مدیریت کج خلقی کودکان، چگونه؟
دو سالگی وحشتناک، همیشه دقیقا در دومین سال تولد کودک شروع نمیشود و همیشه در سه سالگی پایان نمییابند.
دو سالگی وحشتناک، همیشه دقیقا در دومین سال تولد کودک شروع نمیشود و همیشه در سه سالگی پایان نمییابند. یک کودک یکساله را میشناسیم که قهر و کج خلقی می کرد و بعضی کودکان چهار سال و نیم نیز هستند که به در ضربه میزنند و روی بوق ماشین میکوبند. اگر کودک برای کاری پایش را بکوبد، جیغ بکشد، به مبلمان لگد بزند، یا خودش را روی زمین پرت کند، سرش را به دیوار بکوبد یا روی بوق ماشین بکوبد. در هر صورت قصد قشقرق راه انداختن دارد.
اکثر والدین حداقل با چندین مورد قشقرق راه انداختن مواجه هستند، به خصوص وقتی کودکشان بین دو و سه سال است و سعی میکند تا شخصیت خود را تثبیت کند و میخواهد همه چیز را به روش خود صرفا روش شما انجام دهد. این در حقیقت نشانهای از رشد استقلال است و کاملا طبیعی به نظر میآید در حالی که به معنی مواجه شدن آسان با آن به خصوص در مکان عمومی نیست.
قشقرق راه انداختن معمولا با بزرگتر شدن کودک کاهش مییابد و در نتیجه اغلب به شکل دیگری در سن دیگر ظاهر میشود. مطالعه ۱۹۵۹ توسط «لاپوس» و «مونک» روی ۴۸۲ کودک بین شش تا دوازده سال نشان داد هشتاد درصد از آنها با بیش از یک بار در ماه کنترل خشم خود را از دست می دهند، ۴۸ در صد کنترل خود را دوبار در هفته و یا بیشتر از دست میدهند، در حالی که ۱۱ درصد یک بار در روز و یا بیشتر این کار را میکند. حتی کودکانی در یک خانواده، بعضی به ندرت خشم خود را نشان میدهند و بعضی دیگر در سنین خیلی پایین قشقرق راه میاندازند و هرگز نیز دست از آن بر نمیدارند. بعضی کودکان دیگر تا سن مدرسه قشقرق راه نمیاندازند. گرایش کودک به قشقرق راه انداختن تا حد زیادی میتواند به خلق و خویا سرشت ذاتی او و همچنین روش تربیتی والدین بستگی داشته باشد. بنابراین به سرعت شروع به سرزنش خودتان نکنید یا اگر او قشقرق راه نینداخت از خودتان تمجید نکنید.
دلیل هر چه که باشد، نیازی نیست با این ترس زندگی کنید. وقتی که با خواستهی کودکتان موافقت نکردید، او خود را به زمین میاندازد. لگد خواهد زد و جیغ خواهد کشید. شما میتوانید بر تعداد و شدت این دورهها با رفتار خودتان در طول و بعد از آنها تأثیر بگذارید. شما میتوانید واکنش های خودتان را ساختاربندی کنید تا به شما کمک کنند به کودک خود الگوهای رفتاری قابل قبول را جهت بیان عقایدشان بیاموزند و به طور همزمان، می توانید استقلال رشدی خود را پرورش دهید. کودک با دلیل داد و فریاد می کند. شاید فقط فهمیده که از طریق این رفتار می تواند به هدفش برسد. یک کودک نوپا قطعا نمی تواند خونسرد باشد، اما میداند که چه وقت رفتارش نتیجه خواهد داد. او میفهمد شما نظر خود را در مورد اسباب بازی که میخواهد عوض می کنید. او ممکن است از رفتن به تخت ممانعت کند، یا شاید میخواهد جلب توجه کند. بنابراین اکثر اوقات قشقرق راه انداختن دلیل دارد. وقت برای آن هدف زیاد به کار برده نمیشود، احتمال وقوع آن نیز کمتر میشود. ممکن است به ما اعتماد نداشته باشید اما در ۹۹ درصد از موارد حق با ماست.
البته گاهی کودکان فقط قشقرق راه میاندازند چون بیش از حد خسته هستند یا بیش از حد به حرکت واداشته شدهاند و نمیتوانند احساساتشان را بیان کنند. همچنین مواقعی وجود دارد که قشقرق راه انداختن ناامیدی و خشم کودک را نشان میدهد. چون قادر نیست کاری که میخواهد را انجام دهد.
اما مهم نیست دلیل کودک برای قشقرق راه انداختن چیست و مهم نیست چقدر شما به طور اصولی در مورد آن فکر می کنید که این رفتار قابل قبول نیست. کودک باید بداند این یک رفتار نادرست است و به هیچ کجا منتهی نمی شود و به نا امیدی او کمکی نمی کند. یعنی مسئولیتش کم نمی۔ شود و با نظر شما در مورد چیزی قابل تغییر نیست.
اکثر والدین حداقل با چندین مورد قشقرق راه انداختن مواجه هستند، به خصوص وقتی کودکشان بین دو و سه سال است و سعی میکند تا شخصیت خود را تثبیت کند و میخواهد همه چیز را به روش خود صرفا روش شما انجام دهد. این در حقیقت نشانهای از رشد استقلال است و کاملا طبیعی به نظر میآید در حالی که به معنی مواجه شدن آسان با آن به خصوص در مکان عمومی نیست.
قشقرق راه انداختن معمولا با بزرگتر شدن کودک کاهش مییابد و در نتیجه اغلب به شکل دیگری در سن دیگر ظاهر میشود. مطالعه ۱۹۵۹ توسط «لاپوس» و «مونک» روی ۴۸۲ کودک بین شش تا دوازده سال نشان داد هشتاد درصد از آنها با بیش از یک بار در ماه کنترل خشم خود را از دست می دهند، ۴۸ در صد کنترل خود را دوبار در هفته و یا بیشتر از دست میدهند، در حالی که ۱۱ درصد یک بار در روز و یا بیشتر این کار را میکند. حتی کودکانی در یک خانواده، بعضی به ندرت خشم خود را نشان میدهند و بعضی دیگر در سنین خیلی پایین قشقرق راه میاندازند و هرگز نیز دست از آن بر نمیدارند. بعضی کودکان دیگر تا سن مدرسه قشقرق راه نمیاندازند. گرایش کودک به قشقرق راه انداختن تا حد زیادی میتواند به خلق و خویا سرشت ذاتی او و همچنین روش تربیتی والدین بستگی داشته باشد. بنابراین به سرعت شروع به سرزنش خودتان نکنید یا اگر او قشقرق راه نینداخت از خودتان تمجید نکنید.
