خم شدن زیاد انگشتان را به حساب انعطاف بدن نگذارید

 دکتر تیلور گلدبرگ، متخصص مستقر در کلرادو، هشدار داد که انعطاف‌پذیری بیش از حد انگشتان و کف دست می‌تواند نشانه‌ای از ضعیف شدن یا ناپایدار بودن بافت‌های همبند بدن باشد.

بافت همبند مانند مفاصل و تاندون‌ها، حکم «چسب» بدن را دارند که استخوان‌ها، ماهیچه‌ها و اندام‌ها را پشتیبانی کرده و ساختار می‌دهند.

این به ویژه برای ریه‌ها بسیار مهم است زیرا به ایجاد پشتیبانی عملکردی برای این عضو مهم کمک می‌کند.

با گذشت زمان، ضعیف شدن بافت همبند در ریه‌ها می‌تواند بر مکانیک تنفس و ثبات راه هوایی تأثیر بگذارد و منجر به مشکلات تنفسی جدی مانند آسم و آپنه انسدادی خواب شود.

به گزارش دیلی میل، بررسی‌ها نشان داده است که تقریباً از هر چهار آمریکایی یک نفر از درجاتی از انعطاف پذیری بیش از حد انگشتان رنج می‌برد.

تعداد کمی از این افراد به نوعی عارضه ژنتیکی موسوم به «نشانگان اهلرز-دنلوس» (EDS) مبتلا هستند که عامل این انعطاف‌پذیری بیش از اندازه است.

گلدبرگ می‌گوید: به طور غیرمستقیم به نظر می‌رسد بسیاری از افراد مبتلا به این سندرم، در بهبودی از بیماری‌های تنفسی مشکل بیشتری دارند. اگرچه به تحقیقات رسمی بیشتری نیاز داریم اما تجربیات بالینی نشان می‌دهد که افراد مبتلا به EDS ممکن است در مقایسه با جمعیت عمومی، دوران سخت‌تری را با بیماری‌های تنفسی سپری کنند.

بافت‌های همبند اساساً از دو پروتئین به نام کلاژن و الاستین ساخته شده‌اند که هر دو مسئول تأمین استحکام و خاصیت ارتجاعی بدن هستند.

با این حال EDS می‌تواند بر توانایی بدن در تشکیل مولکول‌های پروتئین تأثیر بگذارد و به نوبه خود، بر تولید کلاژن و همچنین استحکام بافت همبند تأثیر بگذارد.

کاهش کلی کلاژن در بدن و ضعف بافت‌های بعدی می‌تواند ظرفیت ریه‌ها را برای تنفس اکسیژن در حجم بهینه مختل کند.

این وضعیت می‌تواند به تنگی نفس، ضعف عضلات تنفسی و همچنین انسداد مجاری هوایی فوقانی و تحتانی منجر شود.

هیچ درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد با این حال پزشکان معمولاً فیزیوتراپی و استفاده از «بریس» را برای کمک به عضلات و نگهداری آنها پیشنهاد می‌کنند.

منبع: ایسنا