درمان بیماری پیرونی در مردان

بیماری پیرونی به تشکیل بافت اسکار لیفی در داخل آلت تناسلی مردان گفته می‌شود که باعث کجی و دردناک شدن آلت در هنگام نعوظ می‌‌گردد. شکل و اندازه آلت تناسلی مردانه متفاوت است. کجی آلت در هنگام نعوظ مشکل شایعی در مردان بوده و لزوماً مشکل نگران کننده‌ای نیست. با این حال، در برخی از مردان، بیماری پیرونی باعث کج شدن یا درد قابل توجه آلت تناسلی در هنگام نعوظ می‌گردد. این مشکل می‌تواند مانع رابطه جنسی و سبب اختلال نعوظ در مردان شود.
در درصد کمی از مردان، بیماری پیرونی خود به خود برطرف می‌شود. اما در اغلب موارد، این وضعیت پایدار شده و یا تشدید می‌گردد. اگر کجی آلت آنقدر شدید است که مانع مقاربت جنسی موفق شود، انجام درمان لازم است. در صورتی که درد و یا کجی آلت تناسلی باعث استرس و اضطراب شما شده و در عملکرد جنسی شما اختلال ایجاد کرده است، به متخصص اورولوژی مراجعه کنید.

علائم و نشانه‌های پیرونی

علائم بیماری پیرونی ممکن است به طور ناگهانی ظاهر شود و یا به تدریج توسعه یابد. علائم و نشانه‌های شایع آن عبارتند از:
- تشکیل بافت اسکار: بافت اسکار (پلاک) ناشی از بیماری پیرونی می‌تواند در زیر پوست آلت به شکل یک توده تخت و یا یک بافت سفت احساس ‌شود.
- خمیدگی قابل توجه در آلت تناسلی: آلت تناسلی ممکن است به سمت بالا، رو به پایین یا به یک طرف کج شود. در برخی موارد، آلت در هنگام نعوظ ممکن است ظاهر بهم کشیده، ناهموار و یا شکلی مانند ساعت شنی داشته و در اطراف بدنه آلت، نواره‌ای سفت و تنگ وجود داشته باشد.
- مشکلات نعوظ: بیماری پیرونی ممکن است باعث عدم نعوظ یا نعوظ ناقص (اختلال نعوظ) گردد.
- کوتاه شدن آلت تناسلی: آلت تناسلی ممکن است به دلیل این بیماری، کوتاه‌تر از حد طبیعی شود.
- احساس درد: مردان ممکن است درد در آلت تناسلی را در هنگام نعوظ (یا بدون نعوظ) تجربه کنند.
در اغلب مردان، درد در هنگام نعوظ در طی یک تا دو سال بهبود می‌‌یابد، اما بافت اسکار و کجی آلت اغلب باقی می‌ماند. برای درصد کمی از مردان، کجی و درد آلت مربوط به بیماری پیرونی بدون درمان بهبود می‌یابد.

عوامل چندگانه
علت بیماری پیرونی کاملاً مشخص نیست، اما به نظر می‌رسد تعدادی از عوامل در بروز این عارضه نقش داشته باشد. به طور کلی گمان بر این است که بیماری پیرونی در اثر آسیب‌های مکرر به آلت تناسلی ایجاد می‌شود. به عنوان مثال، ممکن است آلت تناسلی مرد در هنگام رابطه جنسی، فعالیت‌های ورزشی و یا در نتیجه یک حادثه دچار آسیب‌دیدگی شود. با این حال، اکثر مردان وارد شدن ضربه و ترومای خاص به آلت تناسلی خود را به یاد ندارند. در طول فرایند بهبود، بافت اسکار شکل نامنظمی دارد که پس از آن ممکن است به یک گره قابل لمس تبدیل شده و به تدریج به خمیدگی آلت منجر شود. در این بیماری زمانی که آلت تناسلی به حالت نعوظ می‌رسد، منطقه دارای بافت اسکار قادر به کشش نیست و در نتیجه آلت تناسلی شکل طبیعی نعوظ را نگرفته و احتمالاً دردناک خواهد بود.

