چگونگی مراقبت از کودک، تولد تا سه سالگی

مطالعات علمی نشان می دهد که کودک در ۱۲ یا ۱۴ ماه اول به یک محیط، به یک شرایط، به یک روابط یکسانِ سادۀ نامتغیری سخت نیازمند است.

مطالعات علمی نشان می دهد که کودک در ۱۲ یا ۱۴ ماه اول به یک محیط، به یک شرایط، به یک روابط یکسانِ سادۀ نامتغیری سخت نیازمند است و شاید بتوان نتیجه گرفت که در این دوران فرزند من و شما به یک نفر که به عنوان فرد اصلی و اساسی به حساب بیاید، برای بزرگ کردن و یا ارتباط با او احتیاج دارد و درگیر شدن چند نفر مسائل و مشکلاتی را به وجود خواهد آورد.

- اگر قرار است یکی از دو نفر مسئولیت اصلی و اساسی را به عهده بگیرد احتمالاً مادر خواهد بود؛ زیرا دوران شیر دادن بچه بین ۸ تا ۱۴ ماهگی او به پایان می رسد. در این دوران مخصوصاً به خاطر شیر دادن، این ارتباط قطعی و مسلم است.

- ولی آنچه که اهمیت دارد این است که من و شما باید بدانیم در این زمینه توافق و رضایت هر دو طرف اصل و اساسی خواهد بود. اگر یک نفر که معمولاً مادر است براساس تقسیم کار این مسئولیت را برعهده گرفت و حاضر شد از فرزند خودش مواظبت و مراقبت کند، بهتر آن است که دربارۀ فرزند دوم و یا سوم هم که می خواهند بیاورند این چنین کنند.

زیرا از یک طرف باید این بچه ها را یک نفر، مخصوصاً در آغاز یک دست و یکنواخت تربیت کند و از طرف دیگر این آگاهی از فرزند اول در ارتباط با فرزند دوم به دلیل اینکه مادر آنها را بیش از پدر خانواده، بزرگ کرده و در ارتباط با آنها بوده کمک می کند که بتواند شرایط و روابط را به گونه ای مطلوب در مقام مقایسه با پدر به وجود بیاورد.

- برخی از اوقات بهانه ای در این زمینه می آید و آن هم این است که دیگری یا مادر همسرم بهتر از من می تواند از فرزندم مراقبت کند. گرچه ممکن است این حرف در مواردی بسیار جزئی و کم درست باشد اما واقعیت مسئله این است که اولاً فرزندتان به شما احتیاج دارد و تنها این دوران اولیه نیست که شما می توانید نقش مادری را به دیگری حواله بدهید بلکه شما باید در تمام طول زندگی فرزندتان همچنان پدر و مادر او باقی بمانید.

- متاسفانه بیشتر پدران و مخصوصاً مادرانی که فرزند ۱ تا ۳ ساله خود را در اختیار دیگران می گذارند آهسته آهسته احساسی از خودخواهی و خودپسندی همراه با احساس گناه و تقصیر می کنند. اما تجربه ای که معمولاً در عمل اتفاق می افتد یکی حسادت و دیگری خشم را در وجود خودش احساس می کند.

به این معنا که خیلی از اوقات افراد در محیط کار به کسی که از فرزندشان مواظبت و مراقبت می کند حسادت می کنند. مخصوصاً آن زمانی که از کارشان راحت و راضی نیستند و درنتیجه احساس عجیب و غریبی است که فرزند من شخص دیگری را دوست دارد و لذت حضور و وجودش را دیگری می برد و من اینجا به کاری به خصوص آن زمانی که دوست ندارم مشغول هستم.

اما احساس دیگری هم وجود دارد و آن هم خشم است. بسیاری از اوقات مادران خود را آماده کرده اند، خود را دلشاد نگه داشته اند که هم اکنون به منزل می روم و با عزیز و فرزندم خواهم بود و آن زمان که به فرزندشان شیر می دهند این خوشحالی را دارند که او را در آغوش خواهند گرفت و شیرۀ جانشان را در اختیار عزیزشان می گذارند.

اما وقتی که به خانه می روند یا او را از نظر شیر خوردن سیر می بینند و یا او عمیق و سنگین خوابیده و درنتیجه مادر از امیدی که داشته دور می افتد و نا امید می شود این احساس برخی اوقات آهسته آهسته به خشم تبدیل می شود.

- آنچه که اهمیت دارد این است که اگر همچنان تصمیم داریم که فرزندمان را به دیگری بسپاریم باید بدانم که این خطر و آسیب احتمالاً تا ۳۰ یا ۳۶ ماهگی همچنان در کمین فرزندمان است.

در حالی که اگر خود ما با عزیزمان باشیم، بین ۲ تا ۳ سالگی روزی ۲ تا ۳ ساعت می توانیم او را به محیط آموزشی ببریم که در اغاز خود ما هم در آنجا خواهیم بود، تا او به امنیت و اطمینانی برسد و از ما بخواهد مستقیم و غیرمستقیم که می توانیم آنجا را ترک کنیم.

بین ۳ تا ۴ سالگی حداقل باید روزی ۵ ساعت فرزندمان در چنین محیطی باشد و از ۴ سالگی به بعد این اوقات باید به ۸ ساعت برسد. بنابراین آنچه که از من و شما انتظار می رود برای یک و دو سال اول است که در کنار عزیزانمان باشیم.

- در شش هفته اول بهتر است که مادر همچنان در کنار فرزندش باشد و حتماً به او شیر بدهد. علت این است که قلاب های ارتباطی و یا به هر حال شبکه ای از تعلق و ارتباط را که کودک سخت به آن نیازمند است و در سیستم عصبی او کاملاً جا می افتد و حالات او را بعداً به مقدار زیادی توزیع و توجیه می کند. در شش هفتگی سخن از این است که رفتن مادر بدون تردید به فرزند آسیب فراوانی می زند.

- اما مادری که مایل است سر کار برود این کار را نباید بین ۶ تا ۱۸ ماهگی انجام بدهد. یعنی اگر واقعاً تصمیم دارید بین ۶ تا ۱۸ ماهگیِ فرزندتان سر کار بروید همان بهتر که یک یا دو سه ماهی زودتر از شش ماهگی این کار را انجام دهید.

زیرا در این دوران کودک وارد مرحله بحرانی می شود که نمی تواند از آن کسی که مانند هوا، به او سخت احتیاج دارد دور بیفتد و غالب بچه ها بین ۶ تا ۱۸ ماهگی گرفتار بیماری و نوعی زاری می شوند که تقریباً همۀ زندگی شان را می تواند تحت الشعاع قرار بدهد.

- اگر شما تا ۸ ماهگی کنار فرزند خود ماندید، بین ۱۸ تا ۳۰ ماهگی باید با قید احتیاط و آهسته آهسته اگر مجبور به رفتن سرکار هستید آن را انجام دهید و به هیچ وجه نمی شود به یک باره فرزند شما مثلاً در ۲ سالگی صبح بیدار شود و متوجه شود فرد دیگری مسئولیت و مراقبت و مواظبت از او را به عهده گرفته است.

منبع: کودک آنلاین