فلفل دلمهای در مراحل اولیه رشد سبز است (حتی انواعی که در نهایت قرمز، زرد یا نارنجی میشوند).وقتی کاملاً میرسد، بسته به نوع آن، به رنگهای قرمز، زرد، نارنجی یا حتی بنفش تغییر میکند. این تغییر رنگ ناشی از تجزیه کلروفیل (رنگدانه سبز) و تولید رنگدانههای جدید (مثل کاروتنوئیدها و آنتوسیانین) است.
ارزش غذایی در فلفل قرمز:
ویتامین C: فلفل دلمهای قرمز رسیده حدود ۱.۵ برابر فلفل سبز نارس ویتامین C دارد. (یک فلفل قرمز متوسط میتواند بیش از ۱۵۰٪ نیاز روزانه ویتامین C بدن را تأمین کند!)
بتاکاروتن (پیشساز ویتامین A): فلفل قرمز تا ۱۱ برابر بیشتر از فلفل سبز بتاکاروتن دارد. این ترکیب یک آنتیاکسیدان قوی است که در بدن به ویتامین A تبدیل میشود.
خاصیت ضدسرطانی:
بتاکاروتن و سایر کاروتنوئیدها (مثل لیکوپن در فلفل قرمز) و همچنین ویتامین C، به دلیل خواص آنتیاکسیدانی قوی، با خنثی کردن رادیکالهای آزاد و کاهش التهاب، نقش مهمی در پیشگیری از سرطان دارند. مطالعات متعددی ارتباط مصرف فلفل دلمهای را با کاهش خطر برخی سرطانها نشان دادهاند.
نکات تکمیلی جالب:
فلفلهای رنگی دیگر (زرد/نارنجی):
آنها نیز در حالت رسیده، ویتامین C و کاروتنوئیدهای بالایی دارند، هرچند ترکیبات خاص آنها کمی متفاوت است (مثلاً فلفل زرد لیکوپن کمتری دارد اما زآگزانتین بیشتری دارد).
چرا سبز هم مصرف میشود؟
فلفل سبز کالری کمتر و فیبر بالایی دارد و طعم تلختر و تندتری نسبت به انواع رنگی ایجاد میکند که در برخی غذاها مطلوب است.
منبع: صدآنلاین