زنان مبتلا به ایدز، چجوری جلوی آن را بگیریم؟

همواره در هر جامعه‌ای از خانواده تا سطوح بالاتر مسائلی وجود دارد که همه اعضا از آن آگاهند، اما هیچ کدام جرأت صحبت درباره آن را به خود نمی‌دهند یا بحث درباره آن را موثر نمی‌دانند.

مثبت شدن ویروس HIV در بدن انسان یکی از بیماری‌هایی است که در قدیم افراد را مجبور به انزوا می‌کرد و جان مبتلایان را می‌گرفت، اما با پیشرفت علم راه‌های کنترل این بیماری و بهبود وضعیت سلامت فرد بیمار مهیا شد. با این حال هنوز هم صحبت کردن و اطلاع‌رسانی درباره این بیماری در جامعه ایران یکی از مواردی است که همواره از آن پرهیز می‌شود.در کشور بیش از ۳۴ هزار نفر مبتلا به ایدز ثبت شده است که از این تعداد ۱۶ یا ۱۷ هزار نفر از مبتلایان تحت درمان مداوم قرار دارند، اما سایر این افراد درمانی انجام نداده‌اند یا تحت مراقبت مراکز مشاوره بیماری‌های رفتاری قرار ندارند.

رئیس مرکز تحقیقات ایدز ایران در این باره گفت: از دو سال پیش اصلی‌ترین راه انتقال ایدز در کشور تماس جنسی است. زمانی انتقال این بیماری ۹۷ درصد در معتادان مرد و سه درصد در زنان معتاد بود، اما طی دو سال اخیر تعداد زنان مبتلا از طریق روابط جنسی ۱۰ برابر شده است. مینو محرز با بیان اینکه اکثر مبتلایان به ویروس ایدز در کشور افراد ۲۵ تا ۴۰ ساله هستند و به علت ضعف اطلاع رسانی و نبود آموزش در مورد انتقال ایدز از طریق رفتار‌های پرخطر جنسی، جوانان در معرض ابتلا به این بیماری هستند. ایدز یک بیماری عفونی است که با درمان قابل کنترل است، اما بسیاری از افراد از اسم ایدز وحشت دارند. در حالی که این بیماری را می‌توان با دارو‌های موثر و درمان‌های مناسب کنترل کرد.

محرز با تاکید بر اینکه آموزش و پرورش باید درباره مسائل جنسی صحبت کند، می‌گوید: آموزش و پرورش معتقد است با صحبت درباره این مسائل دانش‌آموزان بی‌بند و بار می‌شوند و این مشکلی است که ما با آن مواجه هستیم. در حالی که انکار و سکوت دو استراتژی اشتباه در سیاست‌گذاری‌هاست، نمی‌توان وجود برخی رفتار‌های پرخطر را انکار کرد. در نتیجه باید آموزش داد تا این مسائل کمتر از گذشته شوند.

در همین زمینه عضو کمیته کشوری ایدز ضمن تاکید بر لزوم افزایش آگاهی جامعه و همچنین پزشکان به منظور چگونگی برخورد با بیماران مبتلا به ایدز، دلایل پذیرفته نشدن جراحی این بیماران از سوی برخی پزشکان را توضیح داد. مینو محرز در این خصوص گفت: ما هنوز هم شاهد هستیم که برخی پزشکان، از درمان بیماران اچ.آی.وی سر باز می‌زنند و ممکن است به علت ترس از مبتلا شدن آنها را جراحی نکنند. میزان آگاهی در این خصوص، حتی در گروه پزشکی و تخصصی بالا نیست. بعضی از بیمارستان‌ها و پزشکان، جراحی بیماران مبتلا به ایدز را قبول می‌کنند، اما هنوز همگانی نیست. پزشک فقط باید مراقب باشد که سوزن در دستش فرو نرود.

لزوم آموزش درباره HIV در مدارس

رشد آمار زنان مبتلا به HIV خود خبر از آسیب‌های اجتماعی فراوانی دارد که می‌توان سررشته آنها را در کمبود آگاهی، نبود آموزش و اطلاع‌رسانی ضعیف پیدا کرد. رئیس انجمن متخصصان داخلی با بیان اینکه در سال‌های اخیر شاهدیم که آمار مبتلایان به ایدز و HIV مثبت سال به سال افزایش پیدا می‌کند، به پیش از این افزایش آمار مبتلایان به ایدز در مردان و جوانان بود، آنها به دلیل استفاده از سرنگ چندبار مصرف بیمار می‌شدند، اما در زنان هم این تعداد افزایش پیدا کرده است و این نه از طریق مواد مخدر بلکه از راه روابط جنسی است.

ایرج خسرونیا در ادامه به اهمیت نقش رسانه‌ها در اطلاع رسانی به شهروندان اشاره می‌کند و توضیح می‌دهد: این وسائل ارتباط جمعی هستند که باید مردم را درباره این بیماری و راه‌های پیشگیری از آن آگاه کنند. به عنوان یک پزشک اعتقاد دارم این موارد باید در مدارس آموزش داده شود تا جوانان مخصوصا پسرهای ما که 16 یا 17 سال سن دارند متوجه شوند که چگونه به این بیماری مبتلا می‌شوند و چگونه باید از ابتلا به آن جلوگیری کرد. اگر این راهنمایی صورت گیرد تعداد به این سرعت افزایش پیدا نمی‌کند که شاهد آن در آمار منتشر شده هستیم.

اگر تعداد مبتلایان به ایدز را عددی در نظر بگیریم، فقط تعداد آنها در زنان 10 برابر شده است و به معنی پیشی گرفتن زنان از مردان در ابتلا به HIV نیست. رئیس انجمن متخصصان داخلی از نبود آموزش درباره نحوه ابتلا به بیماری HIV انتقاد می‌کند و توضیح می‌دهد: باید این مساله در کتاب‌های درسی بیان شود و همچنین در نمایشنامه‌ها و روزنامه دیواری‌هایی که کودکان می‌نویسند و به دیوار می‌زنند، به این مساله توجه شود و همچنین رادیو و تلویزیون هم باید به این مساله بپردازد و از پزشکان برای راهنمایی به مردم استفاده کنند. این در حالی است که هنوز هم بیماری HIV در جامعه ما نادیده گرفته می‌شود و حتی گاهی درباره آن صحبت هم نمی‌شود.

خسرونیا در این باره می‌گوید: بیشتر پدر و مادرها فکر می‌کنند که کودک آنها تافته جدا بافته‌اند و ممکن است که کودکان همسایگان به این سمت کشیده شوند، اما هیچ گاه فرزند آنها چنین کاری نخواهد کرد. به همین دلیل از بیان چنین مطالبی پرهیز می‌شود، برای همین است که در اکثر خانواده‌ها این مساله وجود دارد، پس باید همه کودکان را راهنمایی و از این بیماری آگاه کرد. در ایران امروز ذکر و گفتن این موضوع برای معلم ناشایست در نظر گرفته می‌شود.