تست پروتئین در ادرار، خانم‌ها بخوانند
وجود پایدار پروتئین در ادرار پیشنهاد کننده احتمال صدمه کلیوی یا دیگر شرایطی است که نیاز به بررسی‌های بیشتر دارد.
تست‌های پروتئین ادراری وجود پروتئین را در ادرار تشخیص داده یا آن را اندازه‌گیری می‌کند. حذف طبیعی پروتئین ادرار کمتر از ۱۵۰ میلی‌گرم در روز و کمتر از ۳۰ میلی‌گرم آلبومین در روز است. سطوح بالاتر ممکن است به‌طور موقت نشانه‌ای باشد از وجود وضعیت‌هایی همچون عفونت‌ها، استرس، بارداری، رژیم غذایی، مواجهه با سرما و انجام ورزش سنگین. وجود پایدار پروتئین در ادرار پیشنهاد کننده احتمال صدمه کلیوی یا دیگر شرایطی است که نیاز به بررسی‌های بیشتر و انجام تست‌های اضافی جهت تعیین علت آن دارد.
چندین نوع مختلف تست‌های پروتئین ادراری وجود دارد، از جمله:
نوارهایی (dipstick) که به‌طور نیمه‌کمی پروتئین را اندازه می‌گیرد و ممکن است به عنوان قسمتی از آزمایش ادرار، اغلب روی نمونه تصادفی ادراری انجام شود. کمیت و اندازه پروتئین در نمونه ادرار 24 ساعته که اندازه گرفته شده و به عنوان مقدار پروتئین آزاد شده در 24 ساعت گزارش می‌شود. مقدار پروتئین در یک نمونه تصادفی ادرار همراه با کراتینین ادراری اندازه گرفته شده و به عنوان نسبت پروتئین به کراتینین ادراری گزارش بشود. کراتینین که یک محصول فرعی از متابولیسم عضلانی است، اغلب به‌طور طبیعی و با یک میزان ثابتی به داخل ادرار وارد می‌شود. زمانی که هم تست کراتینین ادراری و هم تست پروتئین ادراری در یک نمونه تصادفی انجام شود، نتیجه نسبت پروتئین به کراتینین، به دقت تست پروتئین ادراری 24 ساعته می‌شود. از آنجا که نگهداری ادرار برای یک دوره 24 ساعته می‌تواند برای بزرگسالان مایه زحمت و برای نوزادان و کودکان مشکل باشد، اغلب اوقات نسبت پروتئین ادرار در یک نمونه تصادفی به کراتینین ادراری جایگزین نمونه پروتئین ادراری 24 ساعته می‌شود. پروتئین‌های پلاسما برای همه موجودات زنده حیاتی هستند. کلیه‌ها، دو ارگانی که در پشت و پائین قفسه صدری یافت می‌شوند، با فیلتر کردن خون و برداشت مواد زائد و حذف آنها از بدن به درون ادرار، این پروتئین‌ها را بازیابی می‌کنند. زمانی که کلیه‌ها به‌طور طبیعی عمل می‌کنند، آنها پروتئین‌های فیلتر شده را حفظ یا دوباره جذب می‌کنند و آنها را به خون بازمی‌گردانند. اما اگر کلیه‌ها به دلایلی صدمه دیده یا در معرض خطر باشند، در فیلتر کردن پروتئین‌ها کمتر اثربخش خواهند بود و باعث می‌شوند مقادیر قابل تشخیصی از پروتئین وارد ادرار شود. تست‌های نواری روتین وجود آلبومین را در ادرار تشخیص می‌دهند. آلبومین، پروتئینی که به‌وسیله کبد تولید می‌شود، تا 50 الی 60 درصد پروتئین را در خون تشکیل می‌دهد. بقیه پروتئین‌ها مخلوطی است از گلوبولین‌ها، مانند ایمونوگلوبولین‌ها. با پیشرفت صدمه کبدی، مقدار آلبومین در ادرار افزایش می‌یابد، یک فاکتور کلیدی در تشخیص زودهنگام اختلال بالقوه کلیوی.
