وسایل به جا مانده از عسل که فقط هفت سال سن داشت

نی نی بان: هربار پرنده‌ای به آسمان می‌رود و زخمی برمی‌گردد، یک بار دیگر می‌شود هجدهم دی‌ماه ۱۳۹۸. فرقی نمی‌کند آن پرنده اهل کجاست، آسمان کدام کشور است و دلیل سقوط چه بوده؛ زخم یکی است. زخم در آسمان مجروح شدن، در آسمان سقوط کردن و در آسمان مردن.

هجدهم دی‌ماه حالا پنج سال است که روز گُر گرفتن پرنده‌هاست. هرجای جهان، هواپیمایی در آسمان گُر می‌گیرد، یک بار دیگر هجدهم دی‌ماه برای خانواده‌های آن ۱۷۶ جانباخته هواپیمای ps ۷۵۲ اوکراین از راه می‌رسد.

پنج سال شد که بچه‌ها برنگشتند. پدر‌ها و مادر‌ها و برادر‌ها و خواهر‌ها و همسران ۱۷۶ نفری که آن سحرگاه در آسمان ایران و نزدیک فرودگاه با دو موشک پدافند هوایی ایران، آتش گرفتند، پنج سال است که دوری عزیزان‌شان را تاب می‌آورند؛ همچنان ناباور، ناامید و با چشم‌هایی گریان. صحبت کردن با آنها و راضی کردن‌شان برای گفت‌و‌گو، روزبه‌روز سخت‌تر شده. آن تب و تاب برای حرف زدن و دادخواهی، جایش را غمی عمیق‌تر از همیشه گرفته و از دلش، ناامیدی بیرون کشیده است.

کاربری به نام ارغوان اویسی با انتشار تصویری از وسایل دختری هفت‌ساله که در سقوط هواپیمای اوکراینی جانش را از دست داد، در توئیتی نوشت: این‌ها وسایل عسل، دختر هفت ساله‌ای که عشق را توی زندگی ما آورد، فقط ازش چند تا عکس موند و همین وسایل، صدای خنده‌هایش همیشه خاطره موند و حسرت برای دوباره شنیدن صدای قشنگش و در اغوش گرفتن اغوش گرمش که بهت حس زندگی می‌داد.»

عسل اویسی هفت ساله بود و همراه مادرش سارا حمزه‌ای و پدرش امیرحسین اویسی در سقوط هواپیمای اوکراینی جانشان را از دست دادند.