نشانه های بیش فعالی کودکان، روش تشخیص
این‌گونه رفتارهای بیش‌فعالانه به‌طور معمول با عدم تمرکز همراه است و نشانه‌هایی دارد.
سندرم بیش‌فعالی، اختلالی است که بیشتر وقت‌ها در اثر کمبود توجه در کودکان به‌وجود می‌آید. این نوع سندرم، بیشتر در پسر‌ان دیده شده و از ۳سالگی شروع می‌شود اما تشخیص جدی آن از زمانی است که کودک به محیط مدرسه پا می‌گذارد و می‌توان رفتار او را در کلاس درس، مورد بررسی قرار‌داد. این‌گونه رفتارهای بیش‌فعالانه به‌طور معمول با عدم تمرکز همراه است و نشانه‌هایی دارد که مهم‌ترین آنها به شرح زیر می‌باشد:
- ناتوانی از یک‌جا نشستن و بی‌قراری در لحظه‌هایی که باید آرام بنشیند.
- قطع پی‌درپی گفت‌وگو و مکالمه‌ی بزرگ‌ترها
- انجام رفتارها و اعمالی که به آنها کارهای نسنجیده می‌گوییم.
- پاسخ دادن به سؤال، پیش از آن‌که جمله‌ی سؤال‌کننده به پایان برسد.
- بی‌صبری و بی‌تحملی شدید به‌نحوی که هر آنچه طلب کرد، باید در همان لحظه نیز آن را دریافت کند.
- ناتوانی در پی‌گیری مطلب‌ها به‌نحوی که بیشتر کارها را در میانه رها می‌کند.
- بی‌توجهی به نتیجه‌ی عملی که از او سر‌می‌زند.
- ناتوانی در کنترل احساس‌ها، فکرها و کارها
- پرحرفی به‌خصوص در کلاس درس
- مدام در حال حرکت و جنب‌و‌جوش بودن
- بی‌صبری و نداشتن تحمل برای ایستادن در صف و رعایت نوبت
- عصبی و حساس بودن و مرتب پایین و بالا پریدن
- هل دادن بقیه‌ی کودکان هنگامی که قرار است در صف و با آرامش بایستد.
- برهم زدن بازی بقیه‌ی هم‌کلاسی‌ها و دخالت بی‌مورد در کار آنها
- انجام تکلیف‌های مدرسه بدون توجه و دقت لازم
- به‌اصطلاح «قاپیدن» وسایل و اسباب‌بازی‌های کودکان دیگر
- بی‌توجهی به قوانین و مقررات وضع‌شده در کلاس یا مدرسه
- نداشتن مهارت‌های لازم در برقراری ارتباط های اجتماعی با دیگران
- گم‌کردن وسایل شخصی بر اثر بی‌مبالاتی و بی‌دقتی
- از این شاخه به آن شاخه پریدن در زمانی که باید توجه خود را بر موضوعی متمرکز کند و یا درباره‌ی آن موضوع به‌دقت صحبت کند.
برای تشخیص این بیماری، انجام آزمایش‌های پزشکی از نوع بینایی و شنوایی‌سنجی، آزمایش خون و بررسی مسائل ارثی و تاریخچه‌ی زندگی پدر و مادر، نوع زایمان و تولد او، ضربه‌های احتمالی مغزی، جراحی و بی‌هوشی در زمان کودکی و… باید انجام شود. نمره‌های مدرسه‌ی او از دیگر نشانه‌هایی است که به‌طور حتم باید بررسی شود.درضمن، فراموش نکنید که رفتار پدر و مادران و انتظارهای بی‌جای آنان از کودک و دادن لقب‌ها و صفت‌هایی مانند تنبل، بی‌عرضه و… می‌تواند از عامل‌های به‌وجودآورنده‌ی این خصیصه در کودکان باشد. امروزه این اختلال بعد از آزمایش از سوی روان‌پزشکان، قابل معالجه است.
منبع:
منو نینیم
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