کاهش اضطراب کودکان، در دوران کرونا

قرنطینه کرونا طولانی شده و قطعا این زمان برای بچه‌ها بیشتر طول کشیده ‌است. وقتی بچه‌ها در خانه حبس می‌شوند و امکانی برای خروج از آن ندارند، با شیر در قفس فرقی نخواهند داشت. این وضعیت آنها را خسته و عصبانی می‌کند. باید به کودکان که همیشه سراسر انرژی و نشاط هستند، حق داد. هیچ انسان دربندی شاد نیست؛ بچه‌ها که دیگر جای خود را دارند!
بر اساس شواهد موجود، پایان قرنطینه و بازگشت بچه‌ها به مدرسه در هاله‌ای از ابهام فرورفته‌ است. بالطبع کودکان مجبورند در چهاردیواری خانه بمانند و روزها را سپری کنند. این وضعیت قطعا طاقت‌فرساست. زمانی که بزرگ‌تر‌ها در چنین شرایطی گرفتار می‌شوند با هم گفت‌وگو می‌کنند و بالاخره با هزار دلیل و برهان تحمل شرایط را برای خود آسان‌تر خواهند ‌کرد اما واقعیت این است که نمی‌توان چنین برخوردی را از بچه‌ها انتظار داشت. در عکس‌العمل به قرنطینه، بسیاری از کودکان بی‌قراری می‌کنند، کسل می‌شوند و والدین را عصبانی می‌کنند.
در چنین شرایط سختی، برای تسکین تشویش بچه‌ها، هیچ راهکاری بهتر از تمرین‌های ذهنی نیست. متخصصان سوفرولوژی یا همان ریلکسیشن معتقدند مغز انسان توانایی اندکی در تشخیص یک موقعیت واقعی از یک موقعیت خیالی دارد بنابراین تمرین تجسم یک موقعیت به شما این امکان را می‌دهد تا موقعیت مشابهی را در زندگی واقعی تجربه کنید.

شروع تمرین!
۱. از فرزندتان بخواهید به آرامی بنشیند و سرش را به بالش تکیه دهد یا اگر تمایل داشت، دراز بکشد. در ادامه به او بگویید چشمانش را ببندد.
2. حال نوبت پدر یا مادر است که کودک را در این تجسم فکری راهنمایی کنند. در وهله نخست به فرزندتان کمک کنید تا تمام اعضای بدنش را شل و آزاد کند.
۳. در ادامه با بچه صحبت کنید. از او بخواهید با بینی نفس عمیق ‌بکشد و به آرامی از دهان بیرون ‌بدهد. از او بخواهید به صدای نفس‌هایش با دقت گوش دهد.
4. سپس با توجه به موقعیت مکانی فرزندتان، با این جملات ادامه دهید: «حالا بدنت را تصور کن که به کاناپه تکیه داده‌ است، تصور کن در یک جای راحت هستی و هیچ دغدغه‌ای نداری، پشت گردن، کمر، دست‌ها و شکمت را تصور کن که در آرامش کامل هستند.
حالا نوبت سر و صورت است. چشمانت کاملا بسته‌اند، تو جریان هوایی که وارد سوراخ‌های بینی می‌شوند، به خوبی حس می‌کنی، حالا دندان‌هایت را شل کن.
الان می‌توانی دهانت را به آرامی باز کنی تا انقباض از ناحیه چانه‌ خارج شود و صورتت آرام گیرد.
این کارها را در نواحی گردن، شانه‌ها، بازوها و نیز انگشتان نیز می‌توانی انجام بدهی.
همان‌طور که چشمانت بسته‌است، از گردن تا نوک انگشتانت را آزاد کن.
حالا تصور کن کمرت روی کاناپه کاملا پهن شده است.
تصور کن شکمت با هر نفسی که می‌کشی، حرکت می‌کند، پر از هوا ‌شده و دوباره از هوا خالی می‌‌شود.
در این لحظه متوجه می‌شوی انگار بدنت کاملا آرام و رهاست.
حالا نوبت پاهاست. ساق پاهایت را تصور کن که کاملا دراز کرده‌ای، پاها در استراحت کامل هستند و دیگر نیازی نیست وزن بدنت را حمل ‌کنند. به آرامش بدنت دقت کند. ببین چقدر همه چیز آرام و خوشایند است!»
۵. در ادامه، وقتی کودک تمام اعضای بدنش را آزاد و رها کرد، پدر یا مادر باید به او کمک کنند تا از احساسات و هیجانات منفی تهی شود.
در این مرحله، با فرزندتان با این جملات سخن بگویید: «حالا تصور کن هنگامی که نفس می‌کشی، انگار حباب‌های صابون درست می‌کنی. این حباب‌ها پر از احساسات منفی هستند، چیزهایی که تو را عصبانی می‌کنند و آزار می‌دهند. حالا حباب‌ها را فوت ‌کن تا از تو دور شوند. نگاه ‌کن، حباب‌ها توی آسمان ترکیدند و ناپدید شدند.
با بینی نفس عمیق بکش و از راه دهان نفست را بیرون بده تا حباب‌های هوا ناراحتی‌ها را از تو دور کنند. این کار را چند بار انجام بده. اگر به‌ جای تو باشم، اندازه حباب‌ها را مدام تغییر می‌دهم. حتی می‌توانی برخی حباب‌ها را رنگی تصور کنی که بزرگ و کوچک می‌شوند. با این حباب‌ها بازی ‌کن و آنقدر سرگرم آنها شو که آرامش بدن، سر و قلبت را با تمام وجود حس ‌کنی. سپس با دقت گوش بده چه چیزی درون تو اتفاق می‌افتد. آنقدر دقیق گوش بده که انگار در جستجوی گنج گم‌شده‌ات هستی. در این مرحله، کاملا حس می‌کنی حال بهتری داری، آرام‌تر شده‌ای و احساس فوق‌العاده‌ای را در بدن، سر و قلبت تجربه می‌کنی.
در پایان، برای اتمام این تجسم‌سازی، کودک باید کم‌کم به زمان حال بازگردد تا آرامش به‌ جا مانده از این ریلکسیشن را در وجود خودش حفظ کند. مادر یا پدر باید با این جملات وی را راهنمایی کنند:
«به آرامی تمام اعضای بدنت را حس کن. به صداهای اطرافت گوش بده. از راه دهان دم و بازدم عمیق انجام بده تا انرژی بگیری. دست‌ها و پاهایت را به آرامی تکان بده. خمیازه بکش،‌ به بدنت کش عمیق بده و به آرامی چشمانت را باز کن!»