نوزادان تازه متولد شده، تشخیص و درمان عفونتشان
اکثر عفونت ها در نوزادان توسط باکتریها ایجاد می شوند، در حالی که برخی از آنها نیز توسط ویروس ها به وجود می آیند.
در این مطلب با استفاده از پاسخ های قابل استناد و مطمئن ارائه شده توسط بیمارستان های کودکان، در مورد علائم، علل، روشهای تشخیص و متدهای درمان عفونت در نوزادان تازه متولد شده ، اطلاعات مفید کسب کنید.
نکات کلیدی
- اکثر عفونت ها در نوزادان توسط باکتریها ایجاد می شوند، در حالی که برخی از آنها نیز توسط ویروس ها به وجود می آیند.
- نشانه های عفونت عبارتند از : درجه حرارت بالاتر از ۳۸ درجه سانتیگراد، تغذیه ضعیف و بی اشتهایی، تحریک پذیری و پرخاش گری، خواب آلودگی بیش از حد، تنفس سریع و تغییر رفتار.
- عفونت نوزاد شما می تواند با آنتی بیوتیک درمان شود و یا ممکن است اینگونه تشخیص داده شود که به منظور بهره مندی از مراقبت های ویژه ای از جمله تزریق مایعات وریدی (IV) و یا تجویز لوله تغذیه بهتر است به بیمارستان بروید.
نوزادان دارای سیستم ایمنی ضعیفی هستند و این یکی از دلایلی است که اهمیت تغذیه با شیر مادر را تبیین می کند، چرا که از این طریق آنتی بادی ها (پادتن ها) برای مبارزه با عفونت در بدن نوزاد فراهم می شوند. در نتیجه، نوزادان شیرخوار از شیر مادر عفونت کمتری نسبت به نوزادانی دارند که از شیر خشک تغذیه می کنند.
این که در بدن یک نوزاد تازه متولد شده عفونت ایجاد شود، می تواند یک عامل بزرگ نگرانی باشد و این به این دلیل است که نوزادان خیلی سریع می توانند بیمار شوند. اما خوشبختانه، اگر تشخیص عفونت به موقع صورت گیرد، آنها به درمانشان بسیار سریع پاسخ مناسب می دهند. اگر یک پزشک مطمئن شود که یک نوزاد تازه متولد شده دارای عفونت است، به سرعت شروع به درمان آنتی بیوتیکی او خواهد کرد.
علل عفونت
اکثر عفونت های نوزادان توسط باکتری ها و برخی نیز به وسیله ویروس ها ایجاد می شوند. کانال تولد بدن مادر، خود یک محیط مستعد و حاوی باکتری است، به خصوص اگر خود مادر نیز عفونت فعال داشته باشد. در طول زایمان، کودک می تواند در مایع کانال تولد نفس کشیده و یا آن را قورت دهد و اینگونه ممکن است باکتری ها یا ویروس ها به ریه ها و خونش وارد شوند.
کودک می تواند در طول زایمان یا در چند روز اول پس از تولد بیمار شود و به تدریج که باکتری ها یا ویروس ها تکثیر می شوند، نوزاد تازه متولد شده بسیار سریعتر هم مریض می شود. هر چه زودتر عفونت کشف و درمان شود، آسیب نوزاد کمتر خواهد بود.
تعدادی از باکتری ها و ویروس ها وجود دارد که می توانند در طول حاملگی یا زایمان از مادر به نوزاد منتقل شوند. گاهی اوقات یک نوزاد تازه متولد شده از یک فرد مبتلا به سرماخوردگی یا آنفولانزا عفونت می گیرد.
علائم عفونت
علائم عفونت اولیه در زیر ذکر شده اند. در ابتدا ممکن است تشخیص اینکه آیا نوزاد دارای عفونت است یا خیر مشکل باشد، چرا که نوزادان سالم و عاری از عفونت نیز ممکن است برخی از این علائم را داشته باشند. در یک نوزاد تازه متولد شده مبتلا به عفونت، این علائم ادامه خواهند یافت و وضعیت نوزاد باید توسط یک پزشک بررسی شود.
