بیماری اوتیسم در کودکان، والدین چه نقشی دارند؟

به نظر می رسد تعداد افراد مبتلا به اوتیسم بسیار زیاد است. در بین کودکانی که ۸ سال دارند، اوتیسم تقریباً از ۱ در ۱۵۰ به ۱ در ۶۸ برای کودکان رسیده است، یعنی دو برابر شده است.
اوتیسم بخشی از گروه بزرگتر است ، به نام اختلالات طیف اوتیسم (ASDs) ، که همه آنها معمولاً شامل تأخیر در ارتباط کلامی و مشکلات در تعاملات اجتماعی است. مطالعات نشان می دهد که کودکان مبتلا به اوتیسم تمایل دارند که در مورد عملکرد مغزشان مشکلات دیگری داشته باشند ، در حالی که 20 تا 30٪ دچار تشنج یا صرع هستند.بسیاری از تازه مادران به دلیل شیوع این اختلال نگران نوزادشان هستند اما علل اوتیسم چیست؟ آیا پدر و مادر می توانند در اوتیسم کودک نقش داشته باشند؟آیا بزرگ بودن سر نوزاد می تواند نشان دهد که نوزاد اوتیسم دارد؟ آیا سلامت مادر می تواند سلامت مغز کودک را تحت تاثیر قرار دهد؟
هیچ علت مشخص و شناخته شده ای از اختلال طیف اوتیسم (ASD) وجود ندارد. اما روشن است که آنچه والدین انجام می دهند یا انجام نمی دهند ، باعث ایجاد ASD در کودکان نمی شود.

چه چیزی باعث اوتیسم نمی شود؟
پدر و مادر نقشی در اوتیسم دارند؟
قبلا گمان می رفت اوتیسم یک اختلال روانشناختی باشد و پدر و مادرهای مشکل دار از نظر روانی مقصر هستند.علم اوتیسم به عنوان اختلال رشد مغز با پیوندهای ژنتیکی شناخته شده است و هیچ ربطی به مشکلات روانی مادر ندارد.
واکسن ها
بسیاری از مطالعات علمی به طور موثری واکسن ها را علت اوتیسم رد کرده اند.
در سال ۲۰۱۴ ، یک متاآنالیز ، با ترکیب نتایج ۱۰ مطالعه و بیش از ۱.۲ میلیون کودک ، هیچ ارتباطی بین واکسن و اوتیسم مشاهده نشد. سازمان بهداشت جهانی ، آژانس داروهای اروپایی ، آکادمی اطفال اطفال و سایر گروه های بهداشت جهانی بین المللی نیز نتیجه گرفته اند که هیچ پیوندی وجود ندارد. متأسفانه ، این اعتقاد بین کمپین های ضد واکسیناسیون ، که در اینترنت بسیار آگاه هستند ، ادامه دارد. اگر در مورد واکسن نگران هستید ، زمانی را برای صحبت با پزشک متخصص اطفال یا پزشک معالج خود تنظیم کنید. به یاد داشته باشید ، واکسن ها زندگی را نجات می دهند.

چه عواملی باعث اوتیسم می شود؟
علت دقیق یا علل اوتیسم هنوز ناشناخته است ، و برخی از تئوری ها جنجال برانگیزند ، مانند نقش واکسیناسیون یا اهمیت عوامل رژیم غذایی مانند گلوتن . شواهد روشنی برای پیوند ژنتیکی احتمالی وجود دارد. به نظر می رسد اوتیسم و شرایط مرتبط با آن در خانواده ها وجود دارد. اگر یک دوقلو یکسان مبتلا به اوتیسم تشخیص داده شود ، دوقلو دیگر شانس خیلی بیشتری برای ابتلا به اوتیسم دارند. ما همچنین می دانیم کودکانی که زودرس به دنیا می آیند شانس بیشتری برای ابتلا به اوتیسم دارند و کودکانی که پدران بزرگتر دارند کمی در معرض خطر اوتیسم قرار دارند.
در حالی که علل ژنتیکی اوتیسم هنوز مورد بررسی قرار می گیرد ، مطالعات دیگر نشان می دهد که قرار گرفتن در معرض محیطی خاص در رحم احتمال ابتلای کودک به اوتیسم را افزایش می دهد. علاوه بر این، برخی از مناطق جغرافیایی کشور دارای نرخ بسیار بالاتر از اوتیسم، مانند کالیفرنیا، تگزاس، کارولینای شمالی و یوتا.