دلیل هر چه که باشد، نیازی نیست با این ترس زندگی کنید. وقتی که با خواستهی کودکتان موافقت نکردید، او خود را به زمین میاندازد. لگد خواهد زد و جیغ خواهد کشید. شما میتوانید بر تعداد و شدت این دورهها با رفتار خودتان در طول و بعد از آنها تأثیر بگذارید. شما میتوانید واکنش های خودتان را ساختاربندی کنید تا به شما کمک کنند به کودک خود الگوهای رفتاری قابل قبول را جهت بیان عقایدشان بیاموزند و به طور همزمان، می توانید استقلال رشدی خود را پرورش دهید. کودک با دلیل داد و فریاد می کند. شاید فقط فهمیده که از طریق این رفتار می تواند به هدفش برسد. یک کودک نوپا قطعا نمی تواند خونسرد باشد، اما میداند که چه وقت رفتارش نتیجه خواهد داد. او میفهمد شما نظر خود را در مورد اسباب بازی که میخواهد عوض می کنید. او ممکن است از رفتن به تخت ممانعت کند، یا شاید میخواهد جلب توجه کند. بنابراین اکثر اوقات قشقرق راه انداختن دلیل دارد. وقت برای آن هدف زیاد به کار برده نمیشود، احتمال وقوع آن نیز کمتر میشود. ممکن است به ما اعتماد نداشته باشید اما در ۹۹ درصد از موارد حق با ماست.
البته گاهی کودکان فقط قشقرق راه میاندازند چون بیش از حد خسته هستند یا بیش از حد به حرکت واداشته شدهاند و نمیتوانند احساساتشان را بیان کنند. همچنین مواقعی وجود دارد که قشقرق راه انداختن ناامیدی و خشم کودک را نشان میدهد. چون قادر نیست کاری که میخواهد را انجام دهد.
اما مهم نیست دلیل کودک برای قشقرق راه انداختن چیست و مهم نیست چقدر شما به طور اصولی در مورد آن فکر می کنید که این رفتار قابل قبول نیست. کودک باید بداند این یک رفتار نادرست است و به هیچ کجا منتهی نمی شود و به نا امیدی او کمکی نمی کند. یعنی مسئولیتش کم نمی۔ شود و با نظر شما در مورد چیزی قابل تغییر نیست.
کج خلقی را نادیده بگیرید.
این سریعترین راه برای رهایی از رفتار قهرآمیز و کج خلقی است. چون هدف اصلی اکثر این کج خلقیها جلب توجه میباشد، نه چیز دیگرا وقتی که نتیجه مستقیم «نه» گفتن شما باشد به درخواست «بده من» یا به وسیلهی دستورالعمل برای انجام کاری است اما قشقرق راه انداختن و کج خلقی پاسخ درستی نیست. این راهی نیست که شما می خواهید کودکان از طریق آن عدم رضایت خود را بیان کند و همچنین رفتار تکامل یافته و منطقی که شما میخواهید به او آموزش دهید، نمیباشد. بنابراین آن را نادیده بگیرید. شما نمیتوانید برای کودکی که در میان فوران احساساتش است دلیل بیاورید، بنابر این سعی نکنید. شما با در آغوش کشیدن او نمیتوانید احساس او را بهتر کنید و لزومی هم به انجام این کار نیست. یک کودک دوساله کاملا قادر است قشقرق بیندازد یا دست از آن بردارد. با نادیده گرفتن آن، تا زمانی که او ایمن است می توانید به او بیامون قشقرق راه انداختن مؤثر نیست. به مرور زمان او یاد خواهد گرفت که از این واکنش به اند استفاده کند.
نادیده گرفتن قشقرق، نیازمند کمی نفس گرفتن است (به عهده شماست) هر وقت که قشقرقیام افتاد، نفس خود را حبس خواهید کرد. صبر می کنید ببینید آیا کودک قصد دارد تسلیم شود یا نه أما متعجب خواهد شد وقتی ببینید که چقدر مؤثر واقع شده است. همانطور که در بخش قبل در زمینه نادیده گرفتن اصولی ذکر کردیم، اوضاع قبل از اینکه کاملا خوب شود. کمی بدتر میشود. تسلیم نشوید.
راه بروید. اگر قشقرق طول کشید، به کار خود مشغول شوید. به صحبت خود ادامه دهید یا با خودتان بلند صحبت کنید. اگر محیط امن است، میتوانید از اتاق خارج شوید، ولی همچنان باید بر شرایط نظارت داشته باشید. اگر قشقرق فقط وسیله ای برای جلب توجه است، ممکن است حتی کودک به دنبال شما راه بیفتد چون به شنوندهی خود نیاز دارد این را نشانهای از عمل صحیح خود بدانید، آواز بخوانید، رادیو یا تلویزیون را روشن کنید، بنشینید کتاب خود را مطالعه کنید، شروع به پختن شام کنید. حواستان باشد که به کودک نگاه نکنید. چون حتی یک نگاه مختصر می تواند مدت قشقرق را طولانی تر کند.
راهی غیر از قشقرق پیشنهاد دهید. اگر نمیتوانید به طور کلی قشقرق را نادیده بگیرید همانطور که ما توصیه کردیم، بنابراین فن یا روش تکرار عبارت کلیدی را برای تغییر رفتار امتحان کنید. برای مثال، کتی میخواهد با عینک شما بازی کند اما شما به او اجازه نمیدهید. به نظر میرسد که میخواهد لج کند. او را جایی بگذارید که مطمئن هستید صدمه نخواهد دید و به او بگویید: «کتی؛ شما نمیتونی با عنیک من بازی کنی. هر وقت گریهات تمام شد، برگرد اینجا، تا با هم بازی کنیم.» سپس به اشک و التماسهایش برای مدتی پاسخ ندهید. اگر در نادیده گرفتن او مشکل دارید و لحظات سختی در پیش دارید و هر لحظه ممکن است تسلیم گریههای او شوید، کمی صبر کنید تا اشکهایش تمام شود و دوباره بگویید: «وقتی دست از گریه برداشتی، برگرد اینجا تا با هم بازی کنیم» چیز دیگری نگویید. متعجب نشوید اگر او لحظه به لحظه بلند جیغ کشید، چون شما همین الان به قشقرقهای او توجه نشان دادید. در صورت لزوم عبارت را دوباره تکرار کنید، ولی چیز دیگری نگویید. هدف شما کمک به اوست تا از این حالت خلاص شود.
مدت زمان قشقرق را نگه دارید و آنها را بشمرید اگر به نظر میرسد قشقرق تا ابدیت طول می کشد. ولی فقط برای چند دقیقه است. وقتی شما به طور ثابت آن را نادیده بگیریده کوتاه و کوتاهتر میشود. در ابتدا، ممکن است کوتاهتر شود تا کودک بفهمد این قشقرقها تأثیرشان را از دست دادهاند. در شمار داشتن تعداد و مدت، به شما کمک خواهد کرد تا ببینید شما و کودکتان چقدر پیشرفت کردهاید.
«رالف» کودکی بود که در قشقرق راه انداختن مهارت یافته بود. والدینش ساعات سختی را برای نادیده گرفتن جیغ های او متحمل شدند، اما سرانجام موفق شدند. اگر «رالف» پشت میز شام موفق نمیشد حرف خودش را به کرسی بنشاند، شروع به داد و فریاد می کرد. پدرش به او گفت اگر ادامه دهد مجبور است میز شام را ترک کند. سپس «الف» را در یکی از اتاقها کف زمین نشاند، در حالی که خانواده مشغول غذا خوردن شدند. اولین بار که این اتفاق اتفاد، کودک نوپا برای پنج دقیقه و سی و دو ثانیه جیغ کشید. ناگهان متوقف شد و والدینش او را صدا زدند تا برای شام سر میز بیاید. او دوان دوان آمد. طی چند روز، این صحنه با کمی تغییر و تفاوت دوباره شروع شد. قشقرق در ابتدا کمی طولانی تر و سپس کوتاه شد. به طوری که هفت دقیقه به چهار دقیقه و دوازده ثانیه و پنج دقیقه به دو دقیقه و چهل و هفت ثانیه انجامید.
