رشد جسمانی کودکان، نحوه افزایش توانایی هایشان

از هنگام تولد، کودکان شروع به کشف کردن بدن خودشان و چگونگی تعامل با جهان اطراف خود می نمایند.

شواهد به دست آمده از مطالعات عصب شناسی نشان داده است که فعالیت های ذهنی و فیزیکی تعداد تماس های عصبی داخل مغز کودک را افزایش می‌دهد که اکثر این راه های تماس ها قبل از سن ۶ سالگی ایجاد می شوند.

کودکانی که فرصت های کشف تمام ابعاد محیطشان را از طریق دویدن، بالارفتن از جایی و پریدن دارند، آگاهی آنها از فضای اطراف از کودکانی که فعالیت های حرکتیشان محدود است بیشتر خواهد بود. این موضوع هم در مورد پسران و هم دختران صدق می کند.

ایجاد کنترل و ساختن عضلات

از هنگام تولد، کودکان شروع به کشف کردن بدن خودشان و چگونگی تعامل با جهان اطراف خود می نمایند.

هنگامیکه عضلات آنها قوت گرفت، آنها این قابلیت را پیدا می کنند تا کنترل بیشتری بر روی حرکات فیزیکی داشته باشند و متعاقباً بتوانند حرکات مستقل را تجربه کنند.

این مهم است که به آنها این فرصت داده شود تا عضلات کوچک و بزرگ خود را توسعه دهند.

جنبش های ساده مانند حرکت دست ها به چپ و راست و بالا و پائین و حرکات دورانی دست حرکاتی هستند که برای توسعه قابلیت هایی همچون غذا خوردن، نقاشی کردن، نوشتن و بستن بند کفش ضروری است.

با افزایش توانایی جسمی کودکان ، فرصت بیشتری برای رشد و ارتقای کنترل و ساختن ماهیچه ها ایجاد می شود.

این موضوع با درگیری شدن آنها در فعالیت های ساده مانند:

-چیدن مهره ها به شکلی خاص

-نقاشی کردن

-نوشتن

-گرفتن یک توپ یا شی

-و یا کار کردن با قیچی بهبود می یابد.

این فعالیت ها به افزایش قوت ماهیچه های انگشتان، مچ ها و دستان و همچین هماهنگی چشم و دست کمک می کند.

بدون این فعالیت ها، این موضوع مشکل تر خواهد شد و رسیدن به حد کنترل مورد نیاز برای انجام فعالیت های پیچیده تر مانند گره زدن بندها، بستن دکمه های لباس و قابلیت های نوشتاری در آینده دشوار خواهد شد. به دلیل اینکه کودکان نیاز به زمان برای توسعه قابلیت های کنترل بر عضلات دارند، لذا اهمیت دادن به این مهارت های پایه ای ضروری است.

گشتن و بالارفتن به افزایش توانایی جسمی کودکان و فهم خطر کمک می کند

برای توسعه عضلات، کودکان نیاز دارند تا به لحاظ فیزیکی فعال باشند.

این طبیعی است که بخواهند بدوند، بپرند و از وسایل بالا بروند.

از طریق اکتشاف بدنشان از طریق این فعالیت ها، کودکان عضلاتشان را توسعه می دهند و محدودیت هایشان را یاد می گیرند.

بسیاری از والدین هنگامیکه کودکشان شروع به بالا رفتن از اشیا می کنند بسیار نگران هستند که آنها به جاهای خیلی مرتفع نروند تا خدایی نکرده خود را به خطر نیندازند.

البته به ندرت اتفاق میافتد که کودکان بالاتر از آن میزانی که خودشان احساس راحتی می کنند بروند مگر اینکه حمایت و تشویق وجود داشته باشد.

این مهم است که ترس در مورد امنیت باعث محدود ساختن فرصت های کشف و امتحان کردن کودکان نشود.

خطر (ریسک) بخشی ضروری از زندگی و یادگیری محدودیت هاست و فراتر از آن عاملی مهم برای توسعه انعطاف پذیری است.

در بسیاری از جوامع طوری فرض می شود که دختران قابلیت های کمتری دارند و نیاز به محافظت بیشتری دارند.

اما در حقیقت آنها از همان قابلیت های فیزیکی پسران برخوردار هستند.

دختران جوان بطور کلی به لحاظ فیزیکی قویتر از پسران هستند و اغلب توانایی های کنترل عضلات بهتری دارند.

محدود ساختن آنها به فعالیت هایی که بیش از حد امن و فاقد تحرک مناسب است، توانایی های فیزیکی آنها را محدود ساخته و فرصت های آنها برای توسعه آگاهی از فضای اطراف را محدود می کند.

کودکان به مهارت های جدید می بالند

کودکان نیاز به فرصت هایی برای تمرین دارند تا توانایی جسمی کودکان افزایش یابد.

آنها همیشه به دستاوردهای خود یا مهارت هایی که تازه یاد گرفته اند مانند رقصیدن یا ایستادن بر دو دست با یک پا در هوا می بالند.

اما تمام این مواردی که یاد گرفته اند زمانی برای آنها لذت بخش می‌شوند که با حمایت علاقمندانه بزرگسالان همراه باشد.

چیزهایی شبیه به یادگرفتن پریدن، انداختن و گرفتن توپ نیاز به کمی آموزش و حمایت دارد.

توسعه فیزیکی در کودکان یک فرآیند نسبتاً سریع است.

تا سن ۵ سالگی تقریبا اکثر کودکان دویدن، رقصیدن، چرخیدن، بازی کردن با توپ و نوشتن و کشیدن را یاد می گیرند.

تمرین کردن برای ما خوب است!

همچنین به دلیل مسائل سلامتی نیاز است تا کودکان فعال باشند.

تعداد زیادی از کودکان فرصت کافی برای تمرین و توسعه فیزیکی خود را پیدا نمی کنند.

کمبود تمرین ریسک افزایش وزن و از دست دادن قدرت ماهیچهها را ایجاد می کنند.

در حالیکه این موضوع ممکن است تاثیر آنی نداشته باشد، ولی می تواند سبب افزایش ریسک هایی برای سلامتی در ادامه مراحل عمر انسان شود.