی تاکید کرد که باعث ایجاد آن‌ها باشد. این باور وجود دارد که ترکیبی از عواملی مانند وراثت، علت‌های بیولوژیکی، اختلالات روان‌شناختی و محیط‌های پر استرس ممکن است به بروز یک اختلال روانی منجر شود.
ژنتیک
اختلالات روانی ممکن است در یک خانواده و از نسلی به نسل دیگر منتقل شود. به همین دلیل، کودکانی که والدین یا پدربزرگ و مادربزرگ‌هایی با سابقه ابتلا به بیماری‌های روانی دارند بیشتر در معرض ابتلا به این اختلالات قرار می‌گیرند.
بیولوژی
بر هم خوردن تعادل مواد شیمیایی موجود در مغز، که به نام انتقال‌دهنده‌های عصبی شناخته می‌شوند، باعث ایجاد اختلالات روانی خاص و همچنین، آسیب به مغز یا نقص‌های زمان تولد می‌شود.
ترومای روانی
کودکی که مورد خشونت‌های کلامی، احساسی، فیزیکی و جنسی یا مورد بی‌توجهی قرار گرفته است ممکن است دچار تروما و در نهایت، اختلالات روانی شود.
استرس و فشار محیطی
حوادث تروماتیک یا استرس‌آور خاصی مانند مرگ والدین یا حضور در تصادفی جدی ممکن است به بروز اختلالات روانی، به‌خصوص در کودکانی که احتمال ابتلای آن‌ها به این بیماری‌ها بالاست، منجر شود.

آیا می توان از بروز اختلالات روانی در کودکان جلوگیری کرد؟
همانطور که گفته شد، عوامل مختلفی کنار هم قرار می‌گیرد تا یک اختلال روانی در کودک به وجود آید و به همین دلیل، نمی‌توان با اطمینان گفت یک بیماری روانی به طور کامل قابل پیشگیری است. با این حال، تشخیص زودهنگام علائم اختلال و پیگیری روند درمانی مناسب به شما کمک می‌کند کنترل اختلال روانی را تا حد زیادی به دست بگیرید و از تاثیرات ناتوان‌کننده آن جلوگیری کنید.

چه تحقیقاتی درباره بیماری‌های روانی صورت گرفته است؟
تاکنون، بیشتر مطالعات انجام ‌شده در زمینه اختلالات روانی به بیماری‌های بزرگسالان اختصاص داشته است. اما به تدریج و در سال‌های اخیر، توجه کارشناسان به اختلالات کودکان جلب شده است. تلاش‌های انجام‌ شده در این زمینه به منظور شناسایی عوامل خطری است که کودک را مستعد ابتلا به بیماری‌های روانی می‌کند. همچنین، تمرکز دیگر این مطالعات بر داروهایی است که برای درمان اختلالات روانی در کودکان استفاده شده است.

بیماری روانی در کودکان: علائم را بشناسید

کودکان ممکن است به شرایط سلامت روانی مشابه بزرگسالان مبتلا شوند، اما علائم آنها ممکن است متفاوت باشد. بدانید چه چیزی را تماشا کنید و چگونه می توانید کمک کنید.

تشخیص بیماری روانی در کودکان برای والدین دشوار است. در نتیجه، بسیاری از کودکانی که می توانند از درمان بهره مند شوند، کمک مورد نیاز خود را دریافت نمی کنند. بدانید که چگونه علائم هشدار دهنده بیماری روانی را در کودکان تشخیص دهید و چگونه می توانید به کودک خود کمک کنید.

بیماری روانی چیست؟

سلامت روان عبارت است از سلامت کلی نحوه تفکر، تنظیم احساسات و رفتار شما. بیماری روانی یا اختلال سلامت روان به عنوان الگوها یا تغییراتی در تفکر، احساس یا رفتار تعریف می شود که باعث ناراحتی یا اختلال در عملکرد فرد می شود.

اختلالات سلامت روان در کودکان عموماً به عنوان تأخیر یا اختلال در رشد تفکر، رفتار، مهارت های اجتماعی یا تنظیم احساسات مناسب با سن تعریف می شود. این مشکلات برای کودکان ناراحت کننده است و توانایی آنها را برای عملکرد خوب در خانه، مدرسه یا سایر موقعیت های اجتماعی مختل می کند.

موانع درمان اختلالات روانی دوران کودکی

درک اختلالات سلامت روان در کودکان می تواند دشوار باشد زیرا رشد طبیعی کودکی فرآیندی است که شامل تغییر است. علاوه بر این، علائم یک اختلال ممکن است بسته به سن کودک متفاوت باشد و کودکان ممکن است نتوانند توضیح دهند که چه احساسی دارند یا چرا رفتار خاصی دارند.