پروتئین‌اوری، یعنی وجود پروتئین در ادرار، اغلب با بیماری‌های مزمن دیده می‌شود، مانند دیابت و پرفشاری خون و به معنای افزایش مقدار پروتئین در ادرار بوده و نشانه‌ای است از افزایش صدمه کلیوی. با صدمه زودرس کلیوی، فرد مبتلا اغلب بدون علامت است. با پیشرفت صدمه کلیوی یا اگر از دست رفتن پروتئین شدید باشد، فرد ممکن است دچار علایمی مانند ادم، تنگی نفس، تهوع و خستگی شود. تولید بیش از اندازه پروتئین که در بیماری‌هایی مانند مالتیپل میلوما، لنفوم و آمیلوئیدوز دیده می‌شود، می‌تواند منجر به پروتئین‌اوری شود.
چندین نوع مختلف تست‌های پروتئین ادراری وجود دارد، از جمله:
نوارهایی (dipstick) که به‌طور نیمه‌کمی پروتئین را اندازه می‌گیرد و ممکن است به عنوان قسمتی از آزمایش ادرار، اغلب روی نمونه تصادفی ادراری انجام شود. کمیت و اندازه پروتئین در نمونه ادرار 24 ساعته که اندازه گرفته شده و به عنوان مقدار پروتئین آزاد شده در 24 ساعت گزارش می‌شود. مقدار پروتئین در یک نمونه تصادفی ادرار همراه با کراتینین ادراری اندازه گرفته شده و به عنوان نسبت پروتئین به کراتینین ادراری گزارش بشود. کراتینین که یک محصول فرعی از متابولیسم عضلانی است، اغلب به‌طور طبیعی و با یک میزان ثابتی به داخل ادرار وارد می‌شود. زمانی که هم تست کراتینین ادراری و هم تست پروتئین ادراری در یک نمونه تصادفی انجام شود، نتیجه نسبت پروتئین به کراتینین، به دقت تست پروتئین ادراری 24 ساعته می‌شود. از آنجا که نگهداری ادرار برای یک دوره 24 ساعته می‌تواند برای بزرگسالان مایه زحمت و برای نوزادان و کودکان مشکل باشد، اغلب اوقات نسبت پروتئین ادرار در یک نمونه تصادفی به کراتینین ادراری جایگزین نمونه پروتئین ادراری 24 ساعته می‌شود. پروتئین‌های پلاسما برای همه موجودات زنده حیاتی هستند. کلیه‌ها، دو ارگانی که در پشت و پائین قفسه صدری یافت می‌شوند، با فیلتر کردن خون و برداشت مواد زائد و حذف آنها از بدن به درون ادرار، این پروتئین‌ها را بازیابی می‌کنند. زمانی که کلیه‌ها به‌طور طبیعی عمل می‌کنند، آنها پروتئین‌های فیلتر شده را حفظ یا دوباره جذب می‌کنند و آنها را به خون بازمی‌گردانند. اما اگر کلیه‌ها به دلایلی صدمه دیده یا در معرض خطر باشند، در فیلتر کردن پروتئین‌ها کمتر اثربخش خواهند بود و باعث می‌شوند مقادیر قابل تشخیصی از پروتئین وارد ادرار شود. تست‌های نواری روتین وجود آلبومین را در ادرار تشخیص می‌دهند. آلبومین، پروتئینی که به‌وسیله کبد تولید می‌شود، تا 50 الی 60 درصد پروتئین را در خون تشکیل می‌دهد. بقیه پروتئین‌ها مخلوطی است از گلوبولین‌ها، مانند ایمونوگلوبولین‌ها. با پیشرفت صدمه کبدی، مقدار آلبومین در ادرار افزایش می‌یابد، یک فاکتور کلیدی در تشخیص زودهنگام اختلال بالقوه کلیوی.
پروتئین‌اوری، یعنی وجود پروتئین در ادرار، اغلب با بیماری‌های مزمن دیده می‌شود، مانند دیابت و پرفشاری خون و به معنای افزایش مقدار پروتئین در ادرار بوده و نشانه‌ای است از افزایش صدمه کلیوی. با صدمه زودرس کلیوی، فرد مبتلا اغلب بدون علامت است. با پیشرفت صدمه کلیوی یا اگر از دست رفتن پروتئین شدید باشد، فرد ممکن است دچار علایمی مانند ادم، تنگی نفس، تهوع و خستگی شود. تولید بیش از اندازه پروتئین که در بیماری‌هایی مانند مالتیپل میلوما، لنفوم و آمیلوئیدوز دیده می‌شود، می‌تواند منجر به پروتئین‌اوری شود.
منبع:
شفا آنلاین
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