وقتی عزیزی را از دست میدهیم یا دچار فقدانی عمیق میشویم، دنیا برای لحظاتی از حرکت میایستد. در ابتدا شاید باورش سخت باشد، بعد غمی عمیق در دل مینشیند، شاید حتی خشمگین شویم یا با خودمان چانه بزنیم که ای کاش همه چیز جور دیگری بود.
گاهی این اندوه آنقدر سنگین میشود که دلمان میخواهد کناره بگیریم و در سکوت بمانیم. اما بهمرور، ذهن و دل ما یاد میگیرند که با نبودن، با دلتنگی و با خاطرات کنار بیایند.
سوگواری زمانبر است و برای هر کسی شکل متفاوتی دارد. مهم این است که به خودمان اجازه بدهیم حس کنیم، اشک بریزیم، حرف بزنیم، و در نهایت دوباره به زندگی برگردیم—با قلبی که زخمش را پذیرفته، اما هنوز میتپد.
در ویدئوی زیر، بیشتر درباره این تجربه انسانی و راههای عبور از آن صحبت میکنیم