دلبستگی مادر و نوزاد، چگونه ایجاد می شود؟

نوزادی شاد خوانده می شود که با والدین خود پیوند محکمی برقرار ساخته باشد .به نظر می‌رسد که این پیوند نوعی ارتباط درونی است و باور کنیم یا نه پدیده ای است خارق العاده .
قطعاً نمی توان تضمین کرد که شما مادران ،از همان بدو تولد، دلبستگی شدیدی به نوزادتان پیدا کنید .
در حقیقت عشق زیاد و عمیقی که وجودتان را به لرزه می اندازد ،نفستان را در سینه حبس کند و چشمانتان را به روی زندگی جدید می گشاید، ز در روزها و هفته‌های اول ایجاد نمی‌شود .
البته ممکن است چنین اتفاقی برای بعضی از والدین رخ دهد ،اما در بیشتر موارد، پیوند واقعی و عمیق میان فرزند و پدر و مادر، با گذشت زمان میسر خواهد شد.
دلبستگی میان مادر و فرزند به معنای عاشق شدن است و همچون عشق میان بزرگسالان، با برخورد محبت آمیز ،ابراز کلمات دلنشین و نگاه عاشقانه فزونی می‌یابد.
به زبان ساده ترهر نوزاد زمان بیشتری رادر آغوش مهربان مادر سپری کند پیوندش بیشتر میشود و مادر نیز به او دلبستگی بسیاری پیدا می کند و در نهایت ، آرامش و خرسندی غیر قابل وصفی نصیب هر دو می شود.
هنگامی که نظرات کارشناسان مختلف را درباره چگونگی تربیت و مراقبت از نوزاد بررسی می کردم ،با شیوه ای مواجه شدم که در زمینه ایجاد ارتباط میان نوزاد و والدین، و در نهایت خرسندی نوزادان نسبت به سایر روش ها برتری داشت.
دکتر ویلیام سیرز -کارشناسی که بسیار مورد علاقه من است این روش را" تربیت فرزند بر اساس ایجاد پیوند" نامیده است و نیز در بیان این شیوه تربیتی ،از همین عبارت استفاده میکنم.
البته این روش را واقعا نمی‌توان به عنوان طرحی نو قلمداد کرد ،چون در واقع این شیوه راهی است که پدران و مادران به طور غریزی در جهت پرورش فرزندانی شاد به آن گرایش دارند .
مهمترین عاملی که در جهت پرورش نوزاد شاد باید در نظر داشت توجه کردن به اوست. شما مادران باید باور داشته باشید که به طور غریزی قدرت درک نیازهای او را دارید و در نتیجه می دانید که چه چیزی برای او بهتر است .
بیشتر غرایز فطری شما در هماهنگی کامل با نیازهای نوزادتان است .نوزاد به این موضوع واقف است که شما مسئول نگهداری ،مراقبت و عشق ورزی به او هستید و برای برطرف کردن خواسته های او از سایر کارها دست کشیده اید.
غریزه مادری به شما حکم می کند که تمام نیازهای او مرتفع سازید و در این میان ،تنها مانع موجود سیل نصایح افرادی است که تازه ترین اخبار و شنیده های خود را به سویتان سرازیر می کنند.
درباره چگونگی تربیت نوزاد ،نظریه های ضد و نقیض بسیاری در سالهای اخیر مطرح شده است. مادران آمریکایی فاقد هرگونه پیشینه سنتی در مورد تربیت کودک خود هستند ؛زیرا کارشناسان هرساله راه های مختلفی را ارائه می دهند مادران نیز از آنها پیروی می‌کنند.
حال این سوال مطرح می‌شود که با وجود انبوه عقاید تغییر پذیر گوناگون چگونه مادران می‌توانند به غریزه فکری خود اعتماد کنند؟ واقعیت این است که در هیچ جای دنیا کتابی یافت نمی شود که روش درست پرورش و تربیت نوزاد را بیاموزد.
شما مادران ،خود باید به تنهایی به این موضوع بیندیشید و در صدد یافتن راه حل مناسب باشید و بدانید که فقط خود نوزادتان ،پاسخگو و راهنمای حل این معما خواهد بود.
کاری که باید انجام دهید، شناخته نوزادتان است تا از این طریق فرزندتان نیز به شما بیاموزد که چگونه شادی را در وجود او شکوفا سازید.