اوتیسم به شدت ژنتیکی است
خانواده های دارای یک فرزند مبتلا به اوتیسم در مقایسه با جمعیت عمومی ، خطر ابتلای فرزند دیگری به اوتیسم را دارند. تخمین زده می شود که خطر ابتلای کودک دیگری که به آن مبتلا می شود حدود ۱ در ۵ باشد.
اعضای خانواده ی فرد مبتلا به اوتیسم معمولا احتمال دارد فرزند اوتیسمی در آینده داشته باشند.
مطالعات دوقلوی نشان می دهد که وقتی یک دوقلو یکسان (مونزیگوتک) تحت تأثیر اوتیسم قرار بگیرند ، احتمال خیلی زیاد وجود دارد که دوقلو دیگر نیز تحت تأثیر قرار بگیرند (۷۷٪ در یک مطالعه بزرگ).

والدین با سن بالا ممکن است عاملی باشند
شواهد در حال رشد وجود دارد که پدران و مادران بزرگتر (بیش از ۴۵ سال) در معرض خطر ابتلا به فرزند مبتلا به اوتیسم هستند. به طور معمول والدین بزرگتر فرزندان دارای اختلالات تکاملی و سایر کودکان را در پی دارند. در حالی که به احتمال زیاد علت ژنتیکی است ، مادران مسن نیز بیشتر در معرض خطر بارداری و عوارض زایمان هستند.

بارداری و تولد
به نظر می رسد مراحل ابتدایی شیرخوارگی دوره ی مهمی است که ممکن است رشد مغز را تحت تأثیر قرار دهد. عفونت های باکتریایی یا ویروسی در مادر در دوران بارداری مشخص شده است که خطر ابتلا به اوتیسم را کمی افزایش می دهد ، اما این تنها یک عامل جزئی است.
سایر عوامل مادر که می تواند مربوط به اوتیسم فرزندان باشد شامل کمبود اسید فولیک ، دیابت حاملگی و استفاده از داروهای ضد افسردگی خاص در دوران بارداری است ، اما هیچ مدرک قطعی برای هیچ یک از این پیوندها وجود ندارد.
در مقابل ، به نظر می رسد مصرف ویتامین های دوران بارداری خطر را کاهش می دهد.

تحقیقات جدید در مورد اوتیسم و محیط زیست
در دهه گذشته تحقیقات در مورد جنبه های محیطی افزایش یافته است که ممکن است به اوتیسم نیز کمک کند. با این حال ، با وجود تحقیقات اساسی ، هنوز مشخص نشده است که هیچ عامل محیطی علت مشخصی از بیماری اوتیسم است.
هورمونهای جنسی ، داروها ، فلزات خاصی از قبیل سرب ، سموم دفع آفات و مواد شیمیایی مورد استفاده در ساختن پلاستیک سخت یا قابل شستشو مدتهاست که مشکوک به داشتن نقشی در اوتیسم شده اند. آنها عامل مستقیم اوتیسم ثابت نشده اند، اما سایر مشکلات بهداشتی، مانند تاثیر بر مغز می گذارد. بسیاری از مطالعات نشان داده اند که قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی در طول رشد در رحم می تواند اثرات سلامتی جدی تری نسبت به همان مواجهه در بزرگسالان داشته باشد.

کمبود اسیدفولیک در دوران بارداری
عوامل دیگر در مادر که ممکن است مربوط به اوتیسم فرزندان باشد ، شامل کمبود اسید فولیک در زمان بارداری ، وجود دیابت حاملگی و استفاده از داروهای ضد افسردگی خاص در دوران بارداری است ، اما هیچ اثبات قطعی برای هیچ یک از این پیوندها وجود ندارد.

عوامل دیگر و اختلال طیف اوتیسم
اخیراً چندین عامل با افزایش خطر ابتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) مرتبط شده اند:
والدین بزرگتر
رشد ضعیف جنین در رحم
کمبود اکسیژن هنگام تولد کودک
قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا در دوران بارداری.
همچنین عوامل خارجی ممکن است باعث بروز ASD در کودکی شود که از نظر ژنتیکی مستعد ابتلا به بیماری باشد.

