سن تنها خوابیدن کودک، چه موقع؟
مساله خواب مناسب در کودکان، یکی از موضوعات پراهمیت و از دغدغه های اصلی والدین به شمار می رود.
مساله خواب مناسب در کودکان، یکی از موضوعات پراهمیت و از دغدغه های اصلی والدین به شمار می رود. اینکه کودک در زمان مناسبی بخوابد، خوابش منقطع نباشد و به طور کلی خواب کافی داشته باشد از جمله مواردی است که برای والدین اهمیت بالایی دارد.
به گزارش شفا آنلاین:از طرف دیگر، والدین تمام تلاش خود را می کنند تا کودک با مسائلی چون بدخوابی، خوابگردی، رویاهای آشفته یا شب ادراری دچار نشود و در نهایت کودک بتواند مستقل و جدا از والدین بخوابد.
در صورتی که والدین نتوانند شرایطی فراهم کنند که کودک خواب آرام، کافی و راحتی داشته باشد، والدین احساس می کنند کفایت و شایستگی شان زیر سوال رفته و دچار اضطراب می شوند.
یکی از مسائل مهم مربوط به خواب، به چگونگی جدا و مستقل خوابیدن کودک برمی گردد. هر کودکی با ویژگی های ذاتی خاصی متولد می شود. برخی از کودکان وابستگی بیشتری به والدین خود دارند و چنانچه در شرایط محیطی خاصی قرار بگیرند، ممکن است وابستگی شان تشدید شود.
این قبیل کودکان، افرادی هستند که در هنگام جدایی محل خواب خود از والدین، بسیار مقاومت می کنند. این کودکان جدا خوابیدن از مادر را اصلا دوست ندارند. به دنبال این جدایی احتمال دارد خواب منقطع و ناآرامی داشته باشند، مرتب از خواب بیدار شوند و مادر برای خواباندن مجدد آنها دچار مشکل شود.
این کودکان اصرار دارند شب را کنار والدین به صبح برسانند و به هنگام خوابیدن در اتاق خودشان، مقاومت به خرج می دهند. حتی در بسیاری از مواقع، در صورت جدا خوابیدن از مادر، دچار ترس، اضطراب و بدخوابی می شوند
چنانچه والدین سعی کنند از ابتدا الگوهای منظم و مناسب رفتاری را در مورد خواب کودک خود پیاده کنند، با بزرگ تر شدن کودک، مشکلات کمتری را در حوزه خواب او تجربه خواهند کرد.
چنانچه والدین سعی کنند از ابتدا الگوهای منظم و مناسب رفتاری را در مورد خواب کودک خود پیاده کنند، با بزرگ تر شدن کودک، مشکلات کمتری را در حوزه خواب او تجربه خواهند کرد.
بنابراین بهتر است از همان ابتدای تولد، محل خواب کودک مشخص باشد. به طوری که کودک روی تختی که چهار طرف آن حفاظ دارد و بسته است خوابانده شود. به گونه ای که هر زمان کودک گریه کرد و برای شیر خوردن بیدار شد، مادر کودک را از تخت خارج کند، به او شیر دهد و سپس مجدد او را بخواباند.
کودکانی که زیاد بد قلق نیستند، معمولا به این روش عادت می کنند تا اینکه بتدریج خواب کودک تنظیم می شود، طوری که بسیاری از این کودکان، حداقل پنج الی شش ساعت را در شب به راحتی می خوابند.
اکثر مادران بخصوص در چند ماه اول تولد برای اطمینان خاطر از وضعیت کودک ترجیح می دهند نزد او بخوابند تا از شرایط مختلف کودک آگاه باشند. بعد از یک سالگی می توان مطمئن بود که تنها خوابیدن کودک مشکلی ندارد، در این شرایط هر زمان که کودک بیدار شد و گریه کرد، مادر سراغ او می رود.
چنانچه می خواهیم کودکانی که کمی بزرگ تر شده اند، عادت شیر خوردن در ساعات میانی شب را ترک کنند، بهتر است مادر برای لحظاتی هم که شده، گریه کودک را نادیده بگیرد و بلافاصله با اولین نق و گریه کودک، سراغ او نرود. در این وضعیت، بسیاری از کودکان غلتی می زنند و مجدد به خواب می روند.
