فیلم «فرانکنشتاین ۲۰۲۵» با نقشآفرینی برجسته میا گاث در قالب کاراکتر الیزابت، نسخهای متفاوت و مدرن از داستان کلاسیک این روایت شناختهشده را ارائه میکند. میا گاث با ظرافت و تاثیرگذاری خاصی توانسته ابعاد مختلف شخصیت الیزابت را به تصویر بکشد. از عمق احساسات گرفته تا کشمکشهای درونی و پیچیدگیهای روانی، بازی او تلفیقی از حساسیت و قدرت به همراه عناصر بصری خلاقانه است. همین ترکیب توانسته تأثیری فراتر از یک بازروایت معمولی به فیلم اضافه کند و تجربهای متمایز برای بیننده بیافریند.
یکی از جنبههای خیرهکننده این فیلم، طراحی لباسهای جذاب و منحصر به فرد برای شخصیت الیزابت به شمار میرود. لباسهای او از قابهای تیره و سنتی سبک ویکتوریایی فاصله گرفته و با استفاده از رنگهای زنده و بانشاط، پیامهایی از سرزندگی و ارتباط با حیات منتقل میکند. برای مثال، در اولین صحنهای که الیزابت حضور دارد، او کلاهی به رنگ آبی به سر دارد که طراحی آن یادآور شاخهای خُپری، نمادی از تولد دوباره در فرهنگ مصر باستان است. این انتخاب، به شکلی نمادین به عمق شخصیت او اضافه میکند.
در یکی از صحنههای کلیدی فیلم که مربوط به تشریح جسد میشود، الیزابت پیراهنی با رگههای قرمز به تن دارد. این رنگ همزمان یادآور مرگ و همچنین نماد مادرانگی است؛ چرا که این لباس تداعیگر پیراهن قرمز مادر ویکتور محسوب میشود. در صحنه عروسی، طراحی لباس او حتی ابعاد پیچیدهتر و عمیقتری پیدا میکند. کُرست او به نحوی طراحی شده که شبیه به قفسه سینه انسان باشد و دستکشهایش یادآور بانداژهایی است که دستهای هیولا را به خاطر میآورد. این جزئیات باعث میشود که مخاطب به طور غیر مستقیم متوجه شود الیزابت نه تنها همسر ویلیام فرانکنشتاین نیست، بلکه به نوعی عروس هیولا محسوب میشود. این طراحیها نمادپردازی دقیق و کاملی دارند و لایههای مختلف روانی و داستانی فیلم را برجستهتر میکنند.


