سندروم شوگرن یک بیماری ناشناخته اما شایع در میان زنان

 سندرم شوگرن (Sjogren’s Syndrome) یک بیماری خودایمنی سیستمیک است و زمانی اتفاق می‌افتد که سیستم ایمنی بدن به غده‌هایی که رطوبت را در بدن تولید و کنترل می‌کنند آسیب می‌زند. بیماری خودایمنی زمانی اتفاق می‌افتد که سیستم ایمنی بدن به جای محافظت از فرد، به اشتباه به بدن او آسیب می‌زند. اما متخصصین و کارشناسان مطمئن نیستند چه چیزی باعث سندرم شوگرن می‌شود و با بروز علائم و انجام آزمایش می‌توانند از وجود آن پی ببرند.

این بیماری خود می‌تواند به عنوان یک بیماری در افراد ظاهر شود که در این موارد به عنوان یک بیماری اولیه شناخته می‌شود، اما در نوع دوم سندروم شوگرن در پی وجود یک بیماری خودایمنی دیگر مانند هپاتیت C و روماتیسم مفصلی در افراد ظاهر می‌شود که به آن شوگرن ثانویه گفته می‌شود.

خطر ابتلا به شوگرن در تمام عمر

شوگرن به عنوان یکی از شایع‌ترین اختلالات خودایمنی در جهان شناخته می‌شود، بطوری که بر اساس آمار موجود حدود ۴ میلیون نفر در آمریکا با علائم سندروم شوگرن زندگی می‌کنند. میانگین سن ابتلا به آن بالای ۴۰ سال است، اما مردان، زنان و کودکان می‌توانند در هر سنی به سندرم شوگرن مبتلا شوند.

برای شناخت این بیماری باید به علائمی مثل خشکی، سوزش و خارش چشم و همچنین خشکی دهان و زبان یا ترک خوردن لب‌ها دقت داشت. خشکی پوست و راش‌های پوستی، خستگی مزمن و احساس ضعف، درد مفاصل و عضلات از دیگر نشانه‌های این بیماری است که در موارد شدیدتر تبدیل به مشکلات گوارشی، درگیری ریه، التهاب کلیه، کبد و غدد لنفاوی می‌شود.

آماری از این بیماری در ایران وجود ندارد

جالب است بدانید نسبت ابتلا زنان به مردان نه به یک است یعنی از هر ۱۰ نفر مبتلا به سندروم شوگرن ۹ نفر زن هستند. متاسفانه آمار دقیقی از ابتلای مردم ایران به این بیماری در دسترس نیست، اما با توجه به شیوع این بیماری در جهان، در ایران نیز تعداد قابل توجهی از افراد به این بیماری مبتلا هستند.

تشخیص سندرم شوگرن معمولاً بخشی از یک تشخیص افتراقی است. یعنی پزشک با توجه به یافته‌های بالینی بین دو یا چند بیماری که علائم مشابه دارند، این بیماری را شناسایی می‌کند. تشخیص افتراقی Differential Diagnosis فرآیند متمایز کردن یک بیماری یا وضعیت خاص از دیگر بیماری‌هایی است که ویژگی‌های بالینی مشابهی دارند.

درمان بیماری شوگرن بیشتر بر مدیریت علائم و پیشگیری از عوارض تمرکز دارد و متخصصین سعی دارند با استفاده از دارو‌های محرک و ضد التهاب، اشک مصنوعی، ایمنوتراپی و مراقبت‌های اینچنینی کیفیت زندگی بیماران را بهبود دهند، چراکه تا به این لحظه درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد.