نحوه تربیت بچه ها، لطفا جدی بگیرید

ترتیب فرزندان در خانواده در تربیت و شکل گیری شخصیت فرزندان و البته رفتار والدین تاثیرگذار است. فرزندان بر اساس این که فرزند چندم خانواده هستند رفتار متفاوتی از والدین می بینند که این رفتار ها دلایل مشخصی دارد.

وقتی فرزند اول خانواده به دنیا می آید پدر و مادر بسیار خوشحالند و فرزند خود را بهترین و استثنایی ترین بچه می دانند. این احساس به دلایل مختلفی به وجود می آید که اولین آن به دلیل بی تجربگی در روند رشد کودکان است. والدین چون در جریان ریز اتفاقاتی که طی رشد فرزند می افتد قبل از این نبوده اند تصورشان بر این است که فقط فرزند آنها دارای این رفتار است، برای همین فکر می کنند که فرزندشان منحصر به فرد است. دلیل دوم این است که معمولا والدین می خواهند بهترین والدین باشند.

زن و شوهری که هنوز بچه دار نشده اند هرگاه کودکی را در حال گریه می بینند و یا وقتی کودکی را در حال رفتار ناشایستی می بینند با خود می گویند که عجب والدین بی مسوولیتی دارد، من که به هیچ وجه نمی گذارم فرزندم این گونه شود. در حالی که خیلی از اتفاق ها و رفتار ها برای همه بچه ها است و جزو روند رشدی آنهاست. آنها در ابتدا با خود می گویند من کاری می کنم که فرزندم بهترین باشد و در تربیت او مانند بقیه پدر و مادرها رفتار نمی کنم، در صورتی که ماهیت پدر و مادری یک چیز است و آن تربیت و پرورش روحی و جسمانی همه جانبه فرزند و هیچ والدین و فرزندی خالی از اشکال نیستند به این دلیل که هیچ انسانی کامل نیست.

والدین وقتی دارای اولین فرزند خود می شوند احساس می کنند که خودشان و فرزندشان کاملا منحصربه فردند در حالی که باید بدانند روند رشدی متعادل کودکان روندی است که در همه یکسان است (البته تفاوت های بسیار کمی با هم دارند که به مسائل مختلف مربوط می شوند اما به طور کل می توان از یک روند طبیعی نام برد) این دانش با چیزی غیر از مطالعه و مشاوره با افراد کاردان صورت نمی گیرد. شما به عنوان والدین باید بدانید که فرزندتان چه موقع به پزشک احتیاج دارد و چه موقع مثلا یک دل درد ساده دارد و اینها در اولین فرزند احتیاج به مطالعه و دقت فراوانی دارد چرا که شما کاملا بی تجربه هستید.

نمی توان به این دلیل که پدران و مادران بی تجربه هستند به آنها حق داد که هر طور خواستند با فرزند اول رفتار کنند و هر تجربه ای را با هر آزمایشی می خواهند با فرزند اولشان به دست آورند.

گاهی والدین به فرزندان خود ضربات جبران ناپذیری می زنند که باعث از بین رفتن مقطعی از زندگی فرزندشان می شود، مثلا فرزندی که در دوران بلوغ است و والدینی که هیچ تجربه ای ندارند و حساسیت شدیدی در تربیت فرزندشان به خرج می دهند را تصور کنید، ناگفته پیداست که تمام این مسائل باعث می شود که فرزندشان را بدون این که بخواهند آزار دهند و نتوانند در این دوران به او کمکی کنند و با او دوست باشند.

اشتباه دیگر والدین این است که بدون این که به رفتارشان دقت کنند نیتشان را در نظر می گیرند. آنها همیشه می گویند ما به نفع فرزندمان تصمیم می گیریم، برای او دلسوزیم و خیرش را می خواهیم و متاسفانه گاهی پشت این نیات پنهان می شوند و رفتارهای خود را توجیه می کنند. والدین باید بدانند که بی تجربه اند و فرزند اولشان در هر سنی که باشد آنها تجربه قبلی آن دوران را نداشته اند و امکان دارد اشتباه کنند.

رایزنی و مشورت در هر کاری، معقول و پسندیده است. در واقع مشورت کردن، شریک شدن در خرد دیگران است.

اهمیت و حساسیت تربیت و تصمیمات تربیتی، ضرورت بهره گیری مربیان از نظرات کارشناسان و مشاوران را دو چندان می سازد و در تربیت خانوادگی با تأکیدات بیشتری همراه است.

وجوب مشورت درباره امور فرزندان، از سنین شیرخوارگی و کودکی تا دوران بزرگسالی آنان، متوجه والدین است.