در این صورت است که شیوه "تربیت فرزند بر اساس ایجاد پیوند" معنا و مفهوم می یابد ؛زیرا اصول اولیه آن به عنوان زیربنای ساختاری این پیوند عظیم در نظر گرفته می شود .
مادرانی که دلبسته فرزندشان اند ، به نشانه هایی که از سوی نوزادشان فرستاده می شود توجه می‌کنند و پاسخگوی نیازهای او هستند.
آنها فرزندشان را در آغوش می گیرند، به او شیر می دهند و در کنارش می خوابند.
اگرچه برای برقراری پیوند ،انجام همه این کارها لازم نیست، اما توجه به این امور ،سبب ایجاد مطلوب ترین و مناسب ترین نوع ارتباط میان والدین و فرزندان میشود که شادی و نشاط را هم در پی دارد.
انسان در هر سنی برای کسب شادی و خرسندی، به پاکی درون و راستی و درستی پیرامونش نیاز دارد. در عین حال باید از اعتماد به نفس بالایی برخوردار باشد و دوست دارد که دیگران به ارزش واقعی او پی ببرند و درکش کنند .
نوزادان شاد به راحتی نیازهای خود را بیان می کنند، زیرا ارتباط نزدیکی با والدین خود دارند و این پیوند و ارتباط، همان چیزی است که در سراسر این کتاب به آن پرداخته شده است.

اجازه دهید نوزاد اشیا را لمس کند
نوزادتان فقط به خاطر تمایلات درونی خود است که می‌خواهد اشیای اطرافش را لمس کند، بلکه نیاز به این کار دارد .لمس کردن یکی از مهم‌ترین راه های یادگیری اوست.
پیش از آنکه نوزاد به مرحله سینه خیز رفتن برسد، باید اجازه دهیم که با وسایل مورد توجه بازی و آنها را لمس کند.
گاهی مشاهده می شود که او از اشیایی خوشش می آید که تماس با آنها در آینده، بدون نظارت والدین، خطرناک است.
در اینگونه موارد نیز بهتر است برایش محدودیت بازی قائل نشویم و اجازه دهیم که در حضور ما آن شی ء را لمس کند تا در دوره نوپایی ،دور از چشم ها، سراغ آن وسیله نرود .
در واقع ایجاد محدودیت کامل سبب شدیدتر شدن تقاضاهای عجیب او مری به نوزاد می شود و وسوسه او را برای لمس اشیای خطرآفرین بیشتر می کند.
برای ارضای کنجکاوی نوزاد ،شما مادران باید او را در خانه ،در آغوش بگیرید و وسایل الکتریکی موجود در خانه را یک به یک به او نشان دهید و بر سر هر کدام، به اندازه کافی توقف کنید تا فرزندتان آن شی را لمس کند و به درستی مشاهده نماید .
حتی در این زمان باید به او اجازه داده شود دکمه خاموش روشن ماشین لباس شویی را فشار دهد یا با تلفن بازی کند تا عطش درونی او برای لمس کردن و بازی کردن با این وسایل فروکش کند.
اگر پیش از سینه خیز رفتن فرزندتان به او اجازه دهید که وسایل را لمس کند، نوزادتان نیز پس از راه افتادن نیازی به دست زدن و بازی با وسایل خطر آفرین در خود احساس نمی کند.
کودکان همواره به این صفت معروف هستند که اگر شیئی را از دسترس آنها دور کنیم، کنجکاویشان برای دستیابی به آن شی بیشتر می‌شود.
به همین جهت وظیفه پدر و مادر است که پیش از ورود فرزند به مرحله نهایی و سینه خیز رفتن اتش درونی او را مهار کنند.
هنگامی که کودک بزرگتر شد و قدرت درک بهتر قوانین را پیدا کرد ،والدین می‌توانند به او بگویند و متوجه اش سازند که اجازه تماس با چه وسایلی را دارد یا ندارد.
دکتر ویلیام سیرز پیشنهاد می کند که مادر برای تماس نوزاد و با اشیای ایمن، از عبارت" می توانی دست بزنی "و برای تماس با اشیای خطرناک، از عبارت" اجازه دست زدن نداری" و برای تماس با حیوانات خانگی و اطرافیان از جمله "با ملایمت دست بزن" استفاده کند.
همچنین وقتی مادر می خواهد فرزندش را کنترل کند تا او به سمت چیزی چنگ می اندازد ،باید عبارت "تنها با یک انگشت لمس کن" را به کار ببرد.