داستان زن ورزشکاری که صدبار زمین خورد و بلند شد

نگاره؛ دختری از خاورمیانه است که بیشتر عمرش در پناهندگی و آوارگی گذشته است. او از افغانستان به پاکستان همراه خوانده‌اش گریخته و در سفری طولانی در نهایت به کانادا رسیده است. مادر نگاره زمانی که او کودک بوده، دو روز و دو شب در گذر از کوه‌ها و گردنه‌ها او را در آغوشش گرفته بود، بدون اینکه بداند چه فردایی در انتظارشان است. اما نگاره امروز در رشته کاراته برای خودش اسم و رسمی دارد و زیر پرچم پناهندگان به مسابقات می‌رود.

نگاره که ۳۱ سال دارد، از دو سال پیش ساکن کانادا، شهر تورنتو شده است. او درباره خاطرات کودکی‌اش می‌گوید: وقتی دختر بچه‌ای کوچک بودم، در مسیر رفت‌وآمد به مدرسه مورد اذیت و آزار مردان و قلدری و زورگویی‌های همسالانم قرار می‌گرفتم. یک روز که مردی مسن مزاحم من و خواهرم شد و من را روی زمین هل داد، دلم می‌خواست با مشت او را بزنم اما نمی‌دانستم چطور می‌توانم این کار را بکنم… وقتی برای مادرم این اتفاق را تعریف کردم، او به من گفت: «باید یادبگیری از خودت دفاع کنی!»

تمرین در بالکن خانه

این جمله مادر، زندگی نگاره را تغییر می‌دهد و او مدام به راهی برای قوی شدن و دفاع از خودش فکر می‌کند. مدرسه‌ای که او می‌رفت هیچ کلاس و برنامه آموزشی برای فنون رزمی نداشت اما به واسطه یکی از افراد دور خانواده متوجه حضور یک مربی کاراته در نزدیکی مدرسه‌اش می‌شود.

اما مربی مرد بوده و نمی‌توانسته به او آموزش بدهد، برای همین به خانه نگاره می‌آید و در خانه به او آموزش می‌دهد.

نگاره جای زیادی هم برای تمرین نداشته و در بالکن خانه خاله‌اش تمرین‌هایش را شروع می‌کند و مادرش هم

پشتیبان او می‌شود.

نگاره به پیشنها مربی‌اش در مسابقات جودو شرکت می‌کند و پس از چند ثانیه بر اولین حریف خود پیروز می‌شود.

نگاره می‌گوید: «اولین مربی که داشتم، به من گفت تا زمین نخوری بلند شدن را یاد نمی‌گیری و این توصیه در دوران کودکی به من انگیزه فراوانی داد.»

از افتخار تا فرار

نگاره سال ۲۰۱۴ به افغانستان می‌رود و در دانشگاه آمریکایی کابل در رشته علوم سیاسی و مدیریت دولتی تحصیل می‌کند. او به تمرین و مسابقه ادامه می‌دهد و به عنوان ورزشکار زن در افغانستان مورد توجه فراوان قرار می‌گیرد.

اما به دلیل خشونت‌های سایبری زیاد که کم کم تبدیل به خشونت‌های واقعی می‌شوند، او در نهایت ۴ سال بعد کشورش را ترک و به روسیه می‌رود. او در آن کشور جایی برای ورزش خودش نمی‌یابد و یک سال به تنهایی تمرین می‌کند تا در نهایت وارد تیم پناهندگان می‌شود.

نگاره حالا بعد از سال‌ها آوارگی در کانادا درس می‌خواند و در رشته جودو فعالیت می‌کند. در المپیک پاریس او یکی از ۳۷ ورزشکاری بود که در تیم پناهندگان بازی داشت.

او حالا بیش از همیشه باور دارد که «با هر شکست چیز تازه‌تری را یاد گرفته است و حالا زمانی است که می‌تواند به هر آنچه از سر گذرانده بخندد.»