اندام تناسلی مرد، مایکروپینس چیست؟
مایکروپینس در کوران بارداری بروز می‌کند و اغلب نتیجه یک ناهنجاری فیزیولوژیک مرتبط به بارداری است.
مایکروپینس [ریزآلتی] اصطلاحی است که برای توصیف آلت تناسلی مردانه‌ای به کار می‌رود که ۲.۵ انحراف معیار کوچک‌تر از میانگین طول آلت به نسبت سن و نژاد بچه است. این اصلاح به طول آلت در حالت کشیده کمتر از ۱.۹ سانتی‌متر در زمان کودکی اطلاق می‌شود. در میان بزرگسالان مایکروپینس به عنوان آلتی تعریف می‌شود که در وضعیت پژمرده کمتر از ۷ سانتی‌متر بوده و در حالت نعوظ کمتر از ۱۲.۵ سانتی‌متر باشد. در طول رشد دوران جنینی انحرافات یا نقایص مزبور ممکن است در نتیجۀ یک مشکل ژنتیکی بروز کند یا محرک بروز آن ناهنجاری‌های هورمونی باشد.
از نظر آماری مایکروپینس در میان ۰.۶ درصد در کل جمعیت مذکر بروز می‌کند، که این آمار آن را به مشخصه‌ای نادر تبدیل می‌سازد. اصطلاح مایکروپینس زمانی بیشترین کاربرد را دارد که تمامی دیگر ساختارهای ناحیه تناسلی شامل کیسه بیضه، بیضه‌ها و پرینیوم در وضعیت "نرمال" باشند.
علل مایکروپینس
مایکروپینس در کوران بارداری بروز می‌کند و اغلب نتیجه یک ناهنجاری فیزیولوژیک مرتبط به بارداری است.
یکی از علل محتمل در این مورد کمبود تولید گونادوتروپین جفتی انسانی (hCG) در طول بخش اولیه بارداری است. این هورمون محرک رشد بیضه‌ها برای تولید تستوسترون است.
پس از هفته 14 بارداری رشد آلت تناسلی جنین مذکر تحت تأثیر هورمون دیگری موسوم به هورمون لوتینیزه (LH) قرار می‌گیرد که این یکی نیز محرک تولید تستوسترون در سلول‌های موسوم به لیدیگ در بیضه‌ها است. اگر تولید هر یک از دو هورمون جنینی مزبور یا هر دوی آنها مختل شود، این موضوع بر طول آلت تناسلی جنین پسر تأثیر منفی خواهد داشت.
ژنتیک نیز ممکن است در این میان نقشی داشته باشد. در حالی که هیچ ژن منفردی به عنوان مسؤول بروز مایکروپینس وجود ندارد، این وضعیت به طور معمول با اختلالات کروموزومی مثل سندرم عدم حساسیت به اندروژن (AIS)، سندرم کلاینفلتر، سندرم ترنر، و سندرم داون مرتبط است.
شواهدی در این مورد وجود ندارد که داروهای باروری بر پایه استروژن مثل دی‌اتیل‌استیل‌بسترول (DES) اگر در اوایل بارداری تجویز شوند باعث کوتاه شدن آلت تناسلی مردانه خواهند شد. در حالی که آلوده کننده‌های محیط زیست یک علت کمتر شایع به شمار میروند، برخی تحقیقات عنوانگر این موضوع بوده‌اند که قرار گرفتن در معرض آفت‌کش‌های کلردار در طول بارداری می‌تواند سبب ایجاد مایکروپینس و دیگر ناهنجاری‌های ناحیه تناسلی در نوزادان پسر شود.
تشخیص مایکروپینس
در مورد نوزادان این موضوع حیاتی است که پزشک در هنگام تشخیص ابتلاء به مایکروپینس اندازه‌گیری دقیقی در مورد آلت تناسلی انجام دهد. در تقابل با طول آلت تناسلی در حالت پژمرده (FPL) که در آن آلت تناسلی برای اندازه‌گیری روی خط‌کش قرار می‌گیرد، آلت تناسلی کش آمده (SPL) باید مبنا قرار گیرد زیرا این حالت پیوستگی نزدیکتری با طول آلت تناسلی پسران و مردان در حالت نعوظ یا برافراخته دارد.
به همین دلیل دکتر نیاز دارد تا یک خط‌کش سفت را در زوایه درست برای اندازه‌گیری آلت مورد استفاده قرار دهد. سپس آلت تناسلی از طرفین توسط انبرک درست در ناحیه سر آلت گرفته شده و تا جایی که ایجاد درد نشود به حالت کشیده درمی‌آید. ابزارهای جدید شبه سرنگ که دور آلت را گرفته و حالت ساکشن ایجاد می‌کنند نیز در این مورد در دسترسند.
شناسایی صحیح مایکروپینس در نوزادان حائز اهمیت است زیرا امکان استفاده از درمان‌های بالقوه مؤثر را ایجاد می‌کند. دکتر در عین حال باید اختلالات عموماً همراه مایکروپینس، شامل مشکلات غده هیپوفیز یا هیپوتالاموس، را مورد کند و کاو قرار دهد.
تعریف مایکروپینس
در حالی که SPL کمتر از 1.9 سانتی‌متر در نوزادان فول ترم به عنوان مایکروپینس تشخیص داده می‌شود، برای پسربچه‌های بزرگ‌تر و مردان مایکروپینس با 2.5 انحراف معیار کمتر از میانگین طول آلت برای مردان مشخص می‌شود.
به عنوان یک راهنمای تشخیص، راهنمای هریت لین از دانشگاه جان هاپکینز مایکروپینس را بر مبنای زیر تعریف می‌کند:
- 6 تا 12 ماه: کمتر از 2.3 سانتی‌متر (0.9 اینچ)
- 1 تا 2 سال: کمتر از 2.6 سانتی‌متر (1.02 اینچ)
- 2 تا 3 سال: کمتر از 2.9 سانتی‌متر (1.14 اینچ)
- 3 تا 4 سال: کمتر از 3.3 سانتی‌متر (1.3 اینچ)
- 4 تا 5 سال: کمتر از 3.5 سانتی‌متر (1.38 اینچ)
- 5 تا 6 سال: کمتر از 3.8 سانتی‌متر (1.5 اینچ)
- 6 تا 7 سال: کمتر از 3.9 سانتی‌متر (1.54 اینچ)
- 7 تا 8 سال: کمتر از 3.7 سانتی‌متر (1.46 اینچ)
- 8 تا 9 سال: کمتر از 3.8 سانتی‌متر (1.5 اینچ)
- 9 تا 10 سال: کمتر از 3.8 سانتی‌متر (1.5 اینچ)
- 10 تا 11 سال: کمتر از 3.7 سانتی‌متر (1.46 اینچ)
- مردان بزرگسال: کمتر از 9.3 سانتی‌متر (3.66 اینچ)
تغییرات در میانگین اندازه آلت تناسلی از سن 7 سالگی به علت تفاوت‌هایی است که بر اثر نزدیک شدن به دوران بلوغ در کودک ایجاد می‌شود. در دوره بلوغ تعیین دچار بودن به مایکروپینس با صرف استفاده از خط‌کش به تنهایی مشکل‌تر خواهد بود؛ محاسبات الگوریتمی تا زمان پایان دوره بلوغ مورد نیاز است.
تفاوت‌های مربوط به پسربچه‌ها
اگرچه چنین به نظر می‌رسد که تعریف بالینی مایکروپینس چهارچوب مشخصی برای تشخیص وضعیت به دست می‌دهد، همیشه موضوع چنین نیست. این وضعیت به وِیژه در مورد پسربچه‌های سنین بالای ۸ سال مصداق دارد.
