تنها خوابیدن کودک، چند نکته طلایی
به تعویق انداختن این کار مساله را بغرنج و سخت می‌کند، زیرا وابستگی کودک به بو و آغوش مادر بیشتر می‌شود و حل‌کردن مساله سخت‌تر خواهد شد.
دکتر کتایون خوشابی، روانپزشک کودک و نوجوان و عضو هیات علمی دانشگاه توانبخشی و علوم بهزیستی درباره زمان جدا‌کردن اتاق‌خواب کودک می‌گوید: بهترین زمان برای انجام این کار بعد از یک‌سالگی است، زیرا در سال اول تولد نگرانی‌هایی در مورد سندرم مرگ ناگهانی شیرخواران وجود دارد و به همین دلیل باید محل خواب بچه در دید والدین باشد، اما پس از یک‌سال می‌توان اتاق‌خواب کودک را از والدین جدا کرد.
وی در عین حال به این نکته نیز اشاره می‌کند برای کودکانی که از شیر مادر تغذیه می‌کنند، می‌توان جدا‌کردن اتاق‌خواب را تا پایان دوسالگی به تاخیر انداخت، زیرا شاید برای مادر سخت باشد که شبی چند بار بلند شود و به اتاق کودک برود تا او را شیر دهد.
دکتر خوشابی تاکید می‌کند جدا‌کردن اتاق‌خواب کودک باید حتما در پایان دو سال انجام شود و می‌افزاید: به تعویق انداختن این کار مساله را بغرنج و سخت می‌کند، زیرا وابستگی کودک به بو و آغوش مادر بیشتر می‌شود و حل‌کردن مساله سخت‌تر خواهد شد.
ضمن این‌که کودکان به دلیل خوابیدن در کنار والدین عاداتی پیدا می‌کنند مانند بازی با موی مادر یا در دست گرفتن دست مادر برای خوابیدن و طبیعی است ترک این عادات بسیار سخت می‌شود، بنابراین قبل از شکل‌گیری چنین عادت‌هایی باید محل خواب والدین و کودک جدا شود.
اما جدا‌کردن ناگهانی و یکدفعه اتاق‌خواب کودک می‌تواند باعث ایجاد صدمات عاطفی به کودک شود به همین دلیل دکتر خوشابی به والدین توصیه می‌کند برای این کار یکی از والدین همراه کودک به اتاقش برود و به او اطمینان دهد تا وقتی به خواب می‌رود در کنارش است.
وی همچنین این توصیه را هم دارد که از دراز کشیدن در کنار کودک یا دادن دست یا موی خود به کودک برای خوابیدن باید پرهیز کرد.
این روانپزشک کودک و نوجوان می‌گوید: مادر می‌تواند پای تخت کودک بنشیند و برای او قصه بگوید یا کتاب بخواند تا کودک به خواب رود.
در برخی مواقع کودک ترجیح می‌دهد آنقدر نخوابد تا سرانجام مقاومت والدین شکسته شود و به او اجازه دهند به تختخواب آنها بیاید، اما دکتر خوشابی توصیه می‌کند حتی در صورت روبه‌رو‌شدن با این موضوع باید مادر آنقدر در اتاق‌خواب کودک بماند تا مقاومت کودک بشکند و به محل خواب خود بیاید.
در هر صورت والدین باید این اطمینان را به کودک بدهند که تا هنگام به خواب رفتن او در اتاقش می‌مانند.
وی در عین حال به این نکته نیز اشاره می‌کند برای کودکانی که از شیر مادر تغذیه می‌کنند، می‌توان جدا‌کردن اتاق‌خواب را تا پایان دوسالگی به تاخیر انداخت، زیرا شاید برای مادر سخت باشد که شبی چند بار بلند شود و به اتاق کودک برود تا او را شیر دهد.
دکتر خوشابی تاکید می‌کند جدا‌کردن اتاق‌خواب کودک باید حتما در پایان دو سال انجام شود و می‌افزاید: به تعویق انداختن این کار مساله را بغرنج و سخت می‌کند، زیرا وابستگی کودک به بو و آغوش مادر بیشتر می‌شود و حل‌کردن مساله سخت‌تر خواهد شد.
ضمن این‌که کودکان به دلیل خوابیدن در کنار والدین عاداتی پیدا می‌کنند مانند بازی با موی مادر یا در دست گرفتن دست مادر برای خوابیدن و طبیعی است ترک این عادات بسیار سخت می‌شود، بنابراین قبل از شکل‌گیری چنین عادت‌هایی باید محل خواب والدین و کودک جدا شود.
اما جدا‌کردن ناگهانی و یکدفعه اتاق‌خواب کودک می‌تواند باعث ایجاد صدمات عاطفی به کودک شود به همین دلیل دکتر خوشابی به والدین توصیه می‌کند برای این کار یکی از والدین همراه کودک به اتاقش برود و به او اطمینان دهد تا وقتی به خواب می‌رود در کنارش است.
وی همچنین این توصیه را هم دارد که از دراز کشیدن در کنار کودک یا دادن دست یا موی خود به کودک برای خوابیدن باید پرهیز کرد.
این روانپزشک کودک و نوجوان می‌گوید: مادر می‌تواند پای تخت کودک بنشیند و برای او قصه بگوید یا کتاب بخواند تا کودک به خواب رود.
در برخی مواقع کودک ترجیح می‌دهد آنقدر نخوابد تا سرانجام مقاومت والدین شکسته شود و به او اجازه دهند به تختخواب آنها بیاید، اما دکتر خوشابی توصیه می‌کند حتی در صورت روبه‌رو‌شدن با این موضوع باید مادر آنقدر در اتاق‌خواب کودک بماند تا مقاومت کودک بشکند و به محل خواب خود بیاید.
در هر صورت والدین باید این اطمینان را به کودک بدهند که تا هنگام به خواب رفتن او در اتاقش می‌مانند.
منبع:
جام جم
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