به همین سادگی زایمان کنید(۲)
گروهی از زنان نگران ابتلا به عفونت هستند. در واقع، هیچ منبع علمی وجود ندارد که نشان دهد زنانی که در آب زایمان می‌کنند، بیشتر در معرض ابتلا به عفونت هستند.
عمل زایمان در آب بسیار ساده است. برای کاهش درد زایمان طبیعی، مادر درون حوضچه‌های استریل آب قرار می‌گیرد و در صورتی که احساس آرامش کند، برای تولد نوزاد نیازی نیست از آب بیرون بیاید و زایمان به صورت طبیعی درون آب انجام می‌شود. نوزاد در طول ۹ ماه در مایع داخل رحم مادر رشد کرده است، بنابراین به راحتی با آب ارتباط برقرار می‌کند و زایمان بدون هیچ مشکلی درون آب انجام می‌شود. در مطلب قبل درباره مزایای زایمان در آب صحبت شد، در ادامه به موراد دیگر می پردازیم:
بسیاری از روزنامه‌های آمریکا در سالهای اولیه رواج این شیوه زایمان در تیتر خود با فونت درشت می‌نوشتند: «زایمان آبکی» و یا «نوزادی که درست بعد از تولد شنا کرد» و ... اما اولین و ساده ترین پرسشی که در ذهن نقش می‌بندد، تنفس نوزاد است، عوامل متعدد و طبیعی، در جلوگیری از استنشاق آب توسط نوزاد، در اولین لحظه تولد، دخالت دارند. اکسیژن مورد نیاز در دوران جنینی از جفت و از طریق بند ناف، تأمین می‌شود. اما جنین از هفته دهم به بعد، با حرکت دادن عضلات بین دنده‌ای و دیافراگم یک الگوی منظم و موزون شروع به تمرین تنفس می‌کند.
مایعات ریوی داخل ریه جنین وجود دارند که از لحاظ شیمیایی به مایعات معده شبیه هستند. این مایعات وارد دهان جنین شده و بلعیده می‌شوند. مقدار بسیار کمی از مایع آمنیوتیک در رحم مادر وجود دارد. ۲۴- ۴۸ ساعت قبل از شروع دردهای زایمان، مقدار پروستاگلاندین از جفت به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد که منجر به کاهش و یا توقف حرکات تنفسی جنین می‌گردد. (FBM) یا به تعویق افتادن کار عضلات دیافراگم و عضلات بین دنده‌ای، جریان خون به اعضای حیاتی بدن از جمله مغز، افزایش می‌یابد. زمانی که نوزاد به دنیا می‌آید، هنوز مقدار پروستاگلاندین زیاد است و عضلات تنفسی به راحتی فعالیت نمی‌کنند. یکی دیگر از عواملی که دانشمندان معتقدند که بر این نیز موضوع مؤثر است، درجه اختلاف دما است.
درجه حرارت آب نزدیک به درجه دمای بدن مادر است و همین شباهت مانع از تشخیص نوزاد در ایجاد و درک تغییرات می‌شود. هر چقدر دمای آب پایین‌تر باشد، نوزاد کمتر برای نفس کشیدن تحریک می‌شود. یکی از دیگر نکات مهم که به آن توجه نمی‌شود، این است که آب و مایعات داخل ریه جنین هر دو هیپرتونیک هستند؛ بنابراین حتی اگر آب وارد دهان نوزاد هم بشود، نمی‌تواند داخل ریه شود؛ زیرا هر دوی این مایعات سنگین و متراکم‌اند و نمی‌توانند با یکدیگر در یک جا جمع شوند.
به این موضوع نیز توجه داشته باشید که نوزاد به دنیا آمده از طریق بند ناف به مادر متصل است. حنجره تحت پوشش گیرنده‌های چشایی قرار دارد و تعداد این گیرنده‌ها، پنج برابر بیشتر از گیرنده‌های روی زبان می‌باشد؛ بنابراین به محض اینکه ماده‌ای از حنجره بگذرد، گیرنده‌های چشایی فعال و حنجره به طور خودکار بسته شده و آب به جای اینکه استنشاق شود، بلعیده می‌شود. خداوند این واکنش را در تمامی نوزادان گذاشته است تا به آسانی از شیر مادر تغذیه کنند. بعد از ۶ - ۸ ماهگی این ویژگی به طور مرموزی ناپدید می‌شود. نوزاد آنقدر باهوش است که می‌تواند تشخیص دهد که چه ماده‌ای در گلوی او است و فرق میان شیر مادر، شیر گاو و مایع آمینوتیک را تشخیص دهد.
نوع تنفس و طریقه خوردن غذاهای مختلف مادر با توجه به تنوع آن تغییر می‌کند. تمامی این عوامل منجر می‌شود تا کودکی که درون آب به دنیا می‌آید، تا زمانی که از آب گرفته می‌شود، نفس نکشد و نفس کشیدن او همانند زمانی باشد که داخل رحم مادر است و به محض اینکه از آب گرفته می‌شود، شروع به نفس کشیدن می‌کند. به عبارت دیگر، به محض اینکه نوزاد از آب گرفته و متوجه تغییر محیط می‌شود، یک سری از تغییرات شیمیایی و هورمونی و پاسخ‌های فیزیکی درون بدن او رخ می‌دهد و شروع به تنفس می‌کند.
در واقع، اتفاقات مختلفی در بدن نوزاد رخ می‌دهد. عملکرد گردش خون جنین به گردش خون نوزاد تبدیل می‌شود. ریه‌ها برای اولین بار، اکسیژن را تجربه می‌کنند. دانشگاه‌ها و مراکز پزشکی، سال‌هاست که به دانشجویان خود آموزش می‌دهند که اولین، نفس نوزاد به فشار عبور از مجرای زایمان بستگی دارد و سپس در قفسه سینه بر اثر فشار خلائی ایجاد می‌شود که برای پر شدن این خلاء، نوزاد شروع به تنفس می‌کند. البته در حال حاضر دانشمندان دریافته‌اند که این موضع صحت نداشته و هیچ خلائی وجود ندارد. روی نوزادی که در آب به دنیا می‌آید، مکانیسم‌های بالا، اتفاق می‌افتد و منتظر می‌ماند تا از آب گرفته شود و تنفس طبیعی خود را آغاز کند.
آمار مرگ و میر نوزادان
در سال ۱۹۹۴ و ۱۹۹۶ تحقیقی در انگلیس صورت گرفت که نشان داد از ۴۰۳۲ تولدی که در آب انجام شد، حتی یک نمونه مرگ هم گزارش نگردید. در میان سالهای ۱۹۸۵- ۱۹۹۹، بیش از ۱۵۰۰۰۰ تولد در آب گزارش شده است و از میان آنها، حتی یک نمونه مرگ در اثر تنفس نادرست و دیرهنگام گزارش نشده است. فقط در سالهای اولیه‌ای که این شیوه استفاده می‌شد، به دلیل سهل‌انگاری و زیر آب ماندن بیش از ۱۵ دقیقه، یک نوزاد دچار خفگی شد که آن هم در کالبدشکافی ریه‌های این نوزاد آب پیدا نشد و دلیل مرگ جدا شدن جفت از دیواره رحم مادر و بندناف گزارش شد. به طور کلی تمامی پزشکان توصیه می‌کنند بهتر است به محض اینکه نوزاد به دنیا آمد، آن را از آب بیرون بیاورید.
گروهی از زنان نگران ابتلا به عفونت هستند. در واقع، هیچ منبع علمی وجود ندارد که نشان دهد زنانی که در آب زایمان می‌کنند، بیشتر در معرض ابتلا به عفونت هستند. تمیز نگه داشتن و استریل بودن تجهیزات و لوازم زایمان، به عدم عفونت مادر کمک می‌کند. در انگلستان تحقیقی روی ۵۴۱ زایمان در آب انجام شد که در هیچ‌کدام از آنها هیچ نوع عفونت جدی وجود نداشت. در طول زایمان ماما یا پزشک، باید دائم دمای آب را چک کنند.
بسیاری از روزنامه‌های آمریکا در سالهای اولیه رواج این شیوه زایمان در تیتر خود با فونت درشت می‌نوشتند: «زایمان آبکی» و یا «نوزادی که درست بعد از تولد شنا کرد» و ... اما اولین و ساده ترین پرسشی که در ذهن نقش می‌بندد، تنفس نوزاد است، عوامل متعدد و طبیعی، در جلوگیری از استنشاق آب توسط نوزاد، در اولین لحظه تولد، دخالت دارند. اکسیژن مورد نیاز در دوران جنینی از جفت و از طریق بند ناف، تأمین می‌شود. اما جنین از هفته دهم به بعد، با حرکت دادن عضلات بین دنده‌ای و دیافراگم یک الگوی منظم و موزون شروع به تمرین تنفس می‌کند.
مایعات ریوی داخل ریه جنین وجود دارند که از لحاظ شیمیایی به مایعات معده شبیه هستند. این مایعات وارد دهان جنین شده و بلعیده می‌شوند. مقدار بسیار کمی از مایع آمنیوتیک در رحم مادر وجود دارد. ۲۴- ۴۸ ساعت قبل از شروع دردهای زایمان، مقدار پروستاگلاندین از جفت به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد که منجر به کاهش و یا توقف حرکات تنفسی جنین می‌گردد. (FBM) یا به تعویق افتادن کار عضلات دیافراگم و عضلات بین دنده‌ای، جریان خون به اعضای حیاتی بدن از جمله مغز، افزایش می‌یابد. زمانی که نوزاد به دنیا می‌آید، هنوز مقدار پروستاگلاندین زیاد است و عضلات تنفسی به راحتی فعالیت نمی‌کنند. یکی دیگر از عواملی که دانشمندان معتقدند که بر این نیز موضوع مؤثر است، درجه اختلاف دما است.
درجه حرارت آب نزدیک به درجه دمای بدن مادر است و همین شباهت مانع از تشخیص نوزاد در ایجاد و درک تغییرات می‌شود. هر چقدر دمای آب پایین‌تر باشد، نوزاد کمتر برای نفس کشیدن تحریک می‌شود. یکی از دیگر نکات مهم که به آن توجه نمی‌شود، این است که آب و مایعات داخل ریه جنین هر دو هیپرتونیک هستند؛ بنابراین حتی اگر آب وارد دهان نوزاد هم بشود، نمی‌تواند داخل ریه شود؛ زیرا هر دوی این مایعات سنگین و متراکم‌اند و نمی‌توانند با یکدیگر در یک جا جمع شوند.
به این موضوع نیز توجه داشته باشید که نوزاد به دنیا آمده از طریق بند ناف به مادر متصل است. حنجره تحت پوشش گیرنده‌های چشایی قرار دارد و تعداد این گیرنده‌ها، پنج برابر بیشتر از گیرنده‌های روی زبان می‌باشد؛ بنابراین به محض اینکه ماده‌ای از حنجره بگذرد، گیرنده‌های چشایی فعال و حنجره به طور خودکار بسته شده و آب به جای اینکه استنشاق شود، بلعیده می‌شود. خداوند این واکنش را در تمامی نوزادان گذاشته است تا به آسانی از شیر مادر تغذیه کنند. بعد از ۶ - ۸ ماهگی این ویژگی به طور مرموزی ناپدید می‌شود. نوزاد آنقدر باهوش است که می‌تواند تشخیص دهد که چه ماده‌ای در گلوی او است و فرق میان شیر مادر، شیر گاو و مایع آمینوتیک را تشخیص دهد.
نوع تنفس و طریقه خوردن غذاهای مختلف مادر با توجه به تنوع آن تغییر می‌کند. تمامی این عوامل منجر می‌شود تا کودکی که درون آب به دنیا می‌آید، تا زمانی که از آب گرفته می‌شود، نفس نکشد و نفس کشیدن او همانند زمانی باشد که داخل رحم مادر است و به محض اینکه از آب گرفته می‌شود، شروع به نفس کشیدن می‌کند. به عبارت دیگر، به محض اینکه نوزاد از آب گرفته و متوجه تغییر محیط می‌شود، یک سری از تغییرات شیمیایی و هورمونی و پاسخ‌های فیزیکی درون بدن او رخ می‌دهد و شروع به تنفس می‌کند.
در واقع، اتفاقات مختلفی در بدن نوزاد رخ می‌دهد. عملکرد گردش خون جنین به گردش خون نوزاد تبدیل می‌شود. ریه‌ها برای اولین بار، اکسیژن را تجربه می‌کنند. دانشگاه‌ها و مراکز پزشکی، سال‌هاست که به دانشجویان خود آموزش می‌دهند که اولین، نفس نوزاد به فشار عبور از مجرای زایمان بستگی دارد و سپس در قفسه سینه بر اثر فشار خلائی ایجاد می‌شود که برای پر شدن این خلاء، نوزاد شروع به تنفس می‌کند. البته در حال حاضر دانشمندان دریافته‌اند که این موضع صحت نداشته و هیچ خلائی وجود ندارد. روی نوزادی که در آب به دنیا می‌آید، مکانیسم‌های بالا، اتفاق می‌افتد و منتظر می‌ماند تا از آب گرفته شود و تنفس طبیعی خود را آغاز کند.
آمار مرگ و میر نوزادان
در سال ۱۹۹۴ و ۱۹۹۶ تحقیقی در انگلیس صورت گرفت که نشان داد از ۴۰۳۲ تولدی که در آب انجام شد، حتی یک نمونه مرگ هم گزارش نگردید. در میان سالهای ۱۹۸۵- ۱۹۹۹، بیش از ۱۵۰۰۰۰ تولد در آب گزارش شده است و از میان آنها، حتی یک نمونه مرگ در اثر تنفس نادرست و دیرهنگام گزارش نشده است. فقط در سالهای اولیه‌ای که این شیوه استفاده می‌شد، به دلیل سهل‌انگاری و زیر آب ماندن بیش از ۱۵ دقیقه، یک نوزاد دچار خفگی شد که آن هم در کالبدشکافی ریه‌های این نوزاد آب پیدا نشد و دلیل مرگ جدا شدن جفت از دیواره رحم مادر و بندناف گزارش شد. به طور کلی تمامی پزشکان توصیه می‌کنند بهتر است به محض اینکه نوزاد به دنیا آمد، آن را از آب بیرون بیاورید.
گروهی از زنان نگران ابتلا به عفونت هستند. در واقع، هیچ منبع علمی وجود ندارد که نشان دهد زنانی که در آب زایمان می‌کنند، بیشتر در معرض ابتلا به عفونت هستند. تمیز نگه داشتن و استریل بودن تجهیزات و لوازم زایمان، به عدم عفونت مادر کمک می‌کند. در انگلستان تحقیقی روی ۵۴۱ زایمان در آب انجام شد که در هیچ‌کدام از آنها هیچ نوع عفونت جدی وجود نداشت. در طول زایمان ماما یا پزشک، باید دائم دمای آب را چک کنند.
منبع:
دنیای سلامت
نظر کاربران
سلام
خیلی عالی بود