یک روز «رالف» برای چند دقیقه قشقرق راه انداخت بعد ناگهان متوقف شد. او در اتاق شروع به دویدن کرد در حالیکه خندهای از شرم روی صورتش بود. از صندلی بالا رفت و با دستانش صورت پدرش را لمس کرد. گویی سعی میکرد تا مطمئن شود همه چیز خوب است. و اینچنین متوجه شد قشقرق راه انداختن دیگر مؤثر و عملی نیست. از آن به بعد او خودش را کنترل می کرد.
وقتی قشقرق پایان مییابد به آن اشاره نکنید. فقط به کودک روی خوش نشان دهید گویی چیزی اتفاق نیفتاده است، به سرعت خود کودک راهی برای بازگشتن به طرفتان پیدا می۔ کند. بدون اینکه شکایتی کنید و به آن اتفاق اشاره نمایید او را در جمع خود بپذیرید. «جیلی» دست از گریه بر میدارد بگویید: «بدو بیا، بیا بریم بیرون.» نگویید: «احمقانه نبود؟ حالا که مثل یک دختر بزرگ رفتار میکنی من تو را بیرون میبرم». این پاسخ فقط به او نشان میدهد که قشقرق او تأثیر خودش را گذاشته و بنابراین به یک قشقرق دیگر منتهی خواهد شد.
به قشقرق های پایدار مهلت بدهید.
اگر داد و فریاد و قشقرق آنقدر طول کشید که شما احساس کردید راهی جز تسلیم شدن در برابر خواسته کودک ندارید، پس به خود انتخاب دیگری بدهید. به او بگویید: «اشکالی ندارد اگر می۔ خواهی همچنان داد و فریاد کنی»، اما شما از شنیدن آن خسته شده اید. کودک را در صندلی مهلت یا وقفه در اتاقی مجاور اتاق خودتان بنشانید، جایی که او نمیتواند شما را ببیند اما شما به او نزدیک هستید و قدرت کنترل او را دارید. بچههای بزرگتر را میتوانید به اتاق خودشان بفرستیده البته اگر خودتان ترجیح میدهید. به او بگویید برای x دقیقه (سن کودک باید روی صندلی مهلت بنشیند و تا زمانی که برای سی ثانیه ساکت نباشد از آن پایین بیاید.
برای تقویت رفتار همیاری از سیستم تشویق و پاداش استفاده کنید.
البته باید کودک خود را به خاطر قشقرق راه نینداختن تشویق کنید. ولی هیچگاه نگویید: متشکرم برای اینکه داد و فریاد نکردی». بلکه بگویید: «من واقعا دوست دارم که اینطور به حرف گوش میدهی و اینقدر همکاری می کنی.» و هر زمان که خوب رفتار کرد به او توجه کنید.
تشویق کنید و از روشهای دیگر استفاده کنید. به کودک خود راههای مناسب برای جلب توجه خود و بیان ناکامیهایش آموزش دهید. با نقش بازی کردن نشان دهید که چقدر رفتارش را دوست دارید. شاید او با دست روی پای شما بزند و با صدای آرام بگوید: «مامی، الآن به شما احتیاج دارم.» وقتی او اینطور خوب رفتار کرد، او را تشویق کنید. اگر برای او رفتار خوب را الگو قرار دهید، میتوانید آن را به او بیاموزید. وقتی که شما در مورد راه حل های خودتان صحبت می کنید ممکن است او با ناکامی مواجه شود. میتوانید چیزی مثل این بگوئید: «اینجا نخواهد خورد. این باید یک قطعهی اشتباه باشد. بذار ببینم قطعه دیگری هست که متناسب باشد. آه عالیه. من نمی تونم قطعهای که مناسب است پیدا کنم. فکر می کنم الان باید اونو کنار بذاریم شاید بتونیم یک روز دیگر تمامش کنیم.» بعداز مدتی به جای انیکه آنها را پرت کند، شما میشنوید کودک کلمات مشابهی را با خودش زمزمه می کند.
وقتی کودک قشقرق راه نمیاندازد، به او توجه زیادی کنید. همان طور که قبلا گفتیم کودکی که خوب رفتار میکند را در یابید. اگر فکر می کنید قشقرق برای جلب توجه است پس دقت کنید وقتی او طوری رفتار میکند که شما دوست دارید، به او توجه زیادی نشان دهید. در طول روز با تأکید بر رفتار خوب و صحبتش در هر مکان و زمانی توجه «فوری» کنید. این کار به او امکان میدهد تا بداند رفتار خوبش مورد توجه و تحسین قرار گرفته است. همچنین می توانید یک دفتر خاطرات از رفتار خوب داشته باشید تا به شما و کودکتان رویدادهای رفتار خوب را یادآوری کند.
به همکاری و رفتار خوب پاداش دهید. بعضی از رفتارهای منفی نیازمند کمی فشار بیشتر هستند تا تغییر کنند. اگر کودک شما از قشقرق استفاده می کند تا به هدف برسد و به توجه شما برای سالها نیاز دارد، بنابر این سیستم پاداش به همراه روش قاطعانهی جدی شما کمک می کند تا این رفتار به سرعت تغییر کند. پاداشها، یک راه مثبت و رسمی فراهم می کنند تا به خودتان اعلام کنید و به طور همزمان آن را برای کودک ارزشمند کنید که یک روش جدید را امتحان می کنید و به کار می برید.
برای مثال؛ ممکن است به کودک خود بگویید از الان به بعد قشقرق ها را نخواهید شنید، بلکه فقط به همکاری پاداش خواهید داد. هر زمان که او «نه» را پذیرفت بدون اینکه بحث کند یا سر و صدا راه بیندازد، میتوانید به او امتیاز برچسب بدهید. قبل از اینکه شروع به اجرا کنید، با کودک خود آن را نقش بازی کنید. شما با کودک بازی می کنید و کودک با والدین بازی می کند تا چه کسی نه بگوید. نقش بازی کردن به تنهایی، پیشرفت نمره و پاداش دادن اغلب تمام چیزی است که بر غلبه این مشکل به خصوص در مورد بچه های بزرگتر نیاز دارید.
نگذارید کودک قشقرق راه انداختن را وسیله ای برای رفع مسئولیت بداند.
حیرت انگیز است بگوییم چقدر به سرعت، یک بچه کوچک می تواند بیاموزد قشقرق راه انداختن حواس والدینش را آنقدر پرت می کند که آنها فراموش می کنند از او خواستهاند چه کاری انجام دهد. مادر از «برایان» میخواهد تا اسباب بازیهایش را جمع کند، او سرپیچی می کند. «فقط چند دقیقه، مامان.» وقتی مادر خونسردی خود را از دست می دهد و خشمش فروان می کند، برایان قشقرق راه می اندازد بنابراین به اتاقش فرستاده می شود تا آرام شود. در حالیکه او در اتاقش است، مادر با عصبانیت اسباب بازی هارا جمع می کند وقتی از اتاقش خارج می شود و هنوز کارش را انجام نداده است، بنابراین بالاخره از زیر بار انجام آن رها می شود. برای اصلاح این الگوی رفتاری:
به کودک علایم مشخصی در مورد وظیفه و پیامدهای ناشی از انجام ندادن آنها بدهید. ه قبل از ادامه ی کار، هشدارهای کمتری بدهید.