عوامل دیگری نیز ممکن است مانع از مراجعه والدین به مراقبت از کودکی شود که مشکوک به بیماری روانی است. به عنوان مثال، والدین ممکن است نگران ننگ مرتبط با بیماری روانی، استفاده از داروها، و هزینه یا چالش های لجستیکی درمان باشند.

اختلالات رایج در بین کودکان

ختلالات سلامت روان در کودکان - یا اختلالات رشدی که توسط متخصصان سلامت روان مورد بررسی قرار می گیرند - ممکن است شامل موارد زیر باشد:

اختلالات اضطرابی. اختلالات اضطرابی در کودکان ترس ها، نگرانی ها یا اضطراب های مداومی هستند که توانایی آنها را برای شرکت در بازی، مدرسه یا موقعیت های اجتماعی معمولی متناسب با سن آنها مختل می کند. تشخیص ها شامل اضطراب اجتماعی، اضطراب فراگیر و اختلالات وسواسی-اجباری است.
اختلال کمبود توجه/بیش فعالی (ADHD). در مقایسه با اکثر کودکان همسن، کودکان مبتلا به ADHD در توجه، رفتارهای تکانشی، بیش فعالی یا ترکیبی از این مشکلات مشکل دارند.
اختلال طیف اوتیسم (ASD). اختلال طیف اوتیسم یک وضعیت عصبی است که در اوایل کودکی - معمولاً قبل از ۳ سالگی ظاهر می شود. اگرچه شدت ASD متفاوت است، کودک مبتلا به این اختلال در برقراری ارتباط و تعامل با دیگران مشکل دارد.
اختلالات اشتها. اختلالات خوردن به عنوان یک مشغله فکری با تیپ بدنی ایده آل، تفکر اختلال در مورد وزن و کاهش وزن و عادات غذایی ناایمن و رژیم غذایی تعریف می شود. اختلالات خوردن - مانند بی اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی و اختلال پرخوری - می تواند منجر به اختلال عملکرد عاطفی و اجتماعی و عوارض جسمی تهدید کننده زندگی شود.
افسردگی و سایر اختلالات خلقی. افسردگی احساس غمگینی و از دست دادن علاقه مداوم است که توانایی کودک برای عملکرد در مدرسه و تعامل با دیگران را مختل می کند. اختلال دوقطبی منجر به نوسانات خلقی شدید بین افسردگی و اوج هیجانی یا رفتاری شدید می شود که ممکن است محافظت نشده، خطرناک یا ناامن باشد.
اختلال استرس پس از سانحه (PTSD). PTSD پریشانی عاطفی طولانی مدت، اضطراب، خاطرات ناراحت کننده، کابوس ها و رفتارهای مخرب در پاسخ به خشونت، سوء استفاده، آسیب یا سایر رویدادهای آسیب زا است.
روان‌گسیختگی. اسکیزوفرنی یک اختلال در ادراکات و افکار است که باعث می شود فرد ارتباط خود را با واقعیت از دست بدهد (روان پریشی). اسکیزوفرنی که اغلب در اواخر نوجوانی تا دهه ۲۰ ظاهر می شود، منجر به توهم، هذیان، و اختلال در تفکر و رفتار می شود.

علائم هشدار دهنده بیماری روانی در کودکان چیست؟

علائم هشداردهنده ای که نشان می دهد کودک شما ممکن است اختلال روانی داشته باشد عبارتند از:

• غم و اندوه مداوم که دو هفته یا بیشتر طول می کشد
• کناره گیری یا اجتناب از تعاملات اجتماعی
• صدمه زدن به خود یا صحبت در مورد آسیب رساندن به خود
• صحبت از مرگ یا خودکشی
• طغیان یا تحریک پذیری شدید
• رفتارهای خارج از کنترل که می تواند مضر باشد
• تغییرات شدید در خلق و خو، رفتار یا شخصیت
• تغییر در عادات غذایی
• کاهش وزن
• مشکل در خوابیدن
• سردردهای مکرر یا معده درد
• مشکل در تمرکز
• تغییرات در عملکرد تحصیلی
• اجتناب از مدرسه یا غیبت از مدرسه

اگر مشکوک باشم که فرزندم یک بیماری روانی دارد چه باید بکنم؟

اگر در مورد سلامت روان کودک خود نگران هستید، با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی کودک خود مشورت کنید. رفتارهای مربوط به خود را شرح دهید. با معلم، دوستان نزدیک، بستگان یا سایر مراقبین فرزندتان صحبت کنید تا ببینید آیا آنها متوجه تغییراتی در رفتار فرزندتان شده اند یا خیر. این اطلاعات را با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی فرزندتان به اشتراک بگذارید.