البته باید در نظر داشت که همیشه کارها به همین راحتی پیش نمی رود. در واقع، مدیریت خواب و تغذیه برخی کودکان به گذشت زمان و شکیبایی والدین و ترفندهای خاص نیاز دارد.
چنانچه والدین به هر دلیلی تا کنون موفق نشدند که کودک را جدا از خود بخوابانند، باید هر چه زودتر فرآیند جدا کردن محل خواب کودک از والدین را آغاز کنند، چرا که کودک حتما باید در اتاق خودش بخوابد.
پدر یا مادر می توانند در اتاق کودک بخوابند، برای او قصه بگویند و یا کتاب داستان بخوانند تا او بخوابد و سپس اتاق او را ترک کنند، ولی نباید اجازه دهند کودک در اتاق آنها بخوابد.
به نظر می رسد پس از دو سالگی که روند اضطراب جدایی کودک، رو به کاهش است، آسان تر می توان این دستورالعمل ها را پیش برد. از سوی دیگر، بدیهی است برای همکاری کودک، حتما باید تشویق متناسب با سن او در نظر گرفته شود.
در صورتی که والدین پس از به خواب رفتن کودک می خواهند اتاق او را ترک کنند، نباید به دروغ بگویند که تا صبح نزد او می خوابند. بلکه باید با صداقت بگویند: من اینجا کنار تو هستم تا خوابت ببرد، هر موقع خوابیدی من به اتاق خودم می روم، ولی هر زمانی که بیدار شدی و نیاز به من داشتی، من بلافاصله پیش تو می آیم.
اگر کودک به هر دلیلی نمی پذیرد جدا از مادر بخوابد، به گونه ای که دچار گریه شدید، بی قراری، ترس، اضطراب و بی خوابی می شود و والدین احساس می کنند نمی توانند موقعیت را مدیریت کنند، حتما باید نظر کارشناسان مربوطه (روانپزشکان اطفال، روانشناسان و...) را جویا شوند. گاهی صحبت با سایر والدین و استفاده از تجربیات آنها نیز می تواند بسیار مفید باشد.
به گزارش شفا آنلاین:از طرف دیگر، والدین تمام تلاش خود را می کنند تا کودک با مسائلی چون بدخوابی، خوابگردی، رویاهای آشفته یا شب ادراری دچار نشود و در نهایت کودک بتواند مستقل و جدا از والدین بخوابد.
در صورتی که والدین نتوانند شرایطی فراهم کنند که کودک خواب آرام، کافی و راحتی داشته باشد، والدین احساس می کنند کفایت و شایستگی شان زیر سوال رفته و دچار اضطراب می شوند.
یکی از مسائل مهم مربوط به خواب، به چگونگی جدا و مستقل خوابیدن کودک برمی گردد. هر کودکی با ویژگی های ذاتی خاصی متولد می شود. برخی از کودکان وابستگی بیشتری به والدین خود دارند و چنانچه در شرایط محیطی خاصی قرار بگیرند، ممکن است وابستگی شان تشدید شود.
این قبیل کودکان، افرادی هستند که در هنگام جدایی محل خواب خود از والدین، بسیار مقاومت می کنند. این کودکان جدا خوابیدن از مادر را اصلا دوست ندارند. به دنبال این جدایی احتمال دارد خواب منقطع و ناآرامی داشته باشند، مرتب از خواب بیدار شوند و مادر برای خواباندن مجدد آنها دچار مشکل شود.
این کودکان اصرار دارند شب را کنار والدین به صبح برسانند و به هنگام خوابیدن در اتاق خودشان، مقاومت به خرج می دهند. حتی در بسیاری از مواقع، در صورت جدا خوابیدن از مادر، دچار ترس، اضطراب و بدخوابی می شوند
چنانچه والدین سعی کنند از ابتدا الگوهای منظم و مناسب رفتاری را در مورد خواب کودک خود پیاده کنند، با بزرگ تر شدن کودک، مشکلات کمتری را در حوزه خواب او تجربه خواهند کرد.
