تغییر رفتار کودکان، هنگام دور شدن از والدین

وقتی والدین از معلم، دوستان و اشنایان فرزندشان می شنوند که او بچۀ خیلی خوب و آرامی است، تعجب می کنند و می گویند که فرزندشان در خانه این طور نیست.

وقتی آنها می شنوند که فرزندشان در خارج از خانه آرام و بی سر و صدا است تعجب می کنند و از خودشان می پرسند که چرا رفتار او در بیرون از خانه کاملاً متفاوت است.

رفتار کودک با توجه به شخصی که همراه اوست و مکانی که او در آنجاست، متغیر است. معمولاً والدین وقتی فرزندشان را از مدرسه، مهد کودک یا خانۀ اقوام به منزل خودشان می برند، متوجۀ این مسئله می شوند.

به محض اینکه آنها به خانه می رسند، کودک شروع می کند به گریه سر دادن، غرغر کردن و چسبیدن به پدر یا مادرش. وقتی والدین از معلم یا مربی مهد کودک یا اقوام شان می پرسند که آیا تا قبل از رسیدن آنها فرزندشان این گونه بوده یا نه، بیشتر با جواب منفی رو به رو می شوند.

والدین از شنیدن اینکه به فرزندشان خوش گذشته، خوشحال می شوند ولی از کارهایی که او اکنون انجام می دهد، ناراحت می شوند. بیشتر اوقات وقتی پدر یا مادرِ کودکی پیش او می روند، او بیشتر احساس راحتی می کند به همین دلیل رفتارش تغییر می کند.

وقتی او والدینش را می بیند احساسات نهفتۀ خودش را ابراز می کند. شاید او روز سختی را گذرانده باشد، مثلاً از اسباب بازی مورد علاقه اش دور شده باشد و یا اینکه مربی او فشار زیادی به او وارد کرده باشد.

شاید هم او از دست والدینش به خاطر اینکه او را پیش مربی مهد تنها گذاشته اند، ناراحت و عصبانی باشد. وقتی والدینِ او برای بردنش می آیند، او ناراحتی هایش را سر آنها خالی می کند.

وقتی فرزندتان در خانه و کنار شما نیست، طبیعی است که نتواند نیازهایش را به دیگران بگوید. بزرگترها هم در محیط خارج از خانه و سر کارشان، محافظه کارتر می شوند. بنابراین کاملاً طبیعی است که کودکی که از شما دور بوده وقتی شما را می بیند یکدفعه مثل بمب منفجر شود.

گاهی اوقات هم شرایط برعکس می شود. یعنی کودک وقتی خارج از خانه مشغول بازی و تفریح است خوشحال بوده و دوست ندارد با شما به خانه بیاید.

والدین چنین کودکی فکر می کنند که در طول این مدت به کودک خیلی خوش گذشته است، ولی این طور نیست، کودک در طول آن مدت درون خودش بوده و از بازی لذت نمی برده است. معمولاً بچه های دو ساله این گونه هستند. آنها بیشتر ترجیح می دهند در کنار مادرشان مشغول بازی باشند.

اگر فرزندتان مدتی از شما دور بوده و وقتی شما را می بیند شروع به شکوه و گلایه می کند، حتماً از معلم، مربی و یا دوستی که فرزندتان را پیش او گذاشته اید در مورد کارهای آن روزش سؤال بپرسید. وقتی ارتباط خوبی میان شما و این افراد وجود داشته باشد، راحت تر رفتارهای فرزندتان را پیش بینی و درک می کنید.

اگر می دانید که رفتار فرزندتان با دیدن شما تغییر می کند، می توانید از قبل برنامه ریزی کنید و وقتی او بداخلاقی می کند، حواسش را با چیز دیگری پرت کنید.

مثلاً وقتی او را می بینید به او بگویید: وقتی رسیدیم خونه با هم خمیر بازی می کنیم. بعد زودتر آنجا را ترک کنید تا بتوانید کمی با فرزندتان بازی کنید، در این صورت او فرصت کافی برای فکر کردن به حرف های شما را خواهد داشت و با علاقه به خانه برمی گردد.

منبع: کودک آنلاین