بیحسی موضعی اپیدورال، نیازمند دقت بیشتر
وارد شدن این دارو‌ها به بدن جنین می‌تواند آسیبهای مغزی خاصی را نیز برای نوزاد به وجود بیاورد.
روش اصلی انجام بیهوشی در جراحی‌های سزارین مانند همه روشهای جراحی دیگر، بیهوشی عمومی است، نکته متفاوت در سزارین با روشهای جراحی دیگر این است که پزشک در دقایق اولیه آن استرس زیادی دارد، چون باید به سرعت به رحم دسترسی پیدا کند و جنین را از رحم خارج کند، در غیر اینصورت ممکن است ورود داروهای بیهوشی از طریق خون مادر به جنین باعث شل شدن بچه و بیهوشی و حتی خفگی جنین شود.
وارد شدن این دارو‌ها به بدن جنین می‌تواند آسیبهای مغزی خاصی را نیز برای نوزاد به وجود بیاورد که اثرات آن ممکن است تا سال‌ها بعد خود را نشان ندهند، به غیر از همه این‌ها، خود بیهوشی عمومی هم مانند همه جراحی‌های دیگر خطرات خاص خود را برای مادر به همراه دارد از جمله عفونت‌های ریوی، آسیبهای مغزی در اثر ماده بیهوشی و دردهای شدید بعد از عمل جراحی که معمولا با برطرف شدن بیهوشی به وجود می‌آیند.
به دلیل همه خطرات فوق، پزشکان از روشهای بیحسی موضعی اپیدورال یا نخاعی هم برای انجام سزارین استفاده می‌کنند. در روش بیحسی نخاعی که ساده‌تر و سریع‌تر است، ماده بیهوشی به خود فضای نخاعی تزریق می‌شود، اما روش اپیدورال برای این عمل جراحی کمی بیشتر طول می‌کشد و دقت بیشتری را می‌طلبد.
نکته مثبت این روش بیحسی، هوشیار بودن مادر حین انجام جراحی است. اگرچه مادر نمی‌تواند محل انجام عمل را ببیند اما به سرعت و بعد از خارج کردن جنین از رحمش می‌تواند نوزاد را در آغوش بگیرد و این از نظر روحی و ارتباط عاطفی مادر و نوزاد بسیار حائز اهمیت است. سزارین معمولا وقت زیادی نمی‌گیرد و روشهای بیحسی موضعی، زمان مناسبی در اختیار پزشک قرار می‌دهند تا بدون استرس از آسیبهای احتمالی به جنین، کار خود را انجام دهند.
با توجه به نکات فوق معمولا توصیه می‌شود بیهوشی عمومی فقط در مادرانی که امکان انجام روش بیهوشی موضعی وجود ندارد، انجام شود. انتخاب روش مناسب بیهوشی هم باید با مشورت متخصص زنان و پزشک متخصص بیهوشی و با توجه به شرایط مادر انجام شود.
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