چنانچه والدین سعی کنند از ابتدا الگوهای منظم و مناسب رفتاری را در مورد خواب کودک خود پیاده کنند، با بزرگ تر شدن کودک، مشکلات کمتری را در حوزه خواب او تجربه خواهند کرد.
بنابراین بهتر است از همان ابتدای تولد، محل خواب کودک مشخص باشد. به طوری که کودک روی تختی که چهار طرف آن حفاظ دارد و بسته است خوابانده شود. به گونه ای که هر زمان کودک گریه کرد و برای شیر خوردن بیدار شد، مادر کودک را از تخت خارج کند، به او شیر دهد و سپس مجدد او را بخواباند.
کودکانی که زیاد بد قلق نیستند، معمولا به این روش عادت می کنند تا اینکه بتدریج خواب کودک تنظیم می شود، طوری که بسیاری از این کودکان، حداقل پنج الی شش ساعت را در شب به راحتی می خوابند.
اکثر مادران بخصوص در چند ماه اول تولد برای اطمینان خاطر از وضعیت کودک ترجیح می دهند نزد او بخوابند تا از شرایط مختلف کودک آگاه باشند. بعد از یک سالگی می توان مطمئن بود که تنها خوابیدن کودک مشکلی ندارد، در این شرایط هر زمان که کودک بیدار شد و گریه کرد، مادر سراغ او می رود.
چنانچه می خواهیم کودکانی که کمی بزرگ تر شده اند، عادت شیر خوردن در ساعات میانی شب را ترک کنند، بهتر است مادر برای لحظاتی هم که شده، گریه کودک را نادیده بگیرد و بلافاصله با اولین نق و گریه کودک، سراغ او نرود. در این وضعیت، بسیاری از کودکان غلتی می زنند و مجدد به خواب می روند.
البته باید در نظر داشت که همیشه کارها به همین راحتی پیش نمی رود. در واقع، مدیریت خواب و تغذیه برخی کودکان به گذشت زمان و شکیبایی والدین و ترفندهای خاص نیاز دارد.
چنانچه والدین به هر دلیلی تا کنون موفق نشدند که کودک را جدا از خود بخوابانند، باید هر چه زودتر فرآیند جدا کردن محل خواب کودک از والدین را آغاز کنند، چرا که کودک حتما باید در اتاق خودش بخوابد.
پدر یا مادر می توانند در اتاق کودک بخوابند، برای او قصه بگویند و یا کتاب داستان بخوانند تا او بخوابد و سپس اتاق او را ترک کنند، ولی نباید اجازه دهند کودک در اتاق آنها بخوابد.
به نظر می رسد پس از دو سالگی که روند اضطراب جدایی کودک، رو به کاهش است، آسان تر می توان این دستورالعمل ها را پیش برد. از سوی دیگر، بدیهی است برای همکاری کودک، حتما باید تشویق متناسب با سن او در نظر گرفته شود.
در صورتی که والدین پس از به خواب رفتن کودک می خواهند اتاق او را ترک کنند، نباید به دروغ بگویند که تا صبح نزد او می خوابند. بلکه باید با صداقت بگویند: من اینجا کنار تو هستم تا خوابت ببرد، هر موقع خوابیدی من به اتاق خودم می روم، ولی هر زمانی که بیدار شدی و نیاز به من داشتی، من بلافاصله پیش تو می آیم.
اگر کودک به هر دلیلی نمی پذیرد جدا از مادر بخوابد، به گونه ای که دچار گریه شدید، بی قراری، ترس، اضطراب و بی خوابی می شود و والدین احساس می کنند نمی توانند موقعیت را مدیریت کنند، حتما باید نظر کارشناسان مربوطه (روانپزشکان اطفال، روانشناسان و...) را جویا شوند. گاهی صحبت با سایر والدین و استفاده از تجربیات آنها نیز می تواند بسیار مفید باشد.
منبع:
شفا آنلاین
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