عوامل خطرساز بیماری پیرونی

آسیب جزئی به آلت تناسلی مردان همیشه به بیماری پیرونی منجر نمی‌شود. با این حال، عوامل مختلفی می‌تواند به عدم بهبود کامل زخم و تشکیل جای زخم در آلت تناسلی (که نقش مهمی در بیماری پیرونی دارد) کمک کند. این عوامل عبارتند از:
- وراثت: اگر پدر یا برادر شما به بیماری پیرونی مبتلا باشد، احتمال این بیماری برای شما افزایش می‌یابد.
- اختلالات بافت همبند: به نظر می‌رسد مردانی که دارای اختلال بافت همبند هستند با افزایش خطر ابتلا به این بیماری مواجهند.
- سن و سال: با افزایش سن، شیوع بیماری پیرونی افزایش می‌یابد. تغییرات وابسته به سن که در بافت‌ها رخ می‌دهد، ممکن است باعث شود که این بافت‌ها به راحتی زخمی شده و به طور کامل التیام نیابند.

آزمایشات لازم برای تشخیص بیماری پیرونی
معاینه فیزیکی اغلب برای شناسایی زخم در آلت تناسلی مردان و تشخیص بیماری پیرونی کافی است. به ندرت، عوارض دیگر باعث بروز علائم مشابه با پیرونی شده و پزشک نیاز به رد احتمال آنها دارد. تست‌هایی که برای تشخیص بیماری پیرونی و یافتن عامل ایجاد کننده علائم پیرونی ممکن است لازم باشد، شامل موارد زیر است:
- معاینه جسمی: پزشک با لمس آلت تناسلی (در حالت عادی و بدون نعوظ) قادر است محل و مقدار بافت اسکار را تشخیص دهد. پزشک همچنین ممکن است طول آلت تناسلی را اندازه‌گیری کند. اگر این بیماری بدتر شود، اندازه‌گیری اولیه طول آلت به پزشک کمک می‌کند تا کوتاه‌تر شدن آلت را تشخیص دهد. پزشک ممکن است از بیمار بخواهد تا در خانه از آلت خود در حال نعوظ عکس بگیرد. این عکس می‌تواند به تعیین میزان کجی، محل بافت اسکار و یا اطلاعات دیگر برای یافتن بهترین روش درمان کمک کند.
- سایر آزمایشات: پزشک ممکن است سونوگرافی یا آزمایش‌های دیگری را به منظور بررسی آلت تناسلی در هنگام نعوظ تجویز کند. قبل از گرفتن تصاویر آلت تناسلی، برای ایجاد نعوظ به احتمال زیاد یک تزریق به طور مستقیم به آلت تناسلی انجام خواهد شد. سونوگرافی رایج‌ترین روش مورد استفاده برای تشخیص اختلالات آلت تناسلی است. در سونوگرافی از امواج صوتی برای تولید تصاویر بافت‌های نرم استفاده می‌شود. این آزمایشات می‌تواند بافت اسکار، جریان خون به آلت تناسلی و هر گونه اختلال دیگر را نشان دهد.

روش‌های ‌درمان پیرونی
پزشک ممکن است رویکرد انتظار و مراقبت را توصیه کند، در صورتی که:
- کجی آلت تناسلی شما شدید نباشد و دیگر بدتر نخواهد شد.
- شما هنوز هم می‌توانید رابطه جنسی بدون درد داشته باشید.
- درد شما در هنگام نعوظ خفیف باشد.
- عملکرد نعوظ خوب باشد.
اگر نشانه‌های شما شدید بوده یا در طول زمان بدتر شود، پزشک ممکن است دارو درمانی یا عمل جراحی را به شما توصیه کند.

