وابستگی کودکان به والدین، اشتباه شماست!
دکتر کتایون خوشابی، روانپزشک کودک معتقد است یکی از بزرگترین اشتباه‌های والدین در تعامل با کودکان وابسته بار آوردن آنهاست.
نی نی بان: در اولین مطلب از راهنمای بزرگترین مشکل والدین با فرزندان دکتر کتایون خوشابی، روانپزشک کودک معتقد است یکی از بزرگترین اشتباه‌های والدین در تعامل با کودکان وابسته بار آوردن آنهاست. او در این زمینه بیشتر توضیح می‌دهد.
وابستگی، ظلم به کودک است
یکی از مهم‌ترین مشکلاتی که در ارتباط با تعامل والدین به خصوص مادران و کودکان وجود دارد وابسته کردن کودکان به خودشان است. بزرگترین ظلم به کودک این است که وابسته بار بیاید. متاسفانه ما نسل وابسته‌ای را داریم و وابستگی از نسلی به نسل دیگر منتقل میشود.
به او اجازه بزرگ شدن بدهید
در دو سال اول مادر و کودک شیرخوار در یک پیله یا کپسول با هم زندگی می‌کنند و مسائل آنها به هیچ وجه از هم جدا نیست بعد از ۲ سال اول مادر باید پیله را بشکند و پدر را هم وارد این تعامل کند. هرچه توانمندی‌های یک کودک با توجه به رشد و تکاملش بیشتر میشود دادن استقلال به کودک به منظور جدا شدن از مادر بسیار کمک کننده است. در مرحله‌ای که کودک نوپا توانمندی راه رفتن را پیدا میکند مادر فقط باید مراقبت از کودک را به عهده داشته باشد و به کودک اجازه دهد که زمین بخورد و دستش را روی زانوی خود گذاشته و بلند شود. این تجربه، یعنی بزرگ شدن و استقلال پیدا کردن. کودک نوپایی که میتواند خودش را تغذیه کند حتما باید این اجازه را مادر به او بدهد که این کار را همچنان ادامه داده و در نهایت این توانمندی را در او تقویت کند.
از او فاصله بگیرید
با توجه به اینکه سن استقلا طلبی از 15 ماهگی تا 3.5 سالگی طول می‌‌کشد باید حتی المقدور مادر از فرزند نوپایشکمی فاصله بگیرد. در همین سن یعنی 2 سالگی به بعد مادر میتواند محل خواب فرزندش را هم جدا کند. یکی دیگر از کارهایی که مادر میتواند انجام دهد این است که ساعاتی را در کنار فرزندش نباشد و کودک این تجربه را درک کند که رفتن مادر به معنای ترک کردن مطلق او نیست و مادر برمی‌گردد. واگذاری برخی از مسئولیتهای کودک به عهده پدر و وقت گذاشتن پدر برای فرزندش، بازی کردن با او، بیرون بردنش و ... به کودک یاد می‌دهد که به غیر از مادر باید تعاملات دیگری از جمله با پدر و سایر اطرافیان هم برقرار کند و پدر میتواند مشارکت خوبی در زمینه داشته باشد. به طور کلی نباید مادر به عنوان تنها منبع آرامش دهنده کودک تلقی شود. مادری که بتواند اضطراب خودش را کنترل کند و با آرامش این مراحل را پشت سر بگذارد و استقلال کافی را به فرزندش بدهد معمولا در سنین بالاتر در تعامل با فرزندش کمتر دچار مشکل میشود تا مادری که خودش مضطرب است، به فرزندش می‌چسبد و اجازه رشد اجتماعی را به او نمی‌دهد.
به مهدکودک فکر کنید
یکی از راه‌های ایجاد استقلال در کودک سپردن او به مهدکودک است اما سن شروع مهدکودک معمولا ۳ سالگی در نظر گرفته میشود؛ زمانی که تکلم کودک کامل شده و کودک میتواند درباره مسائلی که در مهدکودک می‌گذرد، با مادر و پدر صحبت کند. بنابراین گذاشتن کودک در مهد کودک یکی دیگر از اجزای رشد و تکامل کودک را تشکیل می‌دهد. برای این که کودک یاد می‌گیرد که از والدین خودش جدا شده و با توجه به اینکه سن اجتماعی شدن هم ۳ سالگی است همزمان با این مقطع رشدی مهدکودک میتواند به کودک آموزش لازم در زمینه تعامل با همسالان را بدهد.
