والدین کودکان مبتلا به اوتیسم، فرزندتان را پذیرفته اید؟

پذیرش کودک اولین و مهم ترین گام کمک خانواده به خود و کودک می باشد.

هیچ فرد یا گروهی به اندازۀ والدین، بر نیازها، مشکلات، شرایط مادی و روانی حاکم بر خانواده، نیازهای کودک مبتلا به اوتیسم، ظرفیت ها و توانایی های موجودشان برای مقابله با مشکل، اشراف و آگاهی ندارند. آنها در دسترس ترین و قابل اعتمادترین منبع کمک و حمایت برای خود و خانواده شان می باشند.

همواره به یاد داشته باشید بهترین راه کمک به کودکتان، کنترل آمدن با فشار روانی خود شماست و در این راه اولین قدم خود شما هستید که باید بردارید نه دیگران. در زیر برخی از حمایت ها و مراقبت هایی که والدین می توانند از خود و خانواده شان به عمل آورند آمده است:

پذیرش کودک

پذیرش کودک اولین و مهم ترین گام کمک خانواده به خود و کودک می باشد. برای ایجاد یک روحیۀ مبتنی بر پذیرش در فضای خانواده، اقدامات زیر باید صورت گیرد:

- با عینکی که بسیاری از آدم ها به چشم می زنند و دنیا را با آن تیره و تار و نارسائی ها و نقایص را چند برابر بزرگتر می بینند، هرگز به فرزندتان نگاه نکنید. در مواجهه و برخورد روانی با او، عینک سیاهتان را از چشم درآورید.

- با خط کشی که بسیاری از ما آدم ها در دست داریم و عادت داریم به آن وسیله میان زشت و زیبا، باهوش و کم هوش، توانا و ناتوان خط بکشیم، بین فرزندتان و خودتان، بین او و همسالانش، بین او و خواهر برادرش، بین او و خودش خط و مرزی نکشید.

- حق لذت بردن از علائق را که برای خود و دیگر فرزندانتان قائلید، برای او نیز قائل باشید. این واقعیت که مبتلا به اوتیسم است، نباید باعث شود او را تحت فشار برخوردها و شیوه هایی قرار دهید که خود می پسندید و یا لزوماً می خواهید به نقطه ای برسانید که گمان می کنید به صلاح او است. این روش های سخت گاه فرزندان عادی را دچار آشفتگی می کند.

- هرگز او را خلاصه شده در بیماری اش نبینید. او جنبه های بی همتا و کم نظیری دارد که باید آن را ارج گذاشت و زمینۀ رشد او را در دنیای آزاد، نه قهری و اجباری فراهم کرد.

- هرگز او را با کودکان دیگر، همسالان و حتی کسانی که اختلال شبیه او دارند، مقایسه نکنید. هر کودکی می تواند منحصر به فرد باشد. مقایسۀ شما ممکن است از علاقۀ شما به او بکاهد و مانع تلاش شما برای شکوفایی او شود.

- نسبت به او عشق غیر مشروط داشته باشید. او فرزند هیچ کس جز شما نمی باشد.

- حمایت افراطی از او به عمل نیاورید. اجازه بدهید تا جایی که امکان دارد بسیاری از کارها را به تنهایی انجام دهد. اینها نشان دهندۀ پذیرش کودک از سوی شما می باشد.

- سرگرمی ها و فعالیت های لذت بخش و پرنشاطی را با کودکتان تجربه کنید. مواردی که هر دو از آن لذت می برید انجام دهید.

- هرگز به والدینی که شرایط شما را ندارند احساس رشک نکنید. این نوع احساسات مانع علاقۀ شما به کودک و فراهم کردن زمینه برای رشد ظرفیت های مثبت او و نیز یاس و درماندگی شما می شود.

- همان اندازه که شما متعلق به جامعۀ پیرامونتان هستید و با آن تعامل برقرار می کنید، کودک نیز عضوی از آن جامعه هست. بنابراین از حضور او در اجتماع احساس سرافکندگی نکنید.

- هرگز وقت خود را صرف علل و یا عوامل مقصر ایجادکنندۀ شرایط کودک و یا اینکه چه میزان در آینده پیشرفت خواهد کرد نکنید. چنانچه در شرایط حاضر درست تصمیم بگیرید و عمل کنید نتیجۀ مطلوب خود به خود حاصل خواهد شد.

- اگرچه درک دنیای این کودکان و دریافت های آنها از آنچه پیرامونشان می گذرد برای ما سخت است، اما بسیاری از آنها گفته و یا نوشته اند که همیشه به تفاوت خود با دیگران پی برده و از آن رنج می برند. بنابراین مراقب رفتارتان با آنها باشید تا دریافت هایشان از این تفاوت ها تلخ تر نشود.

- با کسانی که شرایط شما را دارند و یا با والدین سایر کودکان مبتلا به اوتیسم ارتباط برقرار کنید. آنها احساسات شما را بیشتر از دیگران درک خواهند کرد و در پیدا کردن برنامه های درمانی به شما کمک خواهند کرد.

در همراهی آنها با شما هیچ گونه قضاوتی، مقایسه ای و اتهامی در میان نیست. تنها یک حقیقت است و آن اینکه آنها درک خواهند کرد که مراقبت از یک کودکِ دارای مشکل تا چه اندازه دشوار است. گروه های والدین، از دادن یک فنجان چای گرفته تا پیدا کردن مراکز درمانی و گروه های حمایتی دیگر بسیار خوب به یکدیگر کمک می رسانند.

- همواره این نکته را در نظر داشته باشید که هیچ کدام از شما دو نفر (خود و همسرتان) مقصر شرایط موجود نمی باشید. هر چه دانشتان را در مورد این اختلال افزایش دهید بیشتر به این نتیجه پی خواهید برد. این شرایط برای هر کس دیگری ممکن است رخ دهد.

- هیچ کس، دیگری را در انجام مسئولیت های مربوط به کودک مبتلا و یا دیگر کودکان تنها نگذارید. آنها فرزندان هر دوی شما هستند.

- ممکن است دیگر فرزندان خانواده همانند والدینشان تحت فشار روانی ناشی از داشتن یک خواهر و یا برادر مبتلا به اوتیسم باشند، و همیشه دغدغۀ اینکه او چگونه درس خواهد خواند، آیندۀ او چه خواهد شد را داشته باشند. اثر این فشارهای روانی را می توان در رفتارهای اضطرابی، افت تحصیلی، خواب و تغذیۀ آنها دید.

- برخی از دیگر کودکان خانواده ممکن است احساس طرد شدن بکنند و از اینکه می بینند وقت والدین هر روز به گونه ای صرف کمک به کودک مبتلا به اوتیسم می شود دچار حسادت شوند. احساس حسادت و طرد شدگی می تواند در رفتارهایی شبیه انتقام گیری از والدین، نافرمانی، افت تحصیلی، مشکلات ارتباطی با همسالان و اصرار بر انجام تقاضاهایشان از سوی والدین آشکار شود.

منبع: کودک آنلاین