اختلال اوتیسم در کودکان، باورهای غلط

افراد مبتلا به اوتیسم معمولاً حداقل نصف علائمی را که در زیر عنوان شده است نشان می دهند.

افراد مبتلا به اوتیسم معمولاً حداقل نصف علائمی را که در زیر عنوان شده است نشان می دهند . این نشانه ها از خفیف تا شدید متغیر هستند. در موقعیت های کاملاً متفاوت، رفتارهایی که با سن کودک تطابق ندارد مشاهده می گردد. اصرار به یکسانی داشته و در مقابل تغییر مقاوم هستند.

مشکلات شدید تکلمی دارند.

در بیان نیازها مشکل دارند و از اشارات و حرکات به جای کلمات استفاده می کنند.

اغلب از ضمایر استفاده معکوس می کنند ، به جای استفاده از « من» از «تو» استفاده می کنند .

کلمات و یا جملات دیگران را تکرار می کنند.

خنده و گریه بی دلیل دارند و یا بدون علت مشخص نگران و مضطرب می شوند.

قشقرق به پا می کنند و به دلایلی که برای دیگران آشکار نیست شدیداً پریشان می شوند.

قادر نیستند با دیگران رابطه برقرار کنند.

دوست ندارند در آغوش گرفته شوند و یا دیگران را در بغل گیرند.

تماس چشمی ندارند یا تماس چشمی آنها اندک است.

به روش آموزش معمول پاسخ نمی دهند.

با اسباب بازی، درست بازی نمی کنند.

چرخیدن و تاب خوردن را خیلی دوست دارند.

احساس درد کمتر یا بیشتر از حد دارند.

از خطرات نمی ترسند.

پر تحرک یا کم تحرک هستند.

به صحبتها و یا صداها پاسخ نمی دهند به طوری که به نظر می آید ناشنوا هستند اگر چه حس شنوایی سالم است.

۷۰ % کودکان مبتلا به اوتیسم، ناتوانی هوشی دارند.

باورهای غلط درباره اوتیسم:

کودکان مبتلا به اوتیسم هرگز ارتباط چشمی برقرار نمی کنند.

کودکان اوتیستیک نبوغ دارند.

کودکان مبتلا به اوتیسم صحبت نمی کنند.

کودکان اوتیستیک قادر به نشان دادن محبت خود نیستند.

منظور از پیشرفت این کودکان یعنی این که کاملاً شفا یابند.

کودکان مبتلا به اوتیسم نمی توانند به دیگران لبخند بزنند.

کودکان اوتیستیک تماس بدنی محبت آمیز برقرار نمی کنند.

ما می دانیم که این کودکان تحریکات حسی را به گونه ای متفاوت درک می کنند که موجب اشکال در ابراز محبت و برقراری ارتباط عاطفی در آنها می گردد. اما به هر حال این کودکان می توانند محبت کنند. در صورتی که این کودکان را باور کنیم قادر به داد و ستد عاطفی با آنها هستیم.

اختلال بینایی همان کاهش توانایی دیدن است.

نیمه بینا: کاملاً مشخص است.

کم بینا: اشخاصی که حتی با اصلاح چشم با وسایل کمکی نیز با مشکل مواجه هستند. نابینایان می توانند از باقی مانده بینایی خود استفاده نمایند. فقط۲۰% آنان نابینای مطلق هستند .

نابینای آموزشی: فردی است که قادر به استفاده از بینایی نیست و بر حواسی مانند شنوایی و لامسه تکیه می کند و باید از آموزش خاص هماهنگ با استفاده از حواس دیگر برای یادگیری استفاده کند.

اختلال شنوایی: به فردی ناشنوا اطلاق می شود که حس شنوایی او برای هدف های معمولی زندگی مفید و قابل استفاده نباشد، که به خفیف (۴۰-۲۵ دسی بل )، متوسط (۵۵-۴۱ دسی بل )، نیمه شدید (۷۰-۵۶ دسی بل )، شدید (۹۰-۷۱ دسی بل )، عمیق (۹۱ دسی بل ) تقسیم بندی شده است.

مهم ترین اصل در بهداشت روانی خانواده، پذیرش استعدادها، تفاوت های فردی و در نهایت معلولیت فرزند است. با توکل به خداوند بزرگ با در نظر گرفتن توانایی های فرزند خود و با دلگرمی هر چه بیشتر در کنار آموزگاران با همراهی همه افراد خانواده، نقایص کودک خود از قبیل مشکلات حسی، جسمی، حرکتی و ذهنی را بشناسیم و با قرار گرفتن کودک در جایگاه مناسب موافقت نماییم تا شاهد پیشرفت هرچه بیشتر او باشیم.

منبع: کودک پرس