دارو درمانی

هدف از درمان با دارو کاهش تشکیل بافت اسکار (پلاک) و درد و همچنین به حداقل رساندن کجی آلت تناسلی می‌باشد. عملکرد داروها باعث شکستن تجمع کلاژنی می‌شود که باعث خمیدگی آلت تناسلی شده است. این داروها شامل یک سری از تزریقات در مطب است که به طور مستقیم به توده آلت تناسلی وارد می‌شود و همچنین شامل حالت‌دهی به آلت تناسلی با استفاده از تمرینات مختصری برای کشش و صاف کردن آرام آلت تناسلی است. نتایج مطالعات بالینی نشان می‌دهد درمان کلاژناز می‌تواند کجی و علائم آزاردهنده همراه با بیماری پیرونی را در بسیاری از بیماران به طور قابل توجهی کاهش ‌دهد. شما می‌توانید در مورد عوارض جانبی احتمالی این درمان با پزشک خود مشورت کنید، زیرا برخی از عوارض آن جدی است.

درمان پیرونی با جراحی

اکثر کارشناسان در طول فاز التهابی اولیه بیماری پیرونی، عمل جراحی را توصیه نمی‌کنند. اگر بدشکلی آلت تناسلی شدید و به خصوص آزاردهنده باشد و یا مانع رابطه جنسی شود، پزشک ممکن است عمل جراحی را توصیه کند. معمولاً تا زمانی که روند کجی آلت تناسلی متوقف نشود، عمل جراحی توصیه نخواهد شد.
روش‌های جراحی عبارتند از:
- بخیه (پلیکاسیون) سمت دیگر آلت: انواع روش‌ها مانند، می‌تواند برای بخیه زدن سمت دیگر آلت تناسلی (سمت بدون بافت اسکار) استفاده شود. این کار می‌تواند کجی آلت تناسلی را اصلاح کند، اما ممکن است منجر به کوتاهی واقعی یا ظاهری آلت تناسلی شود.
- برش یا برداشتن و پیوند: به طور کلی این روش در مورد کجی و انحنای شدیدتر آلت تناسلی استفاده می‌شود و در مقایسه با روش‌های پلیکاسیون، با خطرات بیشتری از نظر بدتر شدن اختلال نعوظ همراه است. جراح یک یا چند برش را در بافت اسکار ایجاد کرده و گاهی اوقات مقداری از بافت اسکار را خارج می‌کند تا غلاف آلت تناسلی کشش پیدا کرده و آلت به حالت مستقیم برگردد. جراح ممکن است برای پوشش سوراخ‌های غلاف سفید بیضه (یک غشاء در آلت تناسلی که به حفظ نعوظ کمک می‌کند) یک قطعه از بافت پیوندی را بخیه کند.
- پروتز آلت تناسلی: از طریق عمل جراحی می‌توان پروتز آلت تناسلی را با بافت‌های‌ اسفنجی که در زمان نعوظ با خون پر می‌‌شود، جایگزین کرد. این پروتز ممکن است نیمه‌سخت باشد و به صورت دستی در اکثر اوقات به سمت پایین قرار گیرد و برای مقاربت جنسی، به سمت بالا خمیده شود. نوع دیگری از پروتز وجود دارد که با کمک یک پمپ کاشته شده در کیسه بیضه، حجیم می‌شود. در صورتی که شما همزمان دارای اختلال نعوظ و بیماری پیرونیباشید، پزشک ممکن است گزینه پروتز آلت تناسلی را برای شما در نظر بگیرد.
نوع جراحی به شرایط شما بستگی دارد. برای این منظور پزشک محل بافت اسکار، شدت علائم و یا عوامل دیگر را در نظر می‌گیرد‌.
درمان‌های دیگر
در تکنیک موسوم به یونتوفورزیس با استفاده از جریان الکتریکی ضعیف، ترکیبی از وراپامیل و دگزامتازون به صورت غیرتهاجمی از طریق پوست وارد ناحیه مورد نظر می‌شود. تحقیقات انجام شده نتایج متناقضی را نشان می‌دهد. چندین درمان غیردارویی برای بیماری پیرونی در حال بررسی است، اما شواهد اندکی در مورد چگونگی عملکرد و عوارض جانبی احتمالی آنها وجود دارد. این درمان‌ها شامل استفاده از امواج صوتی قوی برای شکستن بافت اسکار (شاک‌ویو درمانی)، دستگاه‌های افزایش دهنده طول آلت تناسلی (کشش درمانی آلت تناسلی) و دستگاه‌های وکیوم می‌باشد.