- دمای نامنظم کمتر از ۳۶٫۶ درجه سانتیگراد (۹۷٫۹ درجه فارنهایت) یا بالاتر از ۳۸ درجه سانتیگراد (۱۰۰٫۴ درجه فارنهایت) که از روده گرفته شده باشد.
- تغذیه ضعیف و سخت بیدار شدن برای تغذیه
- خواب آلودگی بیش از حد
- تحریک پذیری بالا و پرخاش
- تنفس سریع با تعداد بیش از ۶۰ نفس در دقیقه
- تغییر در رفتار
همانطور که عفونت بدتر می شود، نوزاد ممکن است علائم بیشتری نشان دهد :
- دشواری تنفس
- ظهور رنگ آبی کم رنگ در اطراف دهان
- رنگ پریده یا خاکستری پوست
- تب (بالاتر از ۳۸٫۰ درجه سانتی گراد یا ۱۰۰٫۴ درجه فارنهایت)
- دمای بدن پایین (زیر ۳۶٫۶ درجه سانتیگراد یا ۹۷٫۹ درجه فارنهایت) با وجود اینکه نوزاد با لباس کافی و پتو پوشانده شده است
تشخیص عفونت
تعدادی از آزمایش ها می توانند برای تشخیص عفونت استفاده شوند. با این حال، حاضر شدن نتایج آزمایش معمولاً دو یا سه روز طول می کشد، بنابراین پزشک در حالی که منتظر نتایج آزمایش برای تایید تشخیص خود است، برای نوزاد تازه متولد شده آنتی بیوتیک نیز تجویز می کند، زیرا به عنوان مثال، تنفس سریع می تواند ناشی از عفونت باشد و هر تأخیری در درمان ممکن است باعث شود حال نوزاد خیلی بدتر شود. آزمایشات زیر می تواند برای تشخیص عفونت در نوزادان تجویز شود:
- شمارش کامل خون: در این آزمایش یک نمونه خون از نوزاد شما گرفته می شود. شمارش کامل خون (CBC) تعداد هر نوع سلول خونی را تعیین می کند. توجه ویژه به تعداد گلبول های سفید خون (WBCs) است، زیرا تعداد غیرطبیعی WBC ها اغلب نشان می دهد که بدن نوزاد با نوعی عفونت مبارزه می کند. نتایج CBC را می توان به سرعت به دست آورد.
- کشت خون: کشت خون تعیین می کند که آیا باکتری می تواند در محیط خون کودک رشد کند یا خیر. اگر باکتری در کشت رشد کند، کودک دارای عفونت در جریان خونش خواهد بود. نتایج این آزمایش می تواند تا ۲۴ ساعت و گاهی اوقات بیشتر طول بکشد، به همین دلیل است که در هنگام انتظار برای نتیجه آن، پروسه درمان به تعویق نمی افتد.
- تست ادرار: در این آزمایش یک نمونه از ادرار نوزاد شما برای تعیین تعداد سلول های سفید آن گرفته شده و برای کشت فرستاده می شود.
- نمونه گیری چشمی یا پوستی: این زمانی است که از یک محل احتمالی ابتلا به عفونت، مانند چشم یا بند ناف، از چرک یا مایع ترشح شده نمونه گیری شده و برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه فرستاده می شود.
- اشعه ایکس قفسه سینه: یک نوزاد اگر مشکوک به پنومونی (ذات الریه) باشد، نیاز به یک اشعه ایکس قفسه سینه دارد.
- پونکسیون کمری یا نخاعی: هنگامی که عفونت از ناحیه مغز (که مننژیت نامیده می شود) مورد شک باشد، ایجاد یک سوراخ در کمر و نمونه برداری از مایع نخاعی ضروری است. قبل از انجام این کار ممکن است ابتدا برای ناحیه ای از ستون فقرات که در آن پونکسیون کمری اتفاق می افتد، از یک نوع کرم بی حس کننده استفاده شود. سپس از بی حسی موضعی نیز برای سر کردن کامل محل پونکسیون کمری استفاده می شود.
سوزن توخالی بین استخوان ها و مهره هایی که ستون فقرات نامیده می شود، وارد می شود. نمونه ای از مایع مغزی نخاعی از طریق سوزن استخراج می شود و برای عفونت مورد آزمایش قرار می گیرد.
البته این یک روش راحت نیست؛ با این حال اجتناب ناپذیر است و روشهای القای آرامش و تسکین درد برای کاهش ناراحتی و درد در کودک شما استفاده می شود. مننژیت یک عفونت جدی است و تشخیص قطعی آن تنها با بررسی مایع مغزی نخاعی امکان پذیر است. اگر کودک شما نیاز به یک پونکسیون کمری داشته باشد، سعی کنید به خودتان بقبولانید که این روش برای تشخیص دقیق و ارائه بهترین خدمات ممکن برای کودک شما ضروری است.
درمان عفونت در نوزادان تازه متولد شده
اگر نوزاد نوعی از عفونت داشته باشد، ممکن است به بخش مراقبت های ویژه بیمارستان منتقل شود، جایی که آنها به منظور تنظیم دمای بدنشان در یک تخت گرم و یا در یک دستگاه انکوباتور قرار می گیرند. برای اندازه گیری ضربان قلب و تنفس نوزادان ممکن است استفاده از دستگاه مانیتور قلب و عروق مورد نیاز باشد و به منظور تعیین اینکه آیا سطح مناسب اکسیژن در بدن آنها وجود دارد یا خیر ممکن است از یک مانیتور به نام پالس اکسیمتر استفاده شود.
اگر پزشک به یک عفونت باکتریایی مشکوک باشد، به نوزاد آنتی بیوتیک خواهد داد. اگر عفونت در نوزاد تازه متولد شده بسیار جدی تشخیص داده شده و نیاز به درمان آنتی بیوتیکی سریعتر و موثرتر حس شود، آنتی بیوتیک ها به شکل تزریق داخل وریدی (IV) تجویز می شوند. IV یک لوله توخالی است که در رگ قرار دارد و اطمینان می دهد که مقدار مناسب آنتی بیوتیک وارد خون کودک می شود. آنتی بیوتیک ها به نوزادان تازه متولد شده از راه دهان داده نمی شوند، زیرا از طریق معده خوب جذب نمی شوند.
در این شرایط پزشک کودک شما مقدار آنتی بیوتیک را در جریان خون نوزاد کنترل می کند تا مطمئن شود که دوز مناسب دریافت می شود. طول مدت مصرف آنتی بیوتیک بستگی به نوع عفونتی دارد که در حال درمان است. درمان می تواند ۷ تا ۲۱ روز ادامه داشته باشد و اگر نتایج آزمایش منفی باشد احتمال دارد که آنتی بیوتیک ها توسط پزشک قطع شوند.
عفونت های ویروسی به آنتی بیوتیک ها پاسخ نمی دهند. بنابراین، اگر مشخص شود نوزاد شما دارای عفونت ویروسی است، معمولاً باید با این عفونت با روشهای بدون دارو مبارزه کنید. مراقبت دقیق بهترین ایده است. هر چند داروهای ضد ویروسی برای درمان ویروس های خاص مانند تبخال (هرپس) یا HIV در دسترس هستند.
علاوه بر آنتی بیوتیک ها، ممکن است نوزاد به دیگر مراقبت های حمایتی نیز نیاز داشته باشد. به عنوان مثال، برای جلوگیری از کمبود آب، ممکن است نیاز به مایعات IV داشته باشند و یا برای شیر خوردن در خواب بیش از حد عمیق به مشکل بر بخورند. آنها در این شرایط ممکن است نیاز به اتصال یک لوله از راه بینی یا دهان به معده داشته باشند تا به طور مستقیم شیر به معده آنها چکانده شود. چنین ابزاری لوله بینی یا گاواژ نامیده می شود. برخی از نوزادان در این شرایط به اکسیژن اضافی نیاز دارند، به ویژه اگر مبتلا به پنومونی باشند.
منبع:
سرسره
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