تشخیص زودهنگام اوتیسم، دو روش جدید

محققان موفق به توسعه دو روش جدید عینی شده‌اند که قادر به تشخیص بیماری اوتیسم است؛ این دو روش بر مبنای تفاوت‌های مغزی بیماران با افراد عادی قرار دارد.
معمولا تشخیص بیماری اوتیسم در مراحل اولیه بسیار دشوار است؛ در حالی که متوسط سن تشخیص در آمریکا حدود چهار سال است؛ ‌روشی که محققان به تازگی توسعه داده‌اند قادر به تشخیص بیماری در ۱۸ ماهگی است.بر اساس تحقیقات قبلی اطلاعات بصری در مغز بیماران مبتلا به اوتیسم به گونه‌ای متفاوت پردازش می‌شود.
بر اساس یک تئوری به‌نام binocular rivalry،‌ زمانی که به طور هم‌زمان در مقابل هر چشم یک تصویر کاملا متفاوت قرار می‌گیرد، وضعیت مغز برای پردازش بین دو حالت تغییر می‌کند. مطالعات قبلی نشان می‌دهد این فرآیند در ذهن افراد مبتلا به اوتیسم بسیار آهسته‌تر صورت می‌گیرد. در مطالعات جدید محققان مرکز تحقیقات اوتیسم در دارتموث آمریکا روشی را توسعه داده‌اند که این فرآیند را اندازه‌گیری می‌کند.
در این آزمایش به الکترودهای الکتروانسفالوگرافی یا EEG و یک صفحه نمایش نیاز است تا بتوان مدت زمان پردازش دو تصویر مختلف همزمان نمایش‌داده شده به هر چشم را اندازه‌گیری کرد. با این روش می‌توان اوتیسم را با دقت ۸۷ درصد تشخیص داد. این روش یک نشانگر غیر کلامی اوتیسم در بزرگسالان است و محققان در حال بررسی این موضوع هستند که آیا این روش در کودکان یا بزرگسالان غیر کلامی نیز کاربرد دارد.محققان استرالیایی نیز به دنبال روش‌های تشخیص بیماری اوتیسم از طریق نشانگرهای موجود در مغز هستند.
شبکیه چشم از بافت‌های عصبی تشکیل شده و با رشته‌های عصبی به مغز مرتبط می‌شود. بر اساس این مطالعه الگوی سیگنال‌های الکتریکی در مغز افراد مبتلا به اوتیسم متفاوت است و با بررسی آن می‌توان این اختلال را تشخیص داد. هر دو روش نیازمند تحقیقات گسترده‌ای هستند.اوتیسم یک اختلال عصبی است که عملکرد مغز را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این معلولیت رشدی معمولا در سه سال اول زندگی به طور کامل آشکار می‌شود.
معمولا این سه سال اول، دوره طلایی قلمداد می‌شود و چنانچه در این دوره مربیان و والدین کودک این عارضه را شناسایی کنند و در صورت درمان و رسیدگی می‌توان کودک را به مدرسه فرستاد و مهارت‌های زیادی را به او آموخت.

برخی از مهم‌ترین نشانه‌های اوتیسم
-دیر به حرف افتادن یا عدم تمایل به صحبت کردن؛ ۴۰ درصد از مبتلایان به اوتیسم هرگز صحبت نمی‌کنند.
-مشکل در درک دیدگاه گوینده
-استفاده از کلمات و عبارت‌های تکراری
-تکرار رفتارهای کلیشه‌ای مانند تکان دادن دست یا بدن
-تمرکز طولانی‌مدت روی اشیا
-خودزنی
-پرخاشگری
-ناتوانی در بیان اسم
-ناتوانی در برقراری ارتباط چشمی
-علاقه به بازی‌های تکراری
-خیره‌شدن به یک شئی یا تصویر
-فقدان حس همدلی و به اشتراک گذاشتن احساسات
-نداشتن تمایل به ایجاد دوستی با هم سن و سالاننتایج این مطالعه در نشریه Current Biology منتشر شده است