شما هم از بچه دار شدن می ترسید؟ (۲)

دکتر کاپلان به زوج‌های جوان پیشنهاد می‌کند که با نگاهی سبک‌تر و دلپذیرتر به پدر و مادر شدن بنگرند و مطمئن باشند که تجربه‌ی بسیار خوشایند و لذت‌بخشی خواهند داشت. آرامش‌بخش‌تر از همه آنکه شبح سنگین گناه و وحشت غیرعلمی را از خود دور ‌کنند که آنها عامل اصلی موفقیت و یا شکست فرزندان خود خواهند بود. در مطلب قبل خواندیم، اگر به داشتن بچه فکر می‌کنید ولی از مشکلات آن می‌ترسید بدانید که بر اساس دیدگاه‌های اقتصادی و حتی علمی جدید داشتن بچه، مفیدتر از نداشتن آن است. در ادامه صحبت های دکتر کاپلان را دنبال می کنیم:

نویسنده‌ی اقتصاددان و خوشبین سعی می‌کند با مدد‌گیری از تحقیقات وسیع و درازمدتی که درباره‌ی بچه‌های دوقلو و بچه‌هایی که به فرزندی خوانده شده‌ا‌ند به این دغدغه‌ی اساسی در دنیای مدرن پاسخ دهد که تجربیات واقعی حاکی از آن است که بچه‌داری آنقدر هم که تصور می‌شد سخت نیست، به ویژه آن‌که ثابت شده‌است تأثیر والدین در شکل‌گیری شخصیت بچه‌ها و تبدیل و هدایت آنها به بزرگسالان کمتر از آن مقداری است که خواب و خوراک را از والدین گرفته است.


جمع‌بندی‌ها و دیدگاه‌هایی که پدر و مادر شدن را بدبینانه می‌یابند در این نکته اساسی تمرکز می‌یابد که بدون شک والدین باید بیشتر زحمت بکشند و از تفریح کمتری برخوردار گردند. والدین به این باور عمومی تن می‌دهند که سال‌ها زحمت، از خود گذشتگی و هزینه‌ی مالی و نگرانی‌های تربیتی فشار فوق العاده‌ای را بر دوش آنها خواهد گذاشت و به همه‌ی این دلائل رغبت عمومی برای تولید مثل در سراسر جهان به‌ویژه در چند دهه‌ی اخیر کاهش چشمگیر داشته ‌است.

آرزوهای والدین برای فرزندان از شباهت‌های رفتاری و اخلاقی، شعور، پشتکار، صداقت و راستگویی و شادی گرفته تا موفقیت و پولدارشدن‌شان در آینده می‌تواند در میدان بحث بین «ذات» و «شرائط » به مناظره کشیده شود، بحث بی‌انتهایی که به ماجرای تقدم و تأخر «مرغ و تخم مرغ» معروف منجر می‌گردد.

از یک طرف نگاه منطقی وجود دارد که معتقد است بسیاری از توانمندی‌‌های فرزندان به ذات و طبیعت درونی آنها بستگی دارد که در کلافی پیچ در پیچ با دیدگاه متقابلی که بار اصلی شکل‌گیری شخصیت انسان‌ها را بر روش شرائط و امکانات قرار می‌دهد در هم می‌پیچد. آقای کاپلان با پذیرش اهمیتی که دو دیدگاه فوق در باورهای عمومی دارند به زیرکی تمام به شیوه نظری و علمی جدیدی روی می‌آورد که در تلاش است تا گره کلاف بین تاثیر و نقش ذات طبیعی و اجتماع را از هم باز کند.

دکتر کاپلان به تحقیقات دانشمندان «رفتار گرایی ژنیتیکی» روی می‌آورد و مطالعات تجربی دانشمندان فوق در خانواده‌هایی که بچه‌های دو قلو دارند و خانواده‌هایی که دارای «فرزند خوانده‌K هستند را مد نظر قرار می‌دهد. نتیجه‌ی تحقیقات دانشمندان «رفتارگرایی ژنتیکی» را به این نتیجه‌گیری نزدیک کرده است که در درازمدت، موقعیت مالی خانواده، ارزش‌های اخلاقی و رفتاری آنها و تلاش شبانه روزی‌شان برای ساختن فرزند موفق، شریف و مشابه خودشان در شکل‌گیری شخصیت بچه‌ها تاثیر چندانی ندارد.

این گروه از دانشمندان با تأکید هر چه بیشتر بر این نکته پافشاری می‌کنند که به نقش والدین در ایجاد نسل بعدی بزرگسالان بیش از حد امتیاز داده شده است. «رفتارگرایی ژنتیکی» اما بر این واقعیت توجه دارد که بیشترین تاثیر ماندگار بر فرزندان در این نهفته است که چه خاطره‌ی خوشایندی از والدین برای فرزندان پا بر جا می‌ماند. این شیوه‌ی علمی رفتاری به والدین می‌گوید که دست از کنترل و فعالیت‌های بی‌رویه بردارند و به جای آن در آرامش و دلپذیری کامل رابطه‌ی مطبوع و راحتی را با فرزندان در پیش بگیرند.

طرفداران این شیوه‌ی علمی تأکید می‌کنند که والدین می‌توانند از همه دانش و امکانات موجود برای رشد و پرورش فرزندان استفاده کنند اگر توانایی اجرای مطلوب و خوشایند آن را در خود حس می‌کنند. اگر از خواندن داستان‌های کنار تخت‌خواب برای فرزند تان لذت می‌برند و قادر به ایجاد داستان‌خوانی مطبوع هم هستند بدون هر گونه کوتاهی به آن همت گمارند.