بعد از بیان پیامدها (مهلت دادن و حتی جبران) از کودک بخواهید تا وظیفه اش را انجام دهد.
درست مثل برایان؛ مادرش ابتدا باید توجه او را جلب کند. با او تماس چشمی برقرار کند، به وضوح بگوید که از او میخواهد اسباب بازی هایش را الان جمع کند. بعد از پنج ثانیه منتظر ماندن، یکبار دیگر باید دستورالعمل را برایش تکرار کند. اگر برایان اطاعت نکرد باید او را برای مدت مشخصی به وضعیت مهلت دادن بفرستد. اگر او سرو و فریاد یک دقیقه به زمان سکوت یا مهلت او اضافه کند. در پایان قشقرق و مهلت برایان باید اسباب بازی ها و همچنین وسایل دیگری که در چندین نقطه از خانه هستند را نیز جمع کند.
یکسری تکرار از این الگو بیشک این پسر بچه را قانع میسازد که سر و صدا و قشقرق راه انداختن راه مناسبی برای رهایی از وظایف نیست، بلکه باعث زیاد شدن کارهایش میشود و فقط با همکاری می تواند وظیفه اش را به آسانی انجام دهد.
این سریعترین راه برای رهایی از رفتار قهرآمیز و کج خلقی است. چون هدف اصلی اکثر این کج خلقیها جلب توجه میباشد، نه چیز دیگرا وقتی که نتیجه مستقیم «نه» گفتن شما باشد به درخواست «بده من» یا به وسیلهی دستورالعمل برای انجام کاری است اما قشقرق راه انداختن و کج خلقی پاسخ درستی نیست. این راهی نیست که شما می خواهید کودکان از طریق آن عدم رضایت خود را بیان کند و همچنین رفتار تکامل یافته و منطقی که شما میخواهید به او آموزش دهید، نمیباشد. بنابراین آن را نادیده بگیرید. شما نمیتوانید برای کودکی که در میان فوران احساساتش است دلیل بیاورید، بنابر این سعی نکنید. شما با در آغوش کشیدن او نمیتوانید احساس او را بهتر کنید و لزومی هم به انجام این کار نیست. یک کودک دوساله کاملا قادر است قشقرق بیندازد یا دست از آن بردارد. با نادیده گرفتن آن، تا زمانی که او ایمن است می توانید به او بیامون قشقرق راه انداختن مؤثر نیست. به مرور زمان او یاد خواهد گرفت که از این واکنش به اند استفاده کند.
نادیده گرفتن قشقرق، نیازمند کمی نفس گرفتن است (به عهده شماست) هر وقت که قشقرقیام افتاد، نفس خود را حبس خواهید کرد. صبر می کنید ببینید آیا کودک قصد دارد تسلیم شود یا نه أما متعجب خواهد شد وقتی ببینید که چقدر مؤثر واقع شده است. همانطور که در بخش قبل در زمینه نادیده گرفتن اصولی ذکر کردیم، اوضاع قبل از اینکه کاملا خوب شود. کمی بدتر میشود. تسلیم نشوید.
راه بروید. اگر قشقرق طول کشید، به کار خود مشغول شوید. به صحبت خود ادامه دهید یا با خودتان بلند صحبت کنید. اگر محیط امن است، میتوانید از اتاق خارج شوید، ولی همچنان باید بر شرایط نظارت داشته باشید. اگر قشقرق فقط وسیله ای برای جلب توجه است، ممکن است حتی کودک به دنبال شما راه بیفتد چون به شنوندهی خود نیاز دارد این را نشانهای از عمل صحیح خود بدانید، آواز بخوانید، رادیو یا تلویزیون را روشن کنید، بنشینید کتاب خود را مطالعه کنید، شروع به پختن شام کنید. حواستان باشد که به کودک نگاه نکنید. چون حتی یک نگاه مختصر می تواند مدت قشقرق را طولانی تر کند.
راهی غیر از قشقرق پیشنهاد دهید. اگر نمیتوانید به طور کلی قشقرق را نادیده بگیرید همانطور که ما توصیه کردیم، بنابراین فن یا روش تکرار عبارت کلیدی را برای تغییر رفتار امتحان کنید. برای مثال، کتی میخواهد با عینک شما بازی کند اما شما به او اجازه نمیدهید. به نظر میرسد که میخواهد لج کند. او را جایی بگذارید که مطمئن هستید صدمه نخواهد دید و به او بگویید: «کتی؛ شما نمیتونی با عنیک من بازی کنی. هر وقت گریهات تمام شد، برگرد اینجا، تا با هم بازی کنیم.» سپس به اشک و التماسهایش برای مدتی پاسخ ندهید. اگر در نادیده گرفتن او مشکل دارید و لحظات سختی در پیش دارید و هر لحظه ممکن است تسلیم گریههای او شوید، کمی صبر کنید تا اشکهایش تمام شود و دوباره بگویید: «وقتی دست از گریه برداشتی، برگرد اینجا تا با هم بازی کنیم» چیز دیگری نگویید. متعجب نشوید اگر او لحظه به لحظه بلند جیغ کشید، چون شما همین الان به قشقرقهای او توجه نشان دادید. در صورت لزوم عبارت را دوباره تکرار کنید، ولی چیز دیگری نگویید. هدف شما کمک به اوست تا از این حالت خلاص شود.
مدت زمان قشقرق را نگه دارید و آنها را بشمرید اگر به نظر میرسد قشقرق تا ابدیت طول می کشد. ولی فقط برای چند دقیقه است. وقتی شما به طور ثابت آن را نادیده بگیریده کوتاه و کوتاهتر میشود. در ابتدا، ممکن است کوتاهتر شود تا کودک بفهمد این قشقرقها تأثیرشان را از دست دادهاند. در شمار داشتن تعداد و مدت، به شما کمک خواهد کرد تا ببینید شما و کودکتان چقدر پیشرفت کردهاید.
«رالف» کودکی بود که در قشقرق راه انداختن مهارت یافته بود. والدینش ساعات سختی را برای نادیده گرفتن جیغ های او متحمل شدند، اما سرانجام موفق شدند. اگر «رالف» پشت میز شام موفق نمیشد حرف خودش را به کرسی بنشاند، شروع به داد و فریاد می کرد. پدرش به او گفت اگر ادامه دهد مجبور است میز شام را ترک کند. سپس «الف» را در یکی از اتاقها کف زمین نشاند، در حالی که خانواده مشغول غذا خوردن شدند. اولین بار که این اتفاق اتفاد، کودک نوپا برای پنج دقیقه و سی و دو ثانیه جیغ کشید. ناگهان متوقف شد و والدینش او را صدا زدند تا برای شام سر میز بیاید. او دوان دوان آمد. طی چند روز، این صحنه با کمی تغییر و تفاوت دوباره شروع شد. قشقرق در ابتدا کمی طولانی تر و سپس کوتاه شد. به طوری که هفت دقیقه به چهار دقیقه و دوازده ثانیه و پنج دقیقه به دو دقیقه و چهل و هفت ثانیه انجامید.
