زایمان سزارین و عوارض، آیا میدانید؟

یک زایمان سزارین یکی از سه روشی است که نوزاد می تواند به دنیا بیاید: تولد واژینال خود به خودی، زایمان واژینال با جراحی و زایمان شکمی با جراحی. تمام این حالت های زایمان مزایا و معایبی دارند اما بدون تردید تولد واژینال روش استاندارد طلایی است.
زایمان سزارین معمول، زن را به تنهایی به داخل اتاق عمل می فرستد. همسر او منتظر می ماند تا اتاق عمل برپا شده و بی حسی موضعی مثل مهار نخاعی قبل از این که به داخل اتاق بیاید، کامل شود. جراحی حدود ۴۵ دقیقه زمان می برد که بچه در ۱۵-۱۰ دقیقه اول به دنیا می آید و ترمیم بقیه زمان را به خود اختصاص می دهد که در آن بچه و همسر غالبا در اتاق کودک هستند. بچه معمولا برای تغذیه با شیر مادر و پیوند با او در اتاق ریکاوری، به نزد مادر برگردانده می شود. به دنبال اکثر سزارین ها، یک کاتتر ادراری برای ۲۴ ساعت، برای مادر تعبیه می شود و آنژیوکت (مسیر وریدی) حداقل ۲۴ ساعت باقی می ماند. زن حداقل ۱۲ تا ۱۸ ساعت پس از جراحی در بستر و ۱ یا دو روز بیشتر در هنگام زایمان واژینال در بیمارستان باقی می ماند.
برخی برش های سزارین طوری انجام می شوند که قبل از شروع زایمان ایجاد شوند زیرا خود زایمان مثلا در مورد تشخیص پلاسنتا پرویای کامل (جفت مستقیما روی دهانه سرویکس را می پوشاند) خطرناک در نظر گرفته می شود. زایمان می تواند باعث شود بچه در خطر قرار گیرد مثلا وقتی بچه به صورت عرضی(ترانسورس) در داخل رحم قرار گرفته باشد که خطر پرولاپس کورد را در هنگام شکسته شدن آب را به همراه دارد. سایر سزارین ها به این دلیل در برنامه گنجانده می شود که ارائه کنندگان تلاش می کنند خطر تولد واژینال مثل مواردی که بچه بزرگ و یا بریچ است مقابله کنند. بسیاری از سزارین ها در طول زایمان اتفاق می افتد زیرا زایمان پیش نمی رود. برخی به دلیل فشار جنین در زایمان و برخی دیگر به دلیل این که مادر از نظر پزشکی پایدار نیست رخ می دهند. زنان گاهی سزارین را به دلایل شخصی انتخاب می کنند. دلیل آن اهمیتی ندارد، زمان هایی وجود دارد که تولد با جراحی ایده خوبیست و زمان هایی هم هست که این طور نیست.

عوارض زایمان سزارین
افزایش خطر عفونت
در این عصر جراحی لاپاراسکوپیک، برش های سزارین از بزرگترین برش هایی هستند که روی بدن انسان ایجاد می شود. لاپاراسکوپ ها به این دلیل اختراع شدند که هرچه برش بزرگتر باشد، خطر عفونت بیشتر است. بچه ها بزرگتر از کیسه صفرا و آپاندیس ها هستند و بنابراین، نیازمند برش بزرگتری برای به دنیا آمدن می باشند.
امیدوارم که تمام مردم ارزیابی "باگ های بزرگ" را درک کنند. وقتی باکتری در معرض آنتی بیوتیک قرار می گیرد، می توانند به طور بالقوه به نقطه ای جهش یابند که تقریبا هیچ آنتی بیوتیکی علیه آن ها کار نکند. این همان چیزی است که برای نژاد استاف اورئوس اتفاق افتاده است- ما امروزه چیزی داریم که MRSA نامیده می شود- استاف اورئوس مقاوم به متی¬سیلین. این معمولا نیازمند بستری شدن در بیمارستان است و البته بیمارستان جایی است که سزارین انجام می شود.
