خدا را شکر کنید، پدر و مادر چینی ندارید!

در فرهنگ سنتی چین، داشتن فرزند (به‌ویژه پسر) بسیار مهم تلقی می‌شود، زیرا فرزندان وظیفه ادامه نسل و مراقبت از والدین در دوران پیری را بر عهده دارند. این باور از آموزه‌های کنفوسیوسی سرچشمه می‌گیرد که بر احترام به خانواده و پیشینیان تأکید دارد. 

در گذشته، پسران برای ادامه نام خانوادگی و کمک به کارهای کشاورزی ارزش بیشتری داشتند. این موضوع حتی در برخی مناطق روستایی همچنان وجود دارد. 

سیاست تک‌فرزندی که برای کنترل جمعیت چین وضع شد، نگرش مردم نسبت به داشتن فرزند را تغییر داد. بسیاری از خانواده‌ها به داشتن یک فرزند عادت کردند و تمرکز خود را بر فراهم کردن بهترین امکانات برای او گذاشتند. 

این سیاست به ظهور نسلی از کودکان مشهور به «امپراتوران کوچک» منجر شد که اغلب به دلیل دریافت تمام توجه و منابع خانواده، شخصیت‌های مستقل‌تر و مصرف‌گراتر پیدا کردند. 

در سال‌های اخیر، به دلیل کاهش نرخ‌زاد و ولد، دولت چین سیاست‌های دوفرزندی (۲۰۱۶) و سپس سه‌فرزندی (۲۰۲۱) را معرفی کرد. با این حال، بسیاری از خانواده‌ها به دلیل هزینه‌های بالای زندگی و آموزش، تمایلی به داشتن فرزندان بیشتر ندارند. 

بسیاری از جوانان شهری چین ترجیح می‌دهند ازدواج نکنند یا فرزندی نداشته باشند، زیرا هزینه‌های سنگین فرزندآوری را مانعی جدی برای خود می‌دانند. 

در چین امروزی همچنان احترام به والدین و نقش فرزندان در مراقبت از آن‌ها در دوران سالمندی بخشی از ارزش‌های جامعه است، اگرچه در مناطق شهری این نقش کم‌رنگ‌تر شده است. 

والدین چینی به شدت بر روی موفقیت‌های تحصیلی فرزندانشان تمرکز دارند که می‌تواند منجر به استرس و اضطراب در کودکان شود. 

در برخی موارد، احساسات و نیازهای عاطفی کودکان نادیده گرفته می‌شود و به جای ایجاد روابط عاطفی، بر موفقیت‌های علمی تأکید می‌شود. 

همچنین وجود یک فرهنگ رقابتی شدید در بین چینی‌ها کودکان را به سمت رقابت‌های ناسالم می کشد و از همکاری و همدلی دور کند. 

ضمن اینکه بعضی از والدین به شدت بر زندگی فرزندان خود کنترل دارند و به آن‌ها اجازه ابراز وجود نمی‌دهند.