وابستگی، ظلم به کودک است
یکی از مهم‌ترین مشکلاتی که در ارتباط با تعامل والدین به خصوص مادران و کودکان وجود دارد وابسته کردن کودکان به خودشان است. بزرگترین ظلم به کودک این است که وابسته بار بیاید. متاسفانه ما نسل وابسته‌ای را داریم و وابستگی از نسلی به نسل دیگر منتقل میشود.
به او اجازه بزرگ شدن بدهید
در دو سال اول مادر و کودک شیرخوار در یک پیله یا کپسول با هم زندگی می‌کنند و مسائل آنها به هیچ وجه از هم جدا نیست بعد از ۲ سال اول مادر باید پیله را بشکند و پدر را هم وارد این تعامل کند. هرچه توانمندی‌های یک کودک با توجه به رشد و تکاملش بیشتر میشود دادن استقلال به کودک به منظور جدا شدن از مادر بسیار کمک کننده است. در مرحله‌ای که کودک نوپا توانمندی راه رفتن را پیدا میکند مادر فقط باید مراقبت از کودک را به عهده داشته باشد و به کودک اجازه دهد که زمین بخورد و دستش را روی زانوی خود گذاشته و بلند شود. این تجربه، یعنی بزرگ شدن و استقلال پیدا کردن. کودک نوپایی که میتواند خودش را تغذیه کند حتما باید این اجازه را مادر به او بدهد که این کار را همچنان ادامه داده و در نهایت این توانمندی را در او تقویت کند.
از او فاصله بگیرید
با توجه به اینکه سن استقلا طلبی از 15 ماهگی تا 3.5 سالگی طول می‌‌کشد باید حتی المقدور مادر از فرزند نوپایشکمی فاصله بگیرد. در همین سن یعنی 2 سالگی به بعد مادر میتواند محل خواب فرزندش را هم جدا کند. یکی دیگر از کارهایی که مادر میتواند انجام دهد این است که ساعاتی را در کنار فرزندش نباشد و کودک این تجربه را درک کند که رفتن مادر به معنای ترک کردن مطلق او نیست و مادر برمی‌گردد. واگذاری برخی از مسئولیتهای کودک به عهده پدر و وقت گذاشتن پدر برای فرزندش، بازی کردن با او، بیرون بردنش و ... به کودک یاد می‌دهد که به غیر از مادر باید تعاملات دیگری از جمله با پدر و سایر اطرافیان هم برقرار کند و پدر میتواند مشارکت خوبی در زمینه داشته باشد. به طور کلی نباید مادر به عنوان تنها منبع آرامش دهنده کودک تلقی شود. مادری که بتواند اضطراب خودش را کنترل کند و با آرامش این مراحل را پشت سر بگذارد و استقلال کافی را به فرزندش بدهد معمولا در سنین بالاتر در تعامل با فرزندش کمتر دچار مشکل میشود تا مادری که خودش مضطرب است، به فرزندش می‌چسبد و اجازه رشد اجتماعی را به او نمی‌دهد.
به مهدکودک فکر کنید
یکی از راه‌های ایجاد استقلال در کودک سپردن او به مهدکودک است اما سن شروع مهدکودک معمولا ۳ سالگی در نظر گرفته میشود؛ زمانی که تکلم کودک کامل شده و کودک میتواند درباره مسائلی که در مهدکودک می‌گذرد، با مادر و پدر صحبت کند. بنابراین گذاشتن کودک در مهد کودک یکی دیگر از اجزای رشد و تکامل کودک را تشکیل می‌دهد. برای این که کودک یاد می‌گیرد که از والدین خودش جدا شده و با توجه به اینکه سن اجتماعی شدن هم ۳ سالگی است همزمان با این مقطع رشدی مهدکودک میتواند به کودک آموزش لازم در زمینه تعامل با همسالان را بدهد.
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