در واقع اغلب پسربچه‌های دوره پیشابلوغ که به علت عدم توسعه آلت تناسلی به پزشک ارجاع داده می‌شوند به ندرت دچار مایکروپینس هستند. در اغلب موارد پسربچه دچار مشکل تعلیق بلوغ، یا چاقی است (که بر اثر چربی زیاد ناحیه تناسلی باعث پنهان ماندن طول آلت می‌شود) یا صاف و ساده پسربچه دارای ابعاد بزرگ‌تری در مقایسه با آلت نرمال از لحاظ دیگر است.
در مواردی از این دست، اصطلاح "آلت نامرئی" شاید کاربرد بامسمیتری داشته باشد. این وضعیت ممکن است ثانویه به وضعیتهای مادرزادی مثل درهم‌تنیدگی آلتی - بیضه‌ای (که در آن کیسه بیضه تا زیر آلت تناسلی کش پیدا کرده، باعث ایجاد حالت عدم تمایز میان دو عضو می‌شود) و مگاپریپیس باشد (که در آن پوست ختنه‌گاه به عقب برنمیگردد و به شکل غیر نرمالی حالت بادکنکی دارد).
درمان مایکروپینس
درمان مایکروپینس در کودکان و بزرگسالان متفاوت است. با توجه به اینکه ناحیه تناسلی در نوزادان و نوباوگان کماکان دوران رشد خود را پشت سر می‌گذارد، درمان تستوسترون می‌تواند باعث تقویت رشد آلت تناسلی شود که اغلب اوقات میزان این تقویت قابل ملاحظه است. گزینه‌های جراحی اگرچه محدودند، در مورد پسربچه‌ها و مردانی که آلت تناسلی آنان به نهایت رشد خود رسیده است، قابل استفاده خواهد بود.
بسته به برنامه درمانی تیم پزشکی دخیل در این مورد شامل متخصص بیماری‌های کودکان، ارولوژیست، متخصص غدد درون‌ریز، متخصص ژنتیک یا روان‌پزشک است.
درمان با تستوسترون
مایکروپینس در نوزادان و کودکان را می‌توان با سه تزریق داخل عضله تستوسترون درمان کرد. تحقیق نشان داده است که یک یا دو دوره تزریق سه مرحله‌‌ای تستوسترون (۲۵ تا ۵۰ میلی‌گرم) که به فواصل چهار هفته‌ای برای بچه انجام می‌شود می‌تواند باعث افزایش اندازه آلت تناسلی پسربچه بر مبنای طیف متناسب با سن وی گردد.
برای پسربچه دچار مایکروپینس عمل ختنه باید تا زمان تکمیل درمان با تسوسترون به تعویق بیفتد. عموماً گفته می‌شود که این درمان بیشترین تأثیر را در پسربچه‌های زیر سه ساله دارد اما درمان مزبور می‌تواند تا برای پسربچه‌های ۸ ساله نیز مفید باشد.
تغییر جنسیت
در گذشته کودکان خردسال دچار مایکروپینس اغلب و بیشتر در پاسخ به ناراحتی‌های فرهنگی مرتبط به کوچک بودن اندازه آلت تناسلی پسران تا نیاز پزشکی واقعی برای انجام این کار، تحت عمل جراحی تغییر جنسیت قرار می‌گرفتند. امروزه اقبال نسبت به این عمل به میزان زیادی فروکش کرده و با توجه به فواید بالقوه درمان با تستوسترون کارشناسان خردمندانه بودن عمل جراحی مزبور را زیر سؤال برده‌اند. این عمل نیاز به درمان هورمونی مذکر به مؤنث داشته و فاقد ویژگی رضایت شخصی فرد است.
اگر چنین عملی در مد نظر باشد، جراحی تغییر جنسیت عموماً باید در سنین بالاتر و زمانی انجام شود که پسربچه توانایی انتخاب آگاهانه را در مورد خود داشته و مورد ارزیابی روان‌شناختی گسترده قرار گرفته باشد.
جراحی بزرگ کردن آلت تناسلی مردانه
برخی از مردان دچار مایکروپینس به گزینه عمل جراحی بزرگ کردن آلت تناسلی (فالوپلاستی) روی میآورند که انجام آن با درجات مختلفی از موفقیت همراه است. چنین عملی که رهش غضروف مخفی نام دارد شامل رها کردن غضروفی است که آلت تناسلی را در طول عمل نعوظ حمایت می‌کند.