تشخیص اوتیسم
کودکان اوتیسم ، در دو سال اول زندگی از تشخیص زودرس بهره مند می شوند. تشخیص زودرس باعث می شود که رفتار درمانی یا سایر روشهای درمانی موثرتر باشند. اگر نگران فرزند خود هستید ، در مورد مراجعه به پزشک خود مشورت کنید تا به یک متخصص مراجعه کنید که می تواند در تعیین نیاز به پیگیری کمک کند.
تشخیص نهایی باید توسط تیمی از متخصصان واجد شرایط شامل اعصاب ، روانشناس ، روانپزشک و آسیب شناس گفتار انجام شود. چشم انداز کودکانی که مبتلا به اوتیسم هستند با یادگیری بیشتر بهبود می یابد و بسیاری از کودکان می توانند طی چند سال از درمان بهبود چشمگیری داشته باشند.
والدین همچنین باید بدانند که FDA هشدارهایی راجع به درمانهای غیرمترقبه در مورد اوتیسم منتشر کرده است ، مانند درمان با اکسیژن بیش از حد ، عوامل کلاتین و سایر پروبیوتیک ها و مکمل هایی که ادعا می کنند به درمان اوتیسم کمک می کند. گزارش FDA را اینجا ببینید.

رشد مغز کودک اوتیسمی
در کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم (ASD) ، مغز متفاوت از کودکان معمولاً در حال رشد است.
مغز این کودکان در اوایل کودکی به خصوص در سه سال اول زندگی خیلی سریع رشد می کند. و به نظر می رسد مغز نوزادان مبتلا به ASD دارای سلول های بیشتری از حد لازم است و همچنین ارتباط بد بین سلول ها وجود دارد.

اتصالات زیادی بین سلولهای مغزی وجود دارد
مغز یک کودک جوان همیشه در حال پیشرفت است. هر وقت کودک کاری انجام می دهد یا به چیزی پاسخ می دهد ، اتصالات در مغز تقویت می شود و قوی تر می شود. با گذشت زمان ، اتصالات تقویت نشده از بین می روند .یا به اصلاح هرس می شوند.
این "هرس" به این صورت است که مغز مکان ارتباطات مهم را فراهم می کند . موارد لازم برای اقدامات و پاسخ های روزمره ، مانند راه رفتن ، صحبت کردن یا درک احساسات. به نظر نمی رسد که این هرس به همان اندازه که در کودکان مبتلا به ASD اتفاق می افتد اتفاق بیفتد. بنابراین ممکن است اطلاعات از طریق اتصالات اشتباه از بین بروند یا ارسال شوند.
فقدان هرس ممکن است توضیح دهد که چرا به نظر می رسد مغز در کودکان مبتلا به ASD سریعتر از کودکانی که دارای رشد معمولی هستند رشد می کند.

آیا اگر در دوقلوها یکی مبتلا به اوتیسم بود دیگری هم مبتلا به اوتیسم است؟
دانشمندان برای بررسی تأثیرات طبیعت (ژنتیک) و تغذیه (محیط) بر کیفیت انسانی خاص ، دوقلوها را مطالعه می کنند.
دو نوع دوقلو وجود دارد. دوقلوهای همسان تمام DNA خود را به اشتراک می گذارند و با فرض رشد در یک خانه بزرگ ، همه محیط زندگی خود را نیز به اشتراک می گذارند. دوقلوهای ناهمسان نیز در تمام محیط زندگی خود مشترک هستند ، اما فقط در حدود نیمی از DNA مشترک هستند ، درست مثل خواهر و برادرهای غیر دوقلو.
درصد احتمال اینکه اگر یک دوقلو مبتلا به اوتیسم باشد ، دوقلوی دیگر نیز اوتیسم دارد به نظر می رسد به ژنتیک مشترکشان ربط دارد. اگر همخوانی برای دوقلوهای یکسان از دوقلوهای برادری بیشتر باشد ، می توان گفت تفاوت این امر به دلیل افزایش میزان ماده ژنتیکی است که توسط دوقلوهای یکسان به اشتراک گذاشته می شود و اینکه اوتیسم تحت تأثیر ژنتیک است.
اولین مطالعه دوقلوی اوتیسم در سال 1977 بر روی 11 دوقلوی یکسان و ده برادر در سراسر انگلیس انجام شد ، جایی که حداقل یکی از دوقلوها مبتلا به اوتیسم بود. اختلاف دوقلوهای همسان 36٪ بود ، در مقایسه با 0٪ برای دوقلوهای برادر.
در حالی که این مطالعه از نظر اندازه کوچک بود ، اما اولین شواهد نشان داد که علت اوتیسم می تواند ژنتیکی باشد.
بهترین تخمین فعلی این است که برای دوقلوهای یکسان 50-80٪ موافق است و 5-20٪ همخوانی برای دوقلوهای برادر وجود دارد. این نشان دهنده یک مؤلفه ژنتیکی قوی برای این بیماری است. این رقم برای دوقلوهای غیر همسان5-20٪ - همچنین شانس زوجی را که در حال حاضر فرزند اوتیسم دارند و فرزند دوم مبتلا به اوتیسم دارند را نشان می دهد.
هنگامی که دانشمندان دریافتند که علت این اختلال تحت تأثیر ژنهاست ، وظیفه بعدی شناسایی ژنهای دقیق ممکن است باشد. با این حال ، پس از چندین دهه تحقیق فشرده ، دانشمندان نتوانستند هیچ جهش ژنتیکی را که همه افراد مبتلا به اوتیسم مشترک داشتند ، پیدا کنند.

