ترس از راه رفتن کودک، علل و درمان

ترس از راه رفتن کودک آن هم زمانی که والدین متوجه می‌شوند همسن‌های فرزندشان خیلی وقت پیش توانسته‌اند راه بروند، تبدیل به موضوعی جدی و نگران کننده برای والدین می‌شود. برای از بین بردن ترس از راه رفتن در کودک تان ابتدا باید علت بروز آن را جویا شوید. اگر هیچ نوع مشکل جسمانی وجود نداشته باشد، پس باید کودک را از نظر روانی ارزیابی کرد. اما چگونه کودکی که قادر به فهم مسائل نیست، در همین سنین طفولیت آسیب روانی می‌بیند؟ شاید نوباوگان توانایی درک و شناخت مسائل را مانند بزرگسالان نداشته باشند، اما آن‌ها نیز دارای بعد روانی بوده و استرس‌ها و محیط زندگی می‌تواند بر آن‌ها نیز تاثیر بگذارد. نگرانی‌های بیش از حد یا بر عکس بی توجهی والدین به مسائل فرزندان سلامت رشدی آن‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد. در ادامه بیشتر درباره ترس از راه رفتن کودکان توضیح خواهیم داد.

بزرگترین ترس راه رفتن از چیست؟
کودک راه رفتن را در حدود یک سالگی با طی مراحل مختلف یاد می‌گیرد. راه رفتن کودک از دو جنبه اهمیت دارد:
یک:
کودک با راه رفتن می‌تواند با تسلط، سرعت و کنترل بیشتر به کاوش محیط بپردازد. پس استقلال کودک برای کشف محیط اطرافش که لازمه رشد اوست، به مهارت راه رفتن کودک مربوط می‌شود.
دوم:
راه رفتن اولین قدم برای جدا شدن از والدین محسوب می‌شود و نیاز به بغل شدن توسط والدین را کاهش می‌دهد. این موضوع برای کودک می‌تواند اضطراب جدایی ایجاد کند که در ادامه به آن می‌پردازیم.

علل ترس کودکان از راه رفتن
راه رفتن، مثل هر مهارت دیگری در کودک، نیاز به آمادگی در دو بعد روانی و جسمانی دارد. مشکل در هر کدام از این ابعاد، می‌تواند باعث ترس کودک از راه رفتن شود. قبل از هر اقدامی، اگر راه رفتن کودک تاخیر دارد و از آن اجتناب می‌کند، از نظر جسمانی و فیزیکی باید شرایط ماهیچه ای و مفصلی نقصی کودک بررسی شود.
اکثر ترس‌های کودک طبیعی است اما اگر باعث نقص در عملکرد عادی کودک شود، باید به عنوان یک اختلال به آن نگاه کرد. برخی از اصلی‌ترین دلایل روانی ترس از راه رفتن کودک را در ادامه بیان می کنیم:
اضطراب جدایی:
همانطور که در بالا اشاره شد، نوزادان به خاطر ترس از احتمال دور شدن از والدین، گم شدن و تجربه‌های ترسناک مستقل شدن، از راه رفتن امتناع کرده و دائم به شما می‌چسبند. اضطراب جدایی مسئله ای طبیعی است اما اگر از سن راه رفتن شروع شود، ممکن است غیر طبیعی باشد.
دلبستگی ناایمن:
کودکانی که از نظر دلبستگی، دچار اختلال هستند، ممکن است نتوانند از مادر یا مراقب خود جدا شوند. چگونگی شکل گیری دلبستگی کودکان زیر دو سال بر خواست آن‌ها برای راه رفتن تاثیر به سزایی دارد.
تجربه‌های منفی:
ممکن است کودک، یک بار در راه رفتن، دچار وحشت یا آسیبی جدی شده باشد. پس از آن کودک برای دفع این ترس، راه رفتن را سرکوب کرده و طوری رفتار می‌کند که انگار هیچ وقت نمی‌توانسته راه برود.
عدم حمایت والدین:
کودک برای راه رفتن بسیار محتاج والدین است. در طول یادگیری مهارت قدم برداشتن، این والدین هستند که باید با همراهی کودک او را در راه رفتن یاری کنند و اگر در این مورد غفلتی رخ دهد، نوعی ترس از راه رفتن در کودک ایجاد می‌شود.
ترس‌های والدین:
گاهی والدین، با مراقبت‌ها و حساسیت‌های بیش از اندازه، باعث شکل گیری ترس از راه رفتن در وجود کودک می‌شوند. به نوعی ترسیدن والدین به کودک منتقل می‌شود. کودک باید تجربه کند، زمین بخورد تا نترسد؛ حمایت روانی والدین در این زمینه بسیار کارگشاست.
ترس از بغلی شدن:
گاهی والدین بخاطر ترس از بغلی شدن یا لوس شدن کودک، او را به حال خود رها می‌کنند. همین مسئله، کودک را از راه رفتن زده می‌کند. کودک، در سن 1 سالگی و در هر سن دیگری، شدیدا به محبت و نوازش والدین نیاز دارد. بنابراین زمان‌هایی که کودک درخواست کرد (نه پس از زمین خوردن یا همیشه)، او را در آغوش گرفته، بوسیده و نوازش کنید. این مسئله باعث می‌شود تا کودک همیشه حضور شما را حس کند و راه رفتن را نشانه دور شدن از شما تلقی نکند.
ذوق زدگی بیش از حد:
گاهی والدین، با اصرار بیش از حد، باعث خستگی و بیزاری کودک می‌شوند. او باید روند استاندارد رشد خود را طی کند. یکی دوماه اختلاف جای نگرانی ندارد و شما برای اینکه ثابت کنید فرزند شما باهوش و بهترین است، او را از بین خواهید برد.

چگونه آمادگی روانی برای راه رفتن را در کودک ایجاد کنیم؟
تمام مسائلی که در بالا مطرح شد، آمادگی روانی کودک برای راه رفتن است. پافشاری و بی محلی، هر دو بی فایده است. زمانی که خود کودک، آمادگی و آرامش برای راه رفتن، مستقل شدن و ورود به دنیای جدیدی را پیدا کند، این کار را انجام می‌دهد.
البته ممکن است مشکلات روانی که باعث تاخیر در راه رفتن کودک شود، پیچیده‌تر از این حرفها باشد. در این زمان شما علاوه بر متخصص اطفال، نیاز به یک مشاوره کودک دارید تا بتواند با تحلیل ساختار‌های خانوادگی و حتی ژنتیکی والدین و اطرافیانش، دلیلی این تاخیر را پیدا کرده و برای آن راه حلی بیابد.

در آخر برای راه رفتن کودک باید چه کنیم؟
اگر علل بالا را در کودک خود حس کردید و با اصلاح رفتار خود، نتوانستید به کودک در راه رفتن مستقل کمک کنید، حتما لازم است که با یک روانشناس متخصص صحبت کرده و تمام شرایطی که ممکن است در این ترس دخیل باشد را توضیح دهید. به دلیل اینکه هر کودکی می‌تواند مسائل منحصر به فردی داشته باشد، ارائه راهکار می‌تواند به نسبت شرایط هر کودک و هر خانواده متفاوت باشد.