بیشتر موارد عفونت های منکوب کننده مرتبط با زایمان ناشی از زایمان جراحی است نه زایمان واژینال. واژن برای مقاومت در برابر بالارفتن باکتری ها به سمت سرویکس طراحی شده است. اما داخل شکم این گونه نیست.
افزایش خطر خونریزی
مجددا، خطر در هم شکننده از دست دادن خون تهدید کننده زندگی با سزارین وجود دارد نه با زایمان واژینال.
افزایش خطر هیسترکتومی (برداشتن رحم)
گاهی تنها راه برای توقف خونریزی برداشتن رحم می باشد.
افزایش ریسک دردهای پس از زایمان
قطعا، زن می تواند درد قابل توجهی به دنبال زایمان واژینال داشته باشد، اما از نظر آماری، زنان به دنبال سزارین درد بیشتری دارند.
ارتباط کمتر با بچه
حتی در موقعیتی که یک بچه پس از تولد در اتاق عمل می ماند، بازهم تقریبا هرگز فورا مورد استقبال مادرش قرار نمی گیرد. بچه قبل از سپردن به دست والدینش، مورد استقبال جراح و سپس پرسنل اتاق کودک قرار می گیرد. حتی این مقدار جدایی می تواند برای ارتباط مادر و کوک مضر باشد.
-شیر دادن ناموفق کمتر
-افزایش خطر افسردگی پس از زایمان
-هر سزارین موفقی خطر ناک تر است; هم بچه و هم مادر را در معرض خطر بیماری و مرگ بیشتری قرار می دهد.
-اندازه محدود خانواده
به دلیل خطر پیاده سازی جفتی غیرنرمال و عوارض قابل توجه جراحی پس از برش های مکرر سزارین، به اکثر زنان پس از ۳ زایمان جراحی، توصیه می شوند بچه دار شدن را متوقف کنند. با درک این که بسیاری از زنان بیش از ۳ بچه نمی خواهند، این را مسئله مهمی ندانست. تنها به نظر می رسد که یک زن خودش باید قادر به اتخاب اندازه خانواده خود باشد نه متخصصش.
زایمان برای بچه به ویژه وقتی امکان دارد که خود آن را آغاز کند و به صورت طبیعی پیش ببرد، مفید باشد. زایمان با علامت دادن توسط بچه شروع می شود که به این معنیست که بچه احتمالا آماده زندگی خارج رحمی است یا اگر آماده نیست، انتظار می رود بیرون از رحم بسیار مطلوب تر از دنیای داخل رحم باشد. این دلیلی است که بچه هایی که در معرض سم هایی مثل سیگار، داروهای غیرمجاز یا تغذیه ضعیف انتخاب می کنند دیرتر به دنیا بیایند.
فلور روده ای بچه به دنیا آمده از طریق واژینال کاملا متفاوت از آن هاییست که با سزارین به دنیا آمده اند. واژن به آشنایی روده بچه با با کتری های مفید کمک می کند. این اولین بخش از سیستم ایمنی سالم است که سلامت را برای فرد در طول زندگی خود ارائه می کند.
بچه ها از طریق واژینال راحت تر منتقل می شوند. مجددا، این واقعیت که بچه ای که از طریق برش به دنیا آمده کمی بیشتر طول می کشد تا به طور ونرمال نفس بکشد و دمای بدنش را به طور مستقل حفظ کند، بدین معنیست که بچه ها برای دوره های طولانی تر از زمان نرمال از مادران خود جدا می مانند. ارتباط مادر و کودک مهم ترین ارتباط زندگی یک انسان است. ارتباط یک ضرورت بیولوژیک است بدین معنی که بقای مادر و کودک با هم مرتبط است. اما این حتی فراتر از بقاست. این از سلامت ذهنی و فیزیکی برای هردو نفر را فراهم می کند که باید هدف خانوداه و ارائه دهندگان خدمات سلامت باشد.