افت قند خون نوزاد، علت چیست؟

هایپوگلیسمی یا کاهش قندخون در نوزادانی که وزن هنگام تولد آنها کمتر یا بیشتر از مقادیر نرمال است، بیشتر دیده می‌شود. پره اکلامپسی و دیابت حاملگی تاثیر مستقیم در افزایش ریسک بروز هایپوگلیسمی داشته است و در تمام نوزادان مادران دیابتی یا مبتلا به دیابت، بارداری هایپوگلیسمی (کاهش قند خون) دیده می‌شود. در این پژوهش گذشته‌نگر ۷۹۳ نوزاد بستری در بیمارستان فاطمیه همدان از نظر شیوع هایپوگلیسمی مورد ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات از پرونده نوزادان و مادران آنان استخراج گردید و توسط نرم‌افزار آماری EPI info۶ مورد تجزیه و تحیل آماری قرار گرفت. نتایج این تحقیق که با راهنمایی دکتر شکوهی در دانشگاه علوم پزشکی همدان تهیه شده می‌افزاید: شیوع کلی هایپوگلیسمی در نوزادان بستری ۲۸/۱ درصد بود که ۳۰/۷ درصد مبتلایان، پسر و ۲۵ درصد دختر بودند. وزن کمتر از ۲۵۰۰ و بیش از ۴۰۰۰ گرم، پره‌ترم بودن، زایمان به روش سزارین، آپگار پایین بدو تولد، پره‌اکلامپسی بودن، داشتن مشکلات در حین زایمان و بروز فتال دیسترس و دیابت مادر در افزایش شیوع هایپوگلیسمی موثر بودند و سن مادر تاثیری در آن نداشت. بر اساس یافته‌های این مطالعه، نحوه زایمان در بروز هایپوگلیسمی تاثیر مستقیم دارد. دلیل این مساله می‌تواند مشکلات ایجاد شده در طی روند انجام NVD و منجر شدن به سزارین باشد و مدت زمان نسبتا طولانی در تولد نوزاد و دیسترس جنینی که سبب از دست رفت ذخایر بدن نوزاد و متعاقب هایپوگلیسمی در وی شده باشد. مولف در ادامه می‌افزاید: در مورد علل سزارین تمامی افرادی که به خواست خود تحت سزارین قرار گرفته‌اند نوزادانشان به هایپوگلیسمی مبتلا نشده‌اند و برعکس اکثر نوزادانی که دچار فتال دیسترس شده ( ۹۱/۷ درصد) هایپوگلیسمی داشته‌اند که این موضوع نشان می‌دهد که ایجاد دیسترس جنینی ذخایر گلوکزی نوزاد کاسته شده و در بدو تولد دچار هایپوگلیسمی می‌گردد. نویسنده تصریح کرد: درمورد نقش وزن تولد باید گفت وزن کم برای زمان تولد و همچنین وزن زیاد در افزایش شیوع هایپوگلیسمی موثر بوده‌اند. مولف در خاتمه پیشنهاد می‌کند که زمان تولد تا اولین تغذیه نوزادان بستری به حداقل ممکن تقلیل یابد تا از ابتلای آنها به هایپوگلیسمی پیشگیری شود. در ضمن پیشنهاد می‌شود که در مادران دیابتی کنترل بسیار دقیق بیماری و مانیتورینگ قبل از تولد جهت تشخیص زودتر دیسترس جنینی صورت گیرد.