بغلی بودن نوزاد، چه رفتاری صحیح است؟

سوال مخاطب نی‌نی‌بان: سلام خسته نباشید، پسرمن ۱۱ ماه و سه هفته سن داره، شدیدا بهم وابسته است، مدام باید بغلم باشه حتی وقت بازی کردنش باید کنارش بشینم و هربار نگاهم میکنه تایبدش کنم اوایل چون کولیک داشت گفتم عادیه و سعی کردم باهاش راه بیام اما هرچی بزرگتر میشه بدتره، واقعا دیگه توان بغل کردن ندارم به هیچ کاری هم نمیذاره برسم به محض ایستادنم پاهامو میگیره و با گریه و جیغ بغل میخواد، هنوز هم راه نیوفتاده، اگه ممکنه راهنماییم کنید چیکار کنم، ممنون میشم

پاسخ دکتر جمشید بیگدلی، روانشناس:

مادر عزیز آغوش مادر رحم دوم نوزاد است. نوزاد بیش از آنکه به شیر نیاز داشته باشد، به آغوش مادرش نیاز دارد. احساس گرما و بوی مادر و شنیدن صدای قلب مادر به نوزاد آرامش می‌دهد و کیفیت تغذیه خواه ناخواه در این شرایط افزایش می‌یابد. در سال اول زندگی نوزاد نیاز دارد بدون قید و شرط نیازهایش رفع شود. البته نه بلافاصله بلکه باید اجازه دهید نوزاد ابتدا تقاضا کند. این تقاضا به شکل گریه خود را نشان می‌دهد و مادر باید با توجه به نوع گریه و نق نوزاد متوجه نیاز نوزاد شود. بهتر است مادر توجه خود را معطوف او کند و موقع شیردهی با او صحبت کند. لمس، ماساژ و ارتباط فیزیکی نیز شاه راه ارتباط غیر‌ کلامی با کودک تا قبل از ۲ سالگی است. در سال اول مادر باید عشق بدون شرط داشته باشد و همیشه حاضر و جواب‌گو باشد اما از سال دوم به بعد تربیت آغاز می‌شود. بعد از ۲ سالگی لازم است مادر کمی بد شود. بد بودن به این معنی نیست که مادر در رفع نیازهای کودک کم کاری کند بلکه منظور این است که با بی‎توجهی کوتاه و مثلا نگاه نکردن به فرزندش نشان دهد کاری که انجام داده اشتباه بوده است. قهر‎های طولانی مدت باعث پرخاشگری در کودک می‌شود.