یک روز «رالف» برای چند دقیقه قشقرق راه انداخت بعد ناگهان متوقف شد. او در اتاق شروع به دویدن کرد در حالیکه خندهای از شرم روی صورتش بود. از صندلی بالا رفت و با دستانش صورت پدرش را لمس کرد. گویی سعی میکرد تا مطمئن شود همه چیز خوب است. و اینچنین متوجه شد قشقرق راه انداختن دیگر مؤثر و عملی نیست. از آن به بعد او خودش را کنترل می کرد.
وقتی قشقرق پایان مییابد به آن اشاره نکنید. فقط به کودک روی خوش نشان دهید گویی چیزی اتفاق نیفتاده است، به سرعت خود کودک راهی برای بازگشتن به طرفتان پیدا می۔ کند. بدون اینکه شکایتی کنید و به آن اتفاق اشاره نمایید او را در جمع خود بپذیرید. «جیلی» دست از گریه بر میدارد بگویید: «بدو بیا، بیا بریم بیرون.» نگویید: «احمقانه نبود؟ حالا که مثل یک دختر بزرگ رفتار میکنی من تو را بیرون میبرم». این پاسخ فقط به او نشان میدهد که قشقرق او تأثیر خودش را گذاشته و بنابراین به یک قشقرق دیگر منتهی خواهد شد.
به قشقرق های پایدار مهلت بدهید.
اگر داد و فریاد و قشقرق آنقدر طول کشید که شما احساس کردید راهی جز تسلیم شدن در برابر خواسته کودک ندارید، پس به خود انتخاب دیگری بدهید. به او بگویید: «اشکالی ندارد اگر می۔ خواهی همچنان داد و فریاد کنی»، اما شما از شنیدن آن خسته شده اید. کودک را در صندلی مهلت یا وقفه در اتاقی مجاور اتاق خودتان بنشانید، جایی که او نمیتواند شما را ببیند اما شما به او نزدیک هستید و قدرت کنترل او را دارید. بچههای بزرگتر را میتوانید به اتاق خودشان بفرستیده البته اگر خودتان ترجیح میدهید. به او بگویید برای x دقیقه (سن کودک باید روی صندلی مهلت بنشیند و تا زمانی که برای سی ثانیه ساکت نباشد از آن پایین بیاید.
برای تقویت رفتار همیاری از سیستم تشویق و پاداش استفاده کنید.
البته باید کودک خود را به خاطر قشقرق راه نینداختن تشویق کنید. ولی هیچگاه نگویید: متشکرم برای اینکه داد و فریاد نکردی». بلکه بگویید: «من واقعا دوست دارم که اینطور به حرف گوش میدهی و اینقدر همکاری می کنی.» و هر زمان که خوب رفتار کرد به او توجه کنید.
تشویق کنید و از روشهای دیگر استفاده کنید. به کودک خود راههای مناسب برای جلب توجه خود و بیان ناکامیهایش آموزش دهید. با نقش بازی کردن نشان دهید که چقدر رفتارش را دوست دارید. شاید او با دست روی پای شما بزند و با صدای آرام بگوید: «مامی، الآن به شما احتیاج دارم.» وقتی او اینطور خوب رفتار کرد، او را تشویق کنید. اگر برای او رفتار خوب را الگو قرار دهید، میتوانید آن را به او بیاموزید. وقتی که شما در مورد راه حل های خودتان صحبت می کنید ممکن است او با ناکامی مواجه شود. میتوانید چیزی مثل این بگوئید: «اینجا نخواهد خورد. این باید یک قطعهی اشتباه باشد. بذار ببینم قطعه دیگری هست که متناسب باشد. آه عالیه. من نمی تونم قطعهای که مناسب است پیدا کنم. فکر می کنم الان باید اونو کنار بذاریم شاید بتونیم یک روز دیگر تمامش کنیم.» بعداز مدتی به جای انیکه آنها را پرت کند، شما میشنوید کودک کلمات مشابهی را با خودش زمزمه می کند.
وقتی کودک قشقرق راه نمیاندازد، به او توجه زیادی کنید. همان طور که قبلا گفتیم کودکی که خوب رفتار میکند را در یابید. اگر فکر می کنید قشقرق برای جلب توجه است پس دقت کنید وقتی او طوری رفتار میکند که شما دوست دارید، به او توجه زیادی نشان دهید. در طول روز با تأکید بر رفتار خوب و صحبتش در هر مکان و زمانی توجه «فوری» کنید. این کار به او امکان میدهد تا بداند رفتار خوبش مورد توجه و تحسین قرار گرفته است. همچنین می توانید یک دفتر خاطرات از رفتار خوب داشته باشید تا به شما و کودکتان رویدادهای رفتار خوب را یادآوری کند.
به همکاری و رفتار خوب پاداش دهید. بعضی از رفتارهای منفی نیازمند کمی فشار بیشتر هستند تا تغییر کنند. اگر کودک شما از قشقرق استفاده می کند تا به هدف برسد و به توجه شما برای سالها نیاز دارد، بنابر این سیستم پاداش به همراه روش قاطعانهی جدی شما کمک می کند تا این رفتار به سرعت تغییر کند. پاداشها، یک راه مثبت و رسمی فراهم می کنند تا به خودتان اعلام کنید و به طور همزمان آن را برای کودک ارزشمند کنید که یک روش جدید را امتحان می کنید و به کار می برید.
برای مثال؛ ممکن است به کودک خود بگویید از الان به بعد قشقرق ها را نخواهید شنید، بلکه فقط به همکاری پاداش خواهید داد. هر زمان که او «نه» را پذیرفت بدون اینکه بحث کند یا سر و صدا راه بیندازد، میتوانید به او امتیاز برچسب بدهید. قبل از اینکه شروع به اجرا کنید، با کودک خود آن را نقش بازی کنید. شما با کودک بازی می کنید و کودک با والدین بازی می کند تا چه کسی نه بگوید. نقش بازی کردن به تنهایی، پیشرفت نمره و پاداش دادن اغلب تمام چیزی است که بر غلبه این مشکل به خصوص در مورد بچه های بزرگتر نیاز دارید.
نگذارید کودک قشقرق راه انداختن را وسیله ای برای رفع مسئولیت بداند.
حیرت انگیز است بگوییم چقدر به سرعت، یک بچه کوچک می تواند بیاموزد قشقرق راه انداختن حواس والدینش را آنقدر پرت می کند که آنها فراموش می کنند از او خواستهاند چه کاری انجام دهد. مادر از «برایان» میخواهد تا اسباب بازیهایش را جمع کند، او سرپیچی می کند. «فقط چند دقیقه، مامان.» وقتی مادر خونسردی خود را از دست می دهد و خشمش فروان می کند، برایان قشقرق راه می اندازد بنابراین به اتاقش فرستاده می شود تا آرام شود. در حالیکه او در اتاقش است، مادر با عصبانیت اسباب بازی هارا جمع می کند وقتی از اتاقش خارج می شود و هنوز کارش را انجام نداده است، بنابراین بالاخره از زیر بار انجام آن رها می شود. برای اصلاح این الگوی رفتاری:
به کودک علایم مشخصی در مورد وظیفه و پیامدهای ناشی از انجام ندادن آنها بدهید. ه قبل از ادامه ی کار، هشدارهای کمتری بدهید.
بعد از بیان پیامدها (مهلت دادن و حتی جبران) از کودک بخواهید تا وظیفه اش را انجام دهد.