انجام این عمل باعث می‌شود که آلت تناسلی بیش از آن که در زاویهای حاد قرار گیرد حالتی مبهم به خود بگیرد که این باعث ایجاد حس بزرگ‌تر بودن آن می‌شود. ریسک‌های بالقوه در این عمل شامل آسیب دیدگی عصب، فقدان حس آلت، اختلال نعوظ، و انقباض آلت در صورت ایجاد بافت مجروح در محل برش جراحی است.
دیگر اشکال فالوپلاستی مثل جراحی فلاپ (یا پیوند زدن پوست از بدن دیگری) کمتر شایع است زیرا حامل ریسک قابل توجهی در مورد عوارض بوده و ممکن است سبب ایجاد اختلال در عملکرد جنسی شود.
تکنیکهای دیگری مثل ایمپلنت سیلیکون (پروتز)، فیلرهای پوستی صناعی، و تزریق چربی زیر جلدی بیشتر محتمل است که قطر آلت را افزایش دهند تا طول آن را. حتی اگر هدف مربوط به طول آلت محقق شود این عمل به طول آلت در حالت پژمرده تأثیر می‌گذارد نه طول آن در حالت نعوظ، که به همان وضعیت سابق باقی می‌ماند.
در عین حال پمپ‌ها و حجم دهنده‌های بازاری هم در دسترسند که نتایج پایداری با استفاده از آنها در افزایش طول آلت تناسلی حاصل نشده است. در بهترین حالت تأثیر آن در حداقل ممکن است. این دستگاه‌ها برای مردان دچار اختلال نعوظ تولید شده‌اند که از اساس مشکل متفاوتی محسوب می‌شود.
عوارض
از نقطه نظر عملی مایکروپینس می‌تواند عمل ادرار کردن را به دلیل ایجاد اشکال در هدایت جریان ادرار با مشکل مواجه سازد. بسیاری از مردان برای رفع این مشکل برای ادرار کردن روی کاسه توالت می‌نشینند.
به عنوان یک نکته مهم‌تر آلت تناسلی مردانه کوتاه‌تر از 5 سانتی‌متر با کاهش احتمال انجام لقاح مرتبط است. به علاوه برخی از مردان دچار مایکروپینس به مشکل کمبود تعداد اسپرم دچار هستند که نتیجه یک اختلال زیربنایی در غده هیپوفیز است. در چنین مواردی تکنیکهای کمک باروری در دسترسند که به شکل قابل ملاحظه‌ای شانس لقاح را افزایش می‌دهند.
جنبه‌های رشد عاطفی و ارتباطی
در حالی که درمانهایی برای تقویت رشد اندازه آلت تناسلی پسربچه‌ها در دسترس است،واقعیت این است که برخی پسریچه‌ها و مردان دارای آلت تناسلی کوچک‌تر از اندازه نرمال هستند. اگرچه برخی مردم بر این گمانند که این وضعیت باعث ایجاد مضرات روان‌شناختی ذاتی برای پسربچه دچار مشکل مزبور می‌شود، این باورها بیش از آنکه بازتاب دهنده تجارب خود فرد دچار مایکروپینس باشد بیشتر بازتاب دهنده تلقیات فرهنگی ما در مورد اندازه آلت تناسلی مردانه است.
در واقعیت امر، تحقیقات درازمدت نشان دادهاند که مردان دچار مایکروپینس هیچ تفاوتی در طرز تلقی در مورد خود در مقایسه با مردان دارای آلت با سایز متوسط یا آلت با سایز بزرگ‌تر از میزان متوسط ندارند. به علاوه وضعیت مورد بحث نشان داده نشده است که اختلالی در میزان شهوت جنسی مردانه، عملکرد جنسی، اقناع جنسی، توانایی رسیدن به نعوظ یا توانایی تحقق روابط جنسی لذت‌بخش ایجاد می‌کند.
منبع:
مهرین
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