زایمان در آب، نوزاد خفه نمیشه؟

فرایند و مراحل زایمان در آب چگونه است؟
در ایالات متحده آمریکا، پزشکان بعد از ده ثانیه نوزاد را از آب بیرون می‌کشند. از نظر فیزیولوژیکی، جفت، اکسیژن مورد نیاز کودک را تأمین می‌کند و هرگز نمی‌توان پیش‌بینی کرد که چه مدت بعد از جدا شدن جفت از نوزاد، جریان اکسیژن متوقف می‌شود. بنابراین بهتر است بعد از اینکه نوزاد به دنیا آمد برای دقایقی در آغوش مادر رها شود.
بند ناف نیز انتقال اکسیژن لازم به نوزاد را تضمین می‌کند. درجه حرارت آب باید به گونه‌ای باشد که مادر در آن احساس آرامش کند. (معمولاً بین ۳۵ -۳۷ درجه سانتیگراد مناسب است.) دمای آب نباید بیشتر از ۳۸ درجه سانتیگراد باشد، زیرا دمای بدن مادر بالا می‌رود و ضربان قلب نوزاد افزایش می‌یابد. بهتر است زمانی که مادر درون آب است، مقدار زیادی آب بنوشد و روی صورت و گردن او آب خنک اسپری شود. می‌توان از یک پارچه نمناک و خنک نیز استفاده کرد و آن را روی صورت و گردن او قرار داد.

تنفس نوزاد زیر آب چگونه است؟
با مطالعه درباره این موضوع، اولین و ساده‌ترین پرسشی که در ذهن نقش می‌بندد این است که تنفس نوزاد زیر آب چگونه است؟ عوامل متعدد و طبیعی در جلوگیری از بلعیدن آب توسط نوزاد، در اولین لحظه تولد دخالت دارند. اکسیژن مورد نیاز در دوران جنینی از جفت و از طریق بند ناف، تأمین می‌شود. اما جنین از هفته دهم به بعد، با حرکت دادن عضلات بین دنده‌ای و دیافراگم یک الگوی منظم و موزون شروع به تمرین تنفس می‌کند. مایعات ریوی داخل ریه جنین وجود دارند که از لحاظ شیمیایی به مایعات معده شبیه هستند.
این مایعات وارد دهان جنین شده و بلعیده می‌شوند. مقدار بسیار کمی از مایع آمنیوتیک در رحم مادر وجود دارد. ۲۴- ۴۸ ساعت قبل از شروع دردهای زایمان، مقدار پروستاگلاندین از جفت به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد که منجر به کاهش و یا توقف حرکات تنفسی جنین می‌گردد. (FBM) یا به تعویق افتادن کار عضلات دیافراگم و عضلات بین دنده‌ای، جریان خون به اعضای حیاتی بدن از جمله مغز، افزایش می‌یابد. زمانی که نوزاد به دنیا می‌آید، هنوز مقدار پروستاگلاندین زیاد است و عضلات تنفسی به راحتی فعالیت نمی‌کنند. یکی دیگر از عواملی که دانشمندان معتقدند که بر این نیز موضوع مؤثر است، درجه اختلاف دما است.

درجه حرارت آب نزدیک به درجه دمای بدن مادر است و همین شباهت مانع از تشخیص نوزاد در ایجاد و درک تغییرات می‌شود. هر چقدر دمای آب پایین‌تر باشد، نوزاد کمتر برای نفس کشیدن تحریک می‌شود. یکی دیگر از نکات مهم که به آن توجه نمی‌شود، این است که آب و مایعات داخل ریه جنین هر دو هیپرتونیک هستند؛ بنابراین حتی اگر آب وارد دهان نوزاد هم شود، نمی‌تواند به داخل ریه نفوذ کند؛ زیرا هر دوی این مایعات سنگین و متراکم‌اند و نمی‌توانند با یکدیگر در یک جا جمع شوند.

به این موضوع نیز توجه داشته باشید که نوزاد به دنیا آمده از طریق بند ناف به مادر متصل است. حنجره تحت پوشش گیرنده‌های چشایی قرار دارد و تعداد این گیرنده‌ها، پنج برابر بیشتر از گیرنده‌های روی زبان می‌باشد؛ بنابراین به محض اینکه ماده‌ای از حنجره بگذرد، گیرنده‌های چشایی فعال و حنجره به طور خودکار بسته شده و آب به جای اینکه استنشاق شود، بلعیده می‌شود. خداوند این واکنش را در تمامی نوزادان گذاشته است تا به آسانی از شیر مادر تغذیه کنند. بعد از ۶ - ۸ ماهگی این ویژگی به طور مرموزی ناپدید می‌شود. نوزاد آنقدر باهوش است که می‌تواند تشخیص دهد که چه ماده‌ای در گلوی او است و فرق میان شیر مادر، شیر گاو و مایع آمینوتیک را تشخیص دهد.

نوع تنفس و طریقه خوردن غذاهای مختلف مادر با توجه به تنوع آن تغییر می‌کند. تمامی این عوامل منجر می‌شود تا کودکی که درون آب به دنیا می‌آید، تا زمانی که از آب گرفته می‌شود نفس نکشد و نفس کشیدن او همانند زمانی باشد که داخل رحم مادر است و به محض اینکه از آب گرفته می‌شود شروع به نفس کشیدن می‌کند. به عبارت دیگر، به محض اینکه نوزاد از آب گرفته و متوجه تغییر محیط می‌شود، یک سری از تغییرات شیمیایی و هورمونی و پاسخ‌های فیزیکی درون بدن او رخ می‌دهد و شروع به تنفس می‌کند.

در واقع، اتفاقات مختلفی در بدن نوزاد رخ می‌دهد. عملکرد گردش خون جنین به گردش خون نوزاد تبدیل می‌شود. ریه‌ها برای اولین بار اکسیژن را تجربه می‌کنند. دانشگاه‌ها و مراکز پزشکی، سال‌هاست که به دانشجویان خود آموزش می‌دهند که اولین نفس نوزاد به فشار عبور از مجرای زایمان بستگی دارد و سپس در قفسه سینه بر اثر فشار خلائی ایجاد می‌شود که برای پر شدن این خلاء، نوزاد شروع به تنفس می‌کند.
البته در حال حاضر دانشمندان دریافته‌اند که این موضع صحت نداشته و هیچ خلائی وجود ندارد. روی نوزادی که در آب به دنیا می‌آید، مکانیسم‌های بالا اتفاق می‌افتد و منتظر می‌ماند تا از آب گرفته شود و تنفس طبیعی خود را آغاز کند.