درست مثل برایان؛ مادرش ابتدا باید توجه او را جلب کند. با او تماس چشمی برقرار کند، به وضوح بگوید که از او میخواهد اسباب بازی هایش را الان جمع کند. بعد از پنج ثانیه منتظر ماندن، یکبار دیگر باید دستورالعمل را برایش تکرار کند. اگر برایان اطاعت نکرد باید او را برای مدت مشخصی به وضعیت مهلت دادن بفرستد. اگر او سرو و فریاد یک دقیقه به زمان سکوت یا مهلت او اضافه کند. در پایان قشقرق و مهلت برایان باید اسباب بازی ها و همچنین وسایل دیگری که در چندین نقطه از خانه هستند را نیز جمع کند.
یکسری تکرار از این الگو بیشک این پسر بچه را قانع میسازد که سر و صدا و قشقرق راه انداختن راه مناسبی برای رهایی از وظایف نیست، بلکه باعث زیاد شدن کارهایش میشود و فقط با همکاری می تواند وظیفه اش را به آسانی انجام دهد.
نگذارید داد و فریاد کودکتان پاسخ «نه» شما را به «بله» تغییر دهد.
کودکان از تجربه های گذشته خود آموختهاند؛ اگر به مدت زیاد یا به شدت گریه کنند، آنچه را که می خواهند به دست خواهند آورد. آنها یاد میگیرند این امر وقتی بیشتر به کار میآید که مادر یا پدر خسته باشند، مهمان حضور داشته باشد و یا اینکه خانواده در یک محیط همگانی باشد. آنها میدانند قشقرق راه انداختن نتیجه میدهد و از این اطلاعات استفاده میکنند، بلکه می گوییم: «شما و فرزندتان، با هم در این الگوی متداول رفتاری نقش دارید.» آنها میدانند چه وقت شما تسلیم میشوید خود شما نیز بی خبر از این موضوع نیستید.
والدین چه کار باید بکنند؟ همه ی ما در تمام مدت صد در صد سازگار و موافق نیستیم. با وجود این، ما می توانیم آغازی برای بالا بردن شانس موفقیت خود باشیم تا از «خانواده» حمایت کنیم. چنانچه اگر در جهت ثبات و همسانی با موارد زیر گام برداریم:
آگاه باشید وقتی شرایطی به وجود میآید، ممکن است پاسخ در آن شرایط داد و فریاد و قشقرق باشد.
بگذارید کودک بداند منظور شما از حرفتان چیست و نظر خود را تغییر نخواهید داد. به کودک بگویید فقط چون «عمه ماری» اینجاست، شما پاسخ «نه» خود را به «بله» تغییر نخواهید داد. مهم نیست او چکار می کند.
برای مواجه با این رفتار منفی از یک روش مناسب استفاده کنید. بعد از اینکه «نه» گفتیده به طور کلی هر چه بعداز آن اتفاق میافتد را نادیده بگیرید. حتی با وجود یک قشقرق کامل گفتگوی خود را به بهترین نحوی که میتوانید ادامه دهید و یا دنبال کار خودتان بروید. اگر جیغ های او را تصمیم و ارادهی خود ندانید، چون رفتاری نیست که میخواهید کودکتان داشته باشد. بنابراین تسلیم آن نشوید. به خوداجازه ندهید به حال اول باز گردید. . اگر قادر نیستید به طور کامل قشقرق و داد و فریاد را نادیده بگیرید، از روش سبقت گرفتن استفاده کنید. فقط یک بار به کودک اخطار دهید که اگر قشقرق و داد و فریاد راه بیندازد، مجبور است به زمان وقفه یا سکوت برود و آن وسیله یا کاری که میخواهد را به دست نخواهد آورد. اگر همچنان ادامه دهد، بدون هیچگونه اخطار دیگری او را به وقت مهلت بفرستید.
پرداختن مکانهایی که داد و فریادهایی اتفاق می افتد.
اکثر والدین تصور میکنند بدون حضور ناظر، رسیدگی به قشقرقها بسیار سخت است. با وجود این اصل، کنترل این فورانهای رفتاری مواجه شدن با آن رفتار است (البته با توجه به اینکه کجا و چه وقت رخ میدهد.)
. واقع بین باشید و طرحی جدید بیندیشید. کودکتان را در شرایطی نگذارید که میدانید به مشکلاتی منتهی خواهد شد. اکثر کودکان یاد میگیرند گردش در سوپرمارکت را تحمل کنند، اما یک روز کامل خرید کردن در یک پاساژ بیش از حد توان آنهاست. قبل از انیکه کودکتان را با خود ببرید، در مورد یکی از تجربههایتان فکر کنید. چگونه میتوانید از مشکل اجتناب کنید؟ آیا برای دفع خستگی میتوانید یک اسباب بازی بردارید؟ آیا می۔ توانید شرایط را تغییر دهید؟ ویا میتوانید در کاری که میخواهید انجام دهید کودک را نیز وارد کنید؟ در فروشگاه خوار و بار او نیز میتواند در خرید کمک کند.
قشقرق را به سرعت متوقف کنید. هرگز صبر نکنید تا در آینده با آن رفتار برخورد کنید. فرض کنید در فروشگاه کودکان، برای کودکتان مغشول خرید لباس هستید. شما برای «دانی» توضیح دادهاند که می خواهید شلوارش را بدهید تا اندازهاش کنند و سپس دیگر چیزی نخواهید گفت. او شروع به شکایت میکند و خیلی زود صحبتهای منفی به رفتار منفی تبدل میشود. شما قاطعانه به او میگویید قبل از رفتن، باید شلوارش را امتحان کند. صبر می کنید تا داد و فریادش تمام شود. اگر واقع، شجاع و محکم باشید میتوانید او را روی زمین بنشانید و همانجا منتظر بانید، اما برای شما آسان تر این است که او را به یک گوشه دور یا یک اتاق پرو ببرید تا در حالت سکوت قرار بگیرد. وقتی گریهاش متوقف شد شلوار را امتحان کنید و به کار خود ادامه دهید.
با این حال، گاهی شما آنقدر مزاحم اطرافیان میشوید که نمیتوانید بگذارید این رفتار در یک مکان عمومی ادامه یابد. کودک را به یک مکان کم جمعیت ببرید. فرض کنید در رستوران همراه با خانواده هستید و غذایتان را سفارش دادهاید. سارا (شش ساله) بازی کردن بانمکدان را اصرار می۔ کند، سپس چنگالش را روی بشقاب خود میکوبد. وقتی چنگال را از دستش میگیرید، از او می خواهید آرام باشد. سارا شروع به جیغ کشیدن می کند. آرام به او بگویید: «دخترم! منصفانه نیست آرامش کسانی که در این رستوران هستند به هم بزنی. اگر به داد و فریاد ادامه بدهی، مجبوری به دستشویی یا داخل ماشین بروی تا به کارت ادامه بدهی.»
اگر هیچ پیشرفتی در رفتار سارا مشاهده نشد دستش را بگیرید و به طرف دستشویی یا ماشین هدایت کنید به او بگویید باید با شما أنجا بماند و اجازه بازگشت به رستوران را تا زمانی که ساکت شود، ندارد. اگر در مدت زمانی که به طور معقول تعیین شده آرام نشد، شما مجبور هستید معنی حرف خود را ثابت کنید و بدون اینکه شامتان را تمام کنید از رستوران بروید (حتی اگر افراد دیگری هم با شما باشند). اگر شما تنها بزرگسال هستید و بچه های دیگری با شما هستند لازم است در فرصتی دیگر جبران کنند و آنها را به رستوران ببرید. دفعه بعد که به رستوران میروید، با منشور خاصی کودکی که سر و صدا کرده بود را در خانه بگذارید و به او بگویید برای اینکه به رستوران بیاید، باید اصلاح شود و درست رفتار کند.