متخصصان چگونه بیماری روانی را در کودکان تشخیص می دهند؟

بر اساس علائم و نشانه ها و چگونگی تأثیر این بیماری بر زندگی روزمره کودک. برای تشخیص، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی کودک شما ممکن است توصیه کند که کودک شما توسط یک متخصص، مانند روانپزشک، روانشناس، مددکار اجتماعی بالینی، پرستار روانپزشکی یا سایر متخصصان مراقبت از سلامت روان مورد ارزیابی قرار گیرد. ارزیابی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• معاینه کامل پزشکی
• تاریخچه پزشکی
• سابقه ضربه جسمی یا عاطفی
• سابقه خانوادگی سلامت جسمی و روانی
• بررسی علائم و نگرانی های عمومی با والدین
• جدول زمانی پیشرفت رشد کودک
• تاریخ تحصیلی
• مصاحبه با والدین
• مکالمات و مشاهدات کودک

ارزیابی ها و پرسشنامه های استاندارد برای کودک و والدین

راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM)، راهنمای منتشر شده توسط انجمن روانپزشکی آمریکا، معیارهایی را برای تشخیص بر اساس ماهیت، مدت و تأثیر علائم و نشانه ها ارائه می دهد. یکی دیگر از دستورالعمل های رایج تشخیصی، طبقه بندی بین المللی بیماری ها (ICD) از سازمان بهداشت جهانی است.

تشخیص بیماری روانی در کودکان ممکن است زمان بر باشد زیرا کودکان خردسال ممکن است در درک یا بیان احساسات خود مشکل داشته باشند و رشد طبیعی متفاوت است. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی فرزند شما ممکن است در طول زمان تشخیص را تغییر دهد یا اصلاح کند.

بیماری روانی در کودکان چگونه درمان می شود؟

گزینه های درمانی رایج برای کودکانی که دارای شرایط سلامت روان هستند عبارتند از:

روان درمانی. روان درمانی به عنوان گفتار درمانی یا رفتار درمانی نیز شناخته می شود. روان درمانی راهی برای رفع نگرانی های مربوط به سلامت روان از طریق صحبت با روانشناس یا سایر متخصصان سلامت روان است. در مورد کودکان خردسال، روان درمانی ممکن است شامل زمان بازی یا بازی و همچنین صحبت در مورد آنچه در حین بازی اتفاق می افتد باشد. در طول روان درمانی، کودکان و نوجوانان یاد می گیرند که چگونه در مورد افکار و احساسات صحبت کنند، چگونه به آنها پاسخ دهند و چگونه رفتارهای جدید و مهارت های مقابله ای را بیاموزند.

دارو. ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی یا متخصص سلامت روان کودک شما ممکن است دارویی - مانند محرک، ضد افسردگی، داروهای ضد اضطراب، ضد روان پریشی یا تثبیت‌کننده خلق - را به عنوان بخشی از برنامه درمانی توصیه کند. ارائه دهنده فرزند شما خطرات، عوارض جانبی و مزایای درمان های دارویی را توضیح خواهد داد.

چگونه می توانم به فرزندم کمک کنم تا با بیماری روانی کنار بیاید؟

شما نقش مهمی در حمایت از برنامه درمانی فرزندتان ایفا خواهید کرد. برای مراقبت از خود و فرزندتان:

• در مورد بیماری بیاموزید.
• مشاوره خانواده را در نظر بگیرید که با همه اعضا به عنوان شریک در طرح درمان رفتار می کند.
• از متخصص سلامت روان فرزندتان در مورد نحوه پاسخگویی به فرزندتان و برخورد با رفتارهای دشوار راهنمایی بخواهید.
  در برنامه های آموزشی والدین، به ویژه برنامه هایی که برای والدین کودکان مبتلا به بیماری روانی طراحی شده اند، ثبت نام کنید.
• تکنیک های مدیریت استرس را بررسی کنید تا به شما کمک کند با آرامش پاسخ دهید.
• به دنبال راه هایی برای آرامش و تفریح ​​با فرزند خود باشید.
• توانمندی ها و توانایی های فرزندتان را تحسین کنید.
• با مدرسه فرزندتان همکاری کنید تا از حمایت های لازم برخوردار شوید.