آیا بزرگ بودن سر کودک ارتباطی با اوتیسم دارد؟
یکی دیگر از مناطق مورد مطالعه در اوتیسم رشد دور سر در سالهای اول زندگی است. این تحقیق به سال ۱۹۴۳ برمی گردد و مطالعه اصلی لئو کانر که نشان می دهد پنج نفر از ۱۱ کودک مبتلا به اوتیسم وی که تحت معاینه قرار گرفته دارای سرهای بزرگی بود.
چندین مطالعه کوچک در طول دهه 1990 و 2000 سوابق پزشکی گروههای نسبتاً کوچکی از کودکان مبتلا به اوتیسم را جستجو کرد. این افراد دریافتند که یک دوره مهم دو سال اول زندگی است که طی آن اقلیت کودکانی که بعداً به اوتیسم مبتلا شدند ، رشد چشمگیری در میزان رشد سرشان داشته است.
در طی دو سال اول زندگی ، اندازه سر نوزاد نشانگر معقول اندازه کل مغز است و سالهاست که "رشد مغزی" در مراحل اولیه رشد به عنوان یک عامل خطر برای تشخیص بعدی اوتیسم شناخته می شود.
اما اخیراً با انتشار بزرگترین مطالعه تاکنون در این زمینه این دیدگاه به چالش کشیده شده است که هیچ ارتباطی بین رشد دور سر نوزادان و اوتیسم مشاهده نشده است.

آیا اوتیسم قابل درمان است؟
واکنش والدین با شنیدن اولین تشخیص فرزندشان با اختلال طیف اوتیسم (ASD) تقریباً جهانی است: اولین سوال آنها این است که آیا درمانی برای این بیماری وجود دارد یا خیر.
همه به امید احتیاج دارند و هیچ کس دوست ندارد اخبار ناامید کننده بشنود. به جای پاسخ ، بیشتر والدین به گزینه های درمانی رایج ، معمولاً شامل دوره های فشرده تحلیل رفتار کاربردی ، هدایت می شوند.
اگرچه این یک درمان متداول درمانی برای این اختلال نیست. در حقیقت ، اکثر متخصصان معتقدند که هیچ درمانی برای ASD وجود ندارد.
برخی از مطالعات تجربی ، شامل درمان سلولهای بنیادی در گروه کوچکی از بیماران مبتلا به ASD است ، که وعده ی درمان را نشان می دهد. و یا یک آزمایش در سال 2016 روی موش ها نشان داده که جلوگیری از تولید یک پروتئین خاص مانع از بروز علائم مانند اوتیسم می شود.
اما چنین تحقیقاتی فقط اکتشافی است و قطعی نیست. نتایج به طول می انجامد و برای میلیون ها نفر از بیماران ASD فعلی ، چنین درمان عجیب و غریبی هرگز ( حتی اگر اثبات شود که اثربخش باش) ، گزینه ای مناسب نخواهد بود.