در صورت امکان هر کجا هستید، تسلیم نشوید و سر حرف خود بمانید و اگر در سوپر مارکت در صف تسویه حساب هستید و کودک شما به خاطر اینکه برایش آدامس نخریده اید قشقرق راه انداخت، محکم باشید. نگاههای خیره احتمالا خیلی از والدین اطراف شما با شما همدردی می کنند و موافق هستند. گربه های فرزندتان را نادیده بگیرید. پول را تحویل صندوقدار بدهید و در حالیکه سرتان را بالا گرفته اید آنجا را ترک کنید. ادامه دادن و تسلیم نشدن تنها راهی است که کودک میآموزد شما به حرفتان حتما عمل می کنید.
کودکان از تجربه های گذشته خود آموختهاند؛ اگر به مدت زیاد یا به شدت گریه کنند، آنچه را که می خواهند به دست خواهند آورد. آنها یاد میگیرند این امر وقتی بیشتر به کار میآید که مادر یا پدر خسته باشند، مهمان حضور داشته باشد و یا اینکه خانواده در یک محیط همگانی باشد. آنها میدانند قشقرق راه انداختن نتیجه میدهد و از این اطلاعات استفاده میکنند، بلکه می گوییم: «شما و فرزندتان، با هم در این الگوی متداول رفتاری نقش دارید.» آنها میدانند چه وقت شما تسلیم میشوید خود شما نیز بی خبر از این موضوع نیستید.
والدین چه کار باید بکنند؟ همه ی ما در تمام مدت صد در صد سازگار و موافق نیستیم. با وجود این، ما می توانیم آغازی برای بالا بردن شانس موفقیت خود باشیم تا از «خانواده» حمایت کنیم. چنانچه اگر در جهت ثبات و همسانی با موارد زیر گام برداریم:
آگاه باشید وقتی شرایطی به وجود میآید، ممکن است پاسخ در آن شرایط داد و فریاد و قشقرق باشد.
بگذارید کودک بداند منظور شما از حرفتان چیست و نظر خود را تغییر نخواهید داد. به کودک بگویید فقط چون «عمه ماری» اینجاست، شما پاسخ «نه» خود را به «بله» تغییر نخواهید داد. مهم نیست او چکار می کند.
برای مواجه با این رفتار منفی از یک روش مناسب استفاده کنید. بعد از اینکه «نه» گفتیده به طور کلی هر چه بعداز آن اتفاق میافتد را نادیده بگیرید. حتی با وجود یک قشقرق کامل گفتگوی خود را به بهترین نحوی که میتوانید ادامه دهید و یا دنبال کار خودتان بروید. اگر جیغ های او را تصمیم و ارادهی خود ندانید، چون رفتاری نیست که میخواهید کودکتان داشته باشد. بنابراین تسلیم آن نشوید. به خوداجازه ندهید به حال اول باز گردید. . اگر قادر نیستید به طور کامل قشقرق و داد و فریاد را نادیده بگیرید، از روش سبقت گرفتن استفاده کنید. فقط یک بار به کودک اخطار دهید که اگر قشقرق و داد و فریاد راه بیندازد، مجبور است به زمان وقفه یا سکوت برود و آن وسیله یا کاری که میخواهد را به دست نخواهد آورد. اگر همچنان ادامه دهد، بدون هیچگونه اخطار دیگری او را به وقت مهلت بفرستید.
پرداختن مکانهایی که داد و فریادهایی اتفاق می افتد.
اکثر والدین تصور میکنند بدون حضور ناظر، رسیدگی به قشقرقها بسیار سخت است. با وجود این اصل، کنترل این فورانهای رفتاری مواجه شدن با آن رفتار است (البته با توجه به اینکه کجا و چه وقت رخ میدهد.)
. واقع بین باشید و طرحی جدید بیندیشید. کودکتان را در شرایطی نگذارید که میدانید به مشکلاتی منتهی خواهد شد. اکثر کودکان یاد میگیرند گردش در سوپرمارکت را تحمل کنند، اما یک روز کامل خرید کردن در یک پاساژ بیش از حد توان آنهاست. قبل از انیکه کودکتان را با خود ببرید، در مورد یکی از تجربههایتان فکر کنید. چگونه میتوانید از مشکل اجتناب کنید؟ آیا برای دفع خستگی میتوانید یک اسباب بازی بردارید؟ آیا می۔ توانید شرایط را تغییر دهید؟ ویا میتوانید در کاری که میخواهید انجام دهید کودک را نیز وارد کنید؟ در فروشگاه خوار و بار او نیز میتواند در خرید کمک کند.
قشقرق را به سرعت متوقف کنید. هرگز صبر نکنید تا در آینده با آن رفتار برخورد کنید. فرض کنید در فروشگاه کودکان، برای کودکتان مغشول خرید لباس هستید. شما برای «دانی» توضیح دادهاند که می خواهید شلوارش را بدهید تا اندازهاش کنند و سپس دیگر چیزی نخواهید گفت. او شروع به شکایت میکند و خیلی زود صحبتهای منفی به رفتار منفی تبدل میشود. شما قاطعانه به او میگویید قبل از رفتن، باید شلوارش را امتحان کند. صبر می کنید تا داد و فریادش تمام شود. اگر واقع، شجاع و محکم باشید میتوانید او را روی زمین بنشانید و همانجا منتظر بانید، اما برای شما آسان تر این است که او را به یک گوشه دور یا یک اتاق پرو ببرید تا در حالت سکوت قرار بگیرد. وقتی گریهاش متوقف شد شلوار را امتحان کنید و به کار خود ادامه دهید.
با این حال، گاهی شما آنقدر مزاحم اطرافیان میشوید که نمیتوانید بگذارید این رفتار در یک مکان عمومی ادامه یابد. کودک را به یک مکان کم جمعیت ببرید. فرض کنید در رستوران همراه با خانواده هستید و غذایتان را سفارش دادهاید. سارا (شش ساله) بازی کردن بانمکدان را اصرار می۔ کند، سپس چنگالش را روی بشقاب خود میکوبد. وقتی چنگال را از دستش میگیرید، از او می خواهید آرام باشد. سارا شروع به جیغ کشیدن می کند. آرام به او بگویید: «دخترم! منصفانه نیست آرامش کسانی که در این رستوران هستند به هم بزنی. اگر به داد و فریاد ادامه بدهی، مجبوری به دستشویی یا داخل ماشین بروی تا به کارت ادامه بدهی.»
