تلویزیون دیدن کودکان، عامل بیماری اوتیسم است؟

نی نی بان، گروه ترجمه : شما تنها کسی نیستید که در مورد این مسئله نگران هستید. اختلالات طیف اوتیسم ممکن است از نظر والدین ترسناک باشد. بخشی از این مسئله می تواند به دلیل این باشد که هنوز چیزهای زیادی درباره اوتیسم ناشناخته هستند. پزشکان و دانشمندان هنوز سعی دارند دلایل بروز اوتیسم را مشخص کنند. اوتیسم خودش را به شکل مجموعه مشخصی از خصوصیات و ویژگی ها در کودکان و بزرگسالان نشان می دهند که شامل مشکل در تعاملات اجتماعی، مشکل در ارتباط کلامی و غیرکلامی، رفتار یا کلام تکراری و تمایلات وسواس گونه است.

آمارها از رشد ابتلا به اوتیسم خبر می دهند. از هر ۵۰ کودک، برای ۱ کودک تا قبل از ۸ سالگی تشخیص اوتیسم داده می شود که این تعداد نسبت به سال های قبل ( ۱ کودک از هر ۸۸ کودک) افزایش پیدا کرده است. اوتیسم ۴ برابر بیشتر در پسران شایع است اما آمارها همیشه همه داستان را به ما نمی گویند. بعضی از متخصصین معتقدند افزایش نرخ ابتلا به اوتیسم ممکن است به سادگی ناشی از این باشد که تعداد بیشتری از کودکان مورد تشخیص قرار می گیرند چون میزان آگاهی و دانش در مورد این اختلال بیشتر شده و طیف وسیعی از اختلالات رشد در حال حاضر به عنوان بخشی از اختلالات طیف اوتیسم شناخته می شوند.

علی رغم چیزی که ممکن است شنیده باشید، واکسن ها عامل اوتیسم نیستند. در واقع برگزار کنندگان تحقیق ۱۹۹۸ وجود هرگونه رابطه میان واکسن های سرخک، سرخجه و اوریون با اوتیسم را تکذیب کردند.

آیا تماشا کردن بیش از حد تلویزیون می تواند عامل اوتیسم باشد؟ پاسخ به این سوال تقریبا منفی است. علی رغم این واقعیت که در مقاله ۲۰۰۶، محققین در دانشگاه کومل گزارش کردند که میان افزایش میزان تماشای تلویزیون توسط کودکان زیر ۳ سال و بالا رفتن نرخ اوتیسم رابطه وجود دارد اما محققین دیگر معتقدند عوامل مهم تری منجر به اوتیسم می شوند که از میان آنها می توان به اختلالات کروموزومی و ژنتیکی، سرخجه مادر در دوران بارداری یا آسیب مغزی جنین در ماه های پایانی بارداری اشاره کرد. سن والدین هم می تواند یکی دیگر از عوامل باشد. یک مطالعه در این رابطه نشان داده است نوزدان زنان بالای ۴۰ سال در مقایسه با زنان ۲۵ سال یا کمتر، دو برابر بیشتر در معرض خطر اوتیسم قرار دارند. یافته های تحقیقات جدیدتر نشان می دهند ۲۰% تا ۳۰% از موارد اوتیسم و اسکیزوفرنی ممکن است با پدر مسن تر در ارتباط باشد. علاوه بر این محققین باور دارند مجموعه ای از عوامل محیطی که تا کنون شناخته نشده اند مانند قرار گرفتن در معرض دود سیگار، مواد شیمیایی داخل محصولات بهداشتی خانه و ویروس ها می توانند حتی پیش از شروع تلویزیون دیدن، باعث بروز مشکل شوند.

با وجود اینکه علل اوتیسم ناشناخته هستند، نشانه های زودهنگام اوتیسم لزوما غیرقابل تشخیص نیستند. بیشتر والدین کودکان اتیستیک، تاخیر در مهارت های زبانی را در حدود ۱۸ ماهگی تشخیص می دهند و در واقع، زنگ خطرهایی وجود دارند که والدین می توانند حتی پیش از ۱۸ ماهگی به آنها توجه کنند. بر اساس اعلام انجمن پزشکی کودک امریکا (PPA) در سال ۲۰۰۷، بعضی از نشانه های زودرس (پیش از ۱۸ ماهگی) و دقیق تر که باید به آنها توجه داشته باشید، شامل موارد زیر است:

وقتی نام کودک را صدا می کنید، به سمت صدا برنمی گردد.

وقتی به چیزی اشاره می کنید و از او می خواهید که به آن نگاه کند، کودک برنمی گردد و یا برای نشان دادن اشیا یا اتفاقات جالب، از اشاره استفاده نمی کند.

غان و غون نکردن

تاخیر در لبخند زدن

عدم برقراری ارتباط چشمی با دیگران

به جای وابستگی به اشیا نرم مانند بالش یا عروسک های پارچه ای، به اشیا سفت و محکم مانند خودکار، چراغ قوه، دسته کلید و یا مجسمه شخصیت ها علاقه و وابستگی نشان می دهد.

از دیگر علائم هشداردهنده اوتیسم که در صورت مشاهده آنها کودک باید توسط پزشک ارزیابی شود، می توان به موارد زیر اشاره کرد:

غان و غون نکردن، اشاره نکردن و یا حرکات دیگر بعد از ۱۲ ماهگی

نگفتن حتی یک کلمه بعد از ۱۶ ماهگی

نگفتن جملات دو کلمه ای بعد از ۲۴ ماهگی

کمبود مهارت ها زبانی یا اجتماعی در هر سنی

اگر در مورد هر کدام از این نشانه ها نگران هستید و یا کودک شما بعضی از علائم اولیه اوتیسم را نشان می دهد، با پزشک متخصص کودکان صحبت کنید. پزشک می تواند با استفاده از ابزار استاندارد غربالگری، اوتیسم و یا خطر ابتلا به آن را تشحیص دهد. با وجود اینکه درمانی برای اوتیسم وجود ندارد اما مداخلات زودهنگام می تواند تغییرات مثبت زیادی را در زندگی کودک ایجاد کند. درمان های رفتاری می تواند به کودکان کمک کند تا مهارت های اجتماعی و زبانی را گسترش دهند و استفاده از داروها می تواند رفتارهای تکانشی و بیش فعالی را درمان کند.

در صورتی که هیچ کدام از نشانه های بالا در کودک وجود ندارند اما هنوز نگران هستید، بهتر است سعی کنید آرام باشید و به الگوهای رفتاری کودک دقت کنید و به خاطر داشته باشید که ممکن است حتی سالم ترین کودکان، بعضی اوقات خجالتی و ساکت باشند). از پزشک کودک راهنمایی بخواهید و اجازه ندهید ترس هایتان مانع لذت بردن از لحظاتی باشد که با کودک سپری می کنید.