اختلال لجبازی در کودکان، منشا آن چیست؟

لجبازی در کودکان از یکسالگی آغاز می شود و در دو سالگی به اوج خود می رسد. در شش تا نه سالگی هم شدت دارد. لجبازی کودکان تا حدی از ضرورت های رشد و مقطعی است؛ بنابراین، چندان نگران نباشید. لجبازی کودکان، اغلب منشأ محیطی دارد و به ندرت (در صورت شدت و دوام) ممکن است مشکل عصبی باشد. در هر صورت برای جلوگیری از نهادینه شدن این رفتار بهتر است در جهت کاستن از آن بکوشید.

وراثت:

ژنتیک به ارث رسیده از پدر و مادر، می تواند زمینه ساز بروز این حالت شود.

محبت های افراطی:

محبت بیش از حد باعث می شود قدرت نه شنیدن کودک کم شود. اینجاست که ممکن است که کودک برای رسیدن به خواسته هایش لج بازی کند.

محرومیت:

در کودکانی که سنین ابتدای زندگی را با محرومیت های عاطفی و مالی پشت سر گذاشته اند، احتمال بروز لجبازی بیشتر است.

تبعیض:

توجه بیش از حد به یکی از فرزندان و بی توجهی به دیگر فرزندان، شعله لجاجت را روشن می کند.

تنبیه بی دلیل:

اگر کودک را بی دلیل تنبیه کنیم، یکی از راه هایی که برای مقابله به مثل بکار خواهد برد، لج بازی است.

جلب توجه:

ممکن است نخستین بار که این عمل را انجام داده، عکس العمل و نگرانی شدیدی را در شما دیده است و از آن پس برای جلب توجه چنین می کند. توصیه می کنیم با دیدن این حرکت کودک، احساساتی نشوید. همچنین می توانید صورت خود را برگردانید تا اضطراب شما را نبیند.

انتقام جویی:

اگر والدین با یکدیگر اختلاف و درگیری دارند یا کودک را می آزارند و تنبیه بدنی دارند با ید از این گونه رفتارها دست بکشند؛زیرا این احتمال که برای انتفام جویی از والدین این کار را انجام دهد، وجود دارد.

طلاق والدین:

اگر در خانواده ای اتفاق بیافتد، یکی از اثرات آن لج بازی کودک طلاق است.

سرزنش بیش از حد:

والدینی که بی دلیل و بیش از حد کودک خود را سرزنش می کنند، ناخواسته کودک را به لج بازی تشویق می کنند.

لجبازی کودک ممکن است واکنشی باشد که کودک در قبال کوچکترین سرخوردگی از خود نشان می دهد. ممکن است مانع کاری که کودک میل دارد انجام دهد، شوند، در این حال کودک تحریک و عصبانی می شود و چیزهایی از این قبیل می گوید: «هیچ کس مرا دوست ندارد . هیچ وقت کسی چیزی به من نمی دهد. اما همه از من انتظاراتی دارند که انجامش از عهده ام خارج است».

ممکن است کودک دراین حال خود را به زمین بکوبد ، سرش را به زمین بزند، لگد بزند و توجهی به محیط اطراف نداشته باشد. در عصبانیت های معمولی، این حالت فقط یکی دو دقیقه طول می کشد و با خسته شدن طفل برطرف می شود و بعد از آن به مدت چند دقیقه به آهستگی هق هق می کند و حتی اغلب ممکن است از حرکتی که کرده و عدم کنترلی که نشان داده است، پشیمان شود. ولی در حین عصبانیت نمی توان با استدلال طفل را آرام کرد؛ زیرا در این لحظات تماس کودک با محیط تا حدود زیادی قطع شده است. برای فهم لجاجت و بدخلقی کودکان و درمان آن بایستی تمایل کودک و انتظارات والدین را به خوبی شناخت و در جهت هماهنگ کردن آن اقدام کرد. حالت بد خلقی وعصبانیت کودک را می توان به منزله دریچه اطمینانی دانست برای برطرف کردن هیجانات شدیدی که طفل نمی تواند آن ها را کنترل کند.