اگر هیچ پیشرفتی در رفتار سارا مشاهده نشد دستش را بگیرید و به طرف دستشویی یا ماشین هدایت کنید به او بگویید باید با شما أنجا بماند و اجازه بازگشت به رستوران را تا زمانی که ساکت شود، ندارد. اگر در مدت زمانی که به طور معقول تعیین شده آرام نشد، شما مجبور هستید معنی حرف خود را ثابت کنید و بدون اینکه شامتان را تمام کنید از رستوران بروید (حتی اگر افراد دیگری هم با شما باشند). اگر شما تنها بزرگسال هستید و بچه های دیگری با شما هستند لازم است در فرصتی دیگر جبران کنند و آنها را به رستوران ببرید. دفعه بعد که به رستوران میروید، با منشور خاصی کودکی که سر و صدا کرده بود را در خانه بگذارید و به او بگویید برای اینکه به رستوران بیاید، باید اصلاح شود و درست رفتار کند.
در صورت امکان هر کجا هستید، تسلیم نشوید و سر حرف خود بمانید و اگر در سوپر مارکت در صف تسویه حساب هستید و کودک شما به خاطر اینکه برایش آدامس نخریده اید قشقرق راه انداخت، محکم باشید. نگاههای خیره احتمالا خیلی از والدین اطراف شما با شما همدردی می کنند و موافق هستند. گربه های فرزندتان را نادیده بگیرید. پول را تحویل صندوقدار بدهید و در حالیکه سرتان را بالا گرفته اید آنجا را ترک کنید. ادامه دادن و تسلیم نشدن تنها راهی است که کودک میآموزد شما به حرفتان حتما عمل می کنید.
سعی کنید شرایطی که تشدید کننده ی قشقرق است را کاهش دهید.
زمان و شرایطی وجود دارند که احتمال کج خلقی و قشقرق راه انداختن کودک در آنها زیاد است. اگر بیش از حد خسته باشد یا بیش از حد تحریک شده باشد، نمیتواند احساساتش را خیلی خوب کنترل کند (درست مثل خیلی از بزرگسالان) همیشه جلوگیری از یک جارو جنجال غضبناک امکانپذیر نیست. اما آگاهی از عواملی که به این رفتار منتهی میشود و در صورت امکان اجتناب از آنها، میتواند کمک مؤثری باشد.
به طور مستقیم با ناکامی مواجه شوید کودکان در پروش مهارتهای حرکتی درشت و کوچک خود تفاوت زیادی با هم دارند. اگر کودکتان وقتی سعی میکند وظیفه یا کاری را با موفقیت انجام دهد خیلی نامید میشود و زمانی بازی اسباب بازیهایش برایش به شدت پیچیده است، بنابراین بهتر است شرایط را با تغییر کار، عوض کنید و آن را آسانتر نمایید و اگر میتوانید اسباب بازی را کناری بگذارید تا اینکه کودک آمادگی بازی با آن را داشته باشد.
در صورت لزوم مداخله کنید. وقتی می بینید مشکلی به وجود میآید و احساس میکنید جلوی آن را بگیرید، از کمک کردن دریغ نکنید راهی دیگر به کودک نشان دهید تا قطعات پازل را شکل بدهد، نوعی دیگر برای در دست گرفتن قیچی به او نشان دهید. چند کلمه برای کمک به شرایلش بگویید که اوقات سختی را در آن خواهید داشت. گاهی در نهایت آسانی با پایه ریزی ایفای نقش برای دو کودک که در تقسیم اسباب بازی و توضیح اینکه چگونه با آن بازی کنند مشکل دارند، زمام امور را به دست نگیرید و آن کار را برای کودک انجام ندهید. بلکه به او کمک کنید روش دیگری را برای مواجه شدن با آن شرایط امتحان کند.
از خستگی یا ترکیب بیش از حد اجتناب کنید. قبل از اینکه کودکتان آنچنان خسته و دچار این احساسات شود، آن فعالیت را متوقف کنید. آمدن عمو جیم سرگرمی و تفریح بزرگی است (البته برای همه غیر از شما). جک کوچولو وقتی عموی دوست داشتنی اش آنجا را ترک می کند کاملا خسته شده است. بعد از اینکه برای ساعتی قبل به هوا پرتاب شد و کلی هیاهو کرد، حالا دیگر بیش از حد خسته و هیجان زده است. حالا قبل از اینکه کج خلقی و قشقرق را شروع کند، باید او را آرام کنید. دفعه بعد درباره این مشکل با عمو جیم صحبت کنید و شرایطی به وجود آورید تا او کمک باشد نه اینکه مانع شود. پیشنهاد دهید او با جک بازی کند و سپس با خواندن کتاب یا انجام یک بازی آرام با او، قبل از رفتنش هیجان او را کم کند تا آرام شود.
زمان و شرایطی وجود دارند که احتمال کج خلقی و قشقرق راه انداختن کودک در آنها زیاد است. اگر بیش از حد خسته باشد یا بیش از حد تحریک شده باشد، نمیتواند احساساتش را خیلی خوب کنترل کند (درست مثل خیلی از بزرگسالان) همیشه جلوگیری از یک جارو جنجال غضبناک امکانپذیر نیست. اما آگاهی از عواملی که به این رفتار منتهی میشود و در صورت امکان اجتناب از آنها، میتواند کمک مؤثری باشد.
به طور مستقیم با ناکامی مواجه شوید کودکان در پروش مهارتهای حرکتی درشت و کوچک خود تفاوت زیادی با هم دارند. اگر کودکتان وقتی سعی میکند وظیفه یا کاری را با موفقیت انجام دهد خیلی نامید میشود و زمانی بازی اسباب بازیهایش برایش به شدت پیچیده است، بنابراین بهتر است شرایط را با تغییر کار، عوض کنید و آن را آسانتر نمایید و اگر میتوانید اسباب بازی را کناری بگذارید تا اینکه کودک آمادگی بازی با آن را داشته باشد.
در صورت لزوم مداخله کنید. وقتی می بینید مشکلی به وجود میآید و احساس میکنید جلوی آن را بگیرید، از کمک کردن دریغ نکنید راهی دیگر به کودک نشان دهید تا قطعات پازل را شکل بدهد، نوعی دیگر برای در دست گرفتن قیچی به او نشان دهید. چند کلمه برای کمک به شرایلش بگویید که اوقات سختی را در آن خواهید داشت. گاهی در نهایت آسانی با پایه ریزی ایفای نقش برای دو کودک که در تقسیم اسباب بازی و توضیح اینکه چگونه با آن بازی کنند مشکل دارند، زمام امور را به دست نگیرید و آن کار را برای کودک انجام ندهید. بلکه به او کمک کنید روش دیگری را برای مواجه شدن با آن شرایط امتحان کند.
از خستگی یا ترکیب بیش از حد اجتناب کنید. قبل از اینکه کودکتان آنچنان خسته و دچار این احساسات شود، آن فعالیت را متوقف کنید. آمدن عمو جیم سرگرمی و تفریح بزرگی است (البته برای همه غیر از شما). جک کوچولو وقتی عموی دوست داشتنی اش آنجا را ترک می کند کاملا خسته شده است. بعد از اینکه برای ساعتی قبل به هوا پرتاب شد و کلی هیاهو کرد، حالا دیگر بیش از حد خسته و هیجان زده است. حالا قبل از اینکه کج خلقی و قشقرق را شروع کند، باید او را آرام کنید. دفعه بعد درباره این مشکل با عمو جیم صحبت کنید و شرایطی به وجود آورید تا او کمک باشد نه اینکه مانع شود. پیشنهاد دهید او با جک بازی کند و سپس با خواندن کتاب یا انجام یک بازی آرام با او، قبل از رفتنش هیجان او را کم کند تا آرام شود.
منبع:
از من